Page 343 - antologiya

an Həsən Bıldırki 343

Hüsniyyә irәli cumdu:
– Әhmәd! Evimin dirәyi! Necә qıydılar sәnә?
Çakır dayı gördü ki, Әhmәd Bәkir çoxdan şәhidlәr
karvanına qatılıb. Hüsniyyәnin qolundan tutub qaldırdı.
Arvadını hayladı. Hәlimә arvad hay-hәşirlә gәldi. Uşaqlar
ağlaşmağa başladı. Hüsniyyә yırğalanıb yerә çökdü.
Hıçqırıq, inilti…
Çakır dayı neylәyәcәyini bilmirdi. Öz-özünә dedi:
“Hәr şey bitdi! Mәhv olduq!” Әhmәd Bәkiri zorla
kürәyinә götürüb şam ağacının altına uzatdı. Hüsniyyәni
dә aparmaq üçün geri dönәndә bir sәs eşitdi:
– Yerinizdә qalın! Tәrpәnmәyin!
Çakır dayı ilk dәfә hayqırdı:
– Mәn türkәm, türk!
– Türksәn?
– Bәli, türkәm! Gәlin! Yandırıb dağıtdığınız bәs
deyil, nә istәyirsiniz bizdәn?
– Biz dә türkük!
– Türksünüz?
– Bәli, türkük! Türkiyәdәn gәlmişik.
Ümidlәr yenidәn qanadlandı. Şәfәqlә birgә ruh
yüksәkliyi gәtirәn bir ruzigar әsmәyә başladı. Bu rüzgar
kәsmәmәli, qanadlanıb bütün alәmi tutmalı, üzgün qәlblәri
sәrinlәtmәlidi!
Çakır dayının dizlәri boşaldı, yerә çökdü. Әsgәrlәr
ona tәrәf qaçdılar.
Çakır dayı:
– Fikir vermәyin, – dedi. – Mәndә hәyәcandandı.
Yaralanmamışam. O tәrәfә gedin, orda bir şәhidimiz var.
Әsgәrlәr, barmaqları tәtikdә, әtrafa dağılışdılar. Bir
az kәnarda yaşlı bir qadının ayaqlarını qucaqlamış balaca
oğlanla qızı gördülәr; gözlәrindәn yaş sel kimi axırdı.
Aşağıda Girnә şәhәri yanırdı.
Tәpәdәn vuran günәşin istisi daha da güclәnmişdi.
Ümidlәr çoxalmışdı.