Page 339 - antologiya
P. 339
an Həsən Bıldırki 339
Çakır dayı heç nәyә toxunmadan dәrhal çölә çıxdı.
Çünki sağa-sola baxıb bir az da lәngisә, “ikinci qürbәt”
dediyi bu evini tәrk edә bilmәyәcәyini yaxşı bilirdi. Belә
zülmәt gecәdә sonu bilinmәyәn bir yola çıxmaq hәr igidin
işi deyil. Bәs xatirәlәr? Xatirәlәr onları qoyub gedәn
adamın yaxasından yapışıb әmdiyi südü burnundan
gәtirmәzmi? Xatirәlәr insanı rahat buraxarlarmı? Elә bil
birdәn-birә qaranlığın içindәn çıxıb gәldilәr, aramla
gözünün qabağından keçdilәr: Londondakı oğlunu bax elә
buradan yola salmışdı, elә bu ağacın altında ona bәzi
mәslәhәtlәr vermiş, sonra da bәrk-bәrk tapşırmışdı:
“Nәvәlәrimdәn dә muğayat ol, bax elә buradaca yenә
yığışarıq, hәmişә başım üstә yeriniz var”.
Azadlığını itirib әl-qolu bağlanmış adam bir dә bu
cәhәnnәmә, bu lәnәtlәnmiş adaya qayıdarmı? Geri dönüb
nә qәlәt edәcәkdi ki? Yunanlar hakim olduqdan sonra
әclaflığın hökm sürdüyü bir adaya gәlmәyin nә mәnası var
axı? Ah, azadlıq, azadlıq! Canım azadlıq! Dәsmalını
çıxarıb yanağından sinәsinә damla-damla süzülәn göz
yaşlarını sildi. Elә bu an arvadı sәslәndi:
– Çakır, mәn hazıram.
– Mәn dә.
Çakır dayıyla Hәlimә arvad qapı-bacanı bağlamadan,
dönüb arxaya baxmadan yola düzәldilәr. Küçә bomboş idi.
Sanki sәssiz-sәmirsiz döngәlәrdәn, alaqaranlıq dalanlardan
minlәrcә göz onlara baxıb bu tәlәsik qaçışlarını qınayırdı.
Külәk sürәtini artırıb budaqları danışdırmağa başlamışdı.
Küçә zülmәt qaranlıq idi. Burada adamı soysalar da, heç
kimin xәbәri olmaz!
“Nә pis zamana gәldik? Görәsәn, sonumuz necә ola-
caq?” – deyә düşünәn Çakır dayı birdәn dayandı vә dedi:
– Köçürük? Nә köçmәk? Bizimki qaçışdı, qaçırıq!
Öz sözündәn diksindi. Bir eşidәn oldumu deyә әtrafa
boylandı. Sonra dedi:
Çakır dayı heç nәyә toxunmadan dәrhal çölә çıxdı.
Çünki sağa-sola baxıb bir az da lәngisә, “ikinci qürbәt”
dediyi bu evini tәrk edә bilmәyәcәyini yaxşı bilirdi. Belә
zülmәt gecәdә sonu bilinmәyәn bir yola çıxmaq hәr igidin
işi deyil. Bәs xatirәlәr? Xatirәlәr onları qoyub gedәn
adamın yaxasından yapışıb әmdiyi südü burnundan
gәtirmәzmi? Xatirәlәr insanı rahat buraxarlarmı? Elә bil
birdәn-birә qaranlığın içindәn çıxıb gәldilәr, aramla
gözünün qabağından keçdilәr: Londondakı oğlunu bax elә
buradan yola salmışdı, elә bu ağacın altında ona bәzi
mәslәhәtlәr vermiş, sonra da bәrk-bәrk tapşırmışdı:
“Nәvәlәrimdәn dә muğayat ol, bax elә buradaca yenә
yığışarıq, hәmişә başım üstә yeriniz var”.
Azadlığını itirib әl-qolu bağlanmış adam bir dә bu
cәhәnnәmә, bu lәnәtlәnmiş adaya qayıdarmı? Geri dönüb
nә qәlәt edәcәkdi ki? Yunanlar hakim olduqdan sonra
әclaflığın hökm sürdüyü bir adaya gәlmәyin nә mәnası var
axı? Ah, azadlıq, azadlıq! Canım azadlıq! Dәsmalını
çıxarıb yanağından sinәsinә damla-damla süzülәn göz
yaşlarını sildi. Elә bu an arvadı sәslәndi:
– Çakır, mәn hazıram.
– Mәn dә.
Çakır dayıyla Hәlimә arvad qapı-bacanı bağlamadan,
dönüb arxaya baxmadan yola düzәldilәr. Küçә bomboş idi.
Sanki sәssiz-sәmirsiz döngәlәrdәn, alaqaranlıq dalanlardan
minlәrcә göz onlara baxıb bu tәlәsik qaçışlarını qınayırdı.
Külәk sürәtini artırıb budaqları danışdırmağa başlamışdı.
Küçә zülmәt qaranlıq idi. Burada adamı soysalar da, heç
kimin xәbәri olmaz!
“Nә pis zamana gәldik? Görәsәn, sonumuz necә ola-
caq?” – deyә düşünәn Çakır dayı birdәn dayandı vә dedi:
– Köçürük? Nә köçmәk? Bizimki qaçışdı, qaçırıq!
Öz sözündәn diksindi. Bir eşidәn oldumu deyә әtrafa
boylandı. Sonra dedi:
