Page 392 - antologiya
P. 392
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
ranlığı çökәndә qapının cırıldayıb açılmayacağını bilmәk
içimi darmadağın edirdi: mәsәlәn, gözümә çay içdiyimiz
quşbaşlı fincanların düşüb qırılması, qәfәsdәki bülbülün
ölmәsi, bağçadakı limonluqda arıların vızıldaşması gö-
rünürdü.
Bir bahar gününün günorta vaxtında yaraşıqlı bir
gәnc girişdәki masanın arxasında oturub qәhvә içirdi.
Pәncәrәlәr taybatay açıq idi, içәriyә düşәn günәş işığı evin
köhnә әşyalarını elә bil yenilәmiş, gözәllәşdirmişdi.
Gәncin saçının bir teli alnına düşmüşdü. İffәt xanım anamı
qarşılayanda o da ayağa qalxdı.
– Yaxşı ki, gәldiniz, İffәt xanım dedi, – әriştә bişir-
mişәm.
İncila bacı rәngli sapları tәlәsik yığışdırdı.
– Bağışlayın, ev bir az tör-töküntüdü.
Anam:
392 – Ay İncila, biz özgә deyilik ki.
İffәt xanım yaraşıqlı gәncә işarә edәrәk:
– Cahiddi, – dedi. – Süheyla, xatırlayırsan? Hәsәn
әmiylә Kamran xalanın oğludu. Bu ildәn mühәndis işlәyir,
әziyyәtlә gәlib tapıb bizi, sağ olsun.
Anam gülümsәdi. Mәnsә bu adları ilk dәfә eşidirdim.
Elә o dәqiqә mühәndis olmaq qәrarına gәldim. Bu
yaraşıqlı gәnc mәnә elә doğmalaşdı ki, elә bil böyük
qardaşımı görmüşdüm. Mәn dә böyüyәndә onun kimi
enlikürәk, hündürboy olmaq istәyirdim.
Yaxşı yadımdadı, o gün Nühbә xanımın otağında
bayram simitlәri yedik. O, xeyli cavanlaşmışdı. Cahid
qardaşın ona hәdiyyә elәdiyi ağ-qara damalı baş örtüyünü
anama göstәrәndәn sonra mәnә “Cahid qardaşına bir şeir
oxu”, dedi. Başımı Cahid qardaşa tәrәf çevirib baxanda
utandığımdan gözlәrimi yerә dikdim. Mәn, İncila bacı, bir
dә Cahid – bağçaya çıxıb şüşәlәri çatlamış limonluqda
otların üstündә oturduq. Artıq günәş batmaqda idi. Cahid
qardaş alaqaranlıqda oğrun-oğrun İncila bacını süzürdü.
ranlığı çökәndә qapının cırıldayıb açılmayacağını bilmәk
içimi darmadağın edirdi: mәsәlәn, gözümә çay içdiyimiz
quşbaşlı fincanların düşüb qırılması, qәfәsdәki bülbülün
ölmәsi, bağçadakı limonluqda arıların vızıldaşması gö-
rünürdü.
Bir bahar gününün günorta vaxtında yaraşıqlı bir
gәnc girişdәki masanın arxasında oturub qәhvә içirdi.
Pәncәrәlәr taybatay açıq idi, içәriyә düşәn günәş işığı evin
köhnә әşyalarını elә bil yenilәmiş, gözәllәşdirmişdi.
Gәncin saçının bir teli alnına düşmüşdü. İffәt xanım anamı
qarşılayanda o da ayağa qalxdı.
– Yaxşı ki, gәldiniz, İffәt xanım dedi, – әriştә bişir-
mişәm.
İncila bacı rәngli sapları tәlәsik yığışdırdı.
– Bağışlayın, ev bir az tör-töküntüdü.
Anam:
392 – Ay İncila, biz özgә deyilik ki.
İffәt xanım yaraşıqlı gәncә işarә edәrәk:
– Cahiddi, – dedi. – Süheyla, xatırlayırsan? Hәsәn
әmiylә Kamran xalanın oğludu. Bu ildәn mühәndis işlәyir,
әziyyәtlә gәlib tapıb bizi, sağ olsun.
Anam gülümsәdi. Mәnsә bu adları ilk dәfә eşidirdim.
Elә o dәqiqә mühәndis olmaq qәrarına gәldim. Bu
yaraşıqlı gәnc mәnә elә doğmalaşdı ki, elә bil böyük
qardaşımı görmüşdüm. Mәn dә böyüyәndә onun kimi
enlikürәk, hündürboy olmaq istәyirdim.
Yaxşı yadımdadı, o gün Nühbә xanımın otağında
bayram simitlәri yedik. O, xeyli cavanlaşmışdı. Cahid
qardaşın ona hәdiyyә elәdiyi ağ-qara damalı baş örtüyünü
anama göstәrәndәn sonra mәnә “Cahid qardaşına bir şeir
oxu”, dedi. Başımı Cahid qardaşa tәrәf çevirib baxanda
utandığımdan gözlәrimi yerә dikdim. Mәn, İncila bacı, bir
dә Cahid – bağçaya çıxıb şüşәlәri çatlamış limonluqda
otların üstündә oturduq. Artıq günәş batmaqda idi. Cahid
qardaş alaqaranlıqda oğrun-oğrun İncila bacını süzürdü.
