Page 342 - antologiya
P. 342
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
bil qiyamәt qopmuşdu, sahil toz-duman içindәydi, evlәr
od tutub yanır, arabir adamların ürәk parçalayan fәryadı
eşidilirdi.
Bu hәngamәdә günәş dә doğdu, hәr yan açıq-aydın
görünmәyә başladı. Yanan evlәrin alovu bәs deyilmiş kimi,
hәlә günәş dә göz qamaşdıran işığını hәr tәrәfә saçırdı.
Çakır dayı çox hәyәcanlı idi, çaşıb-qalmış, elә bil
yerә mıxlanmışdı. Әhmәd Bәkirin qәlbindә ilıq, xoş,
rәngarәng ümidlәr çiçәklәndi. Elә indicә o әclaflarla
vuruşub cavablarını vermәk istәyirdi, bunun üçün hәr şeyә
hazır idi.
Yuxarıdan-aşağıya güllә yağışı başlayanda uşaqlar
bir-birinә qısıldı, sanki bir-birini qorumaq istәyirdilәr.
Qadınlar başlarını itirmişdilәr, bilmirdilәr ki, gülsünlәr,
yoxsa ağlasınlar. “Әli silah tuta bilәn bu kişilәrә niyә yük
olmuşuq, niyә onların әl-qolunu bağlamışıq? Bu qiyamәt
342 günündә dağın başında bizim nә azarımız vardı?” – deyә
düşünürdülәr. Mәrmi yağışı adamı qorxuya salırdı, bir
sığınacaq tapıb gizlәnmәk lazım idi. Çakır dayı Hüsniyyә
vә Hәlimә arvada tәrәf sәslәndi:
– Tez olun, uşaqları götürüb, bu kolluğa girin.
Hüsniyyә oğlunu, Hәlimә arvad da Hüsniyyәnin bal-
aca qızını qucaqlarına alıb kolluğa cumdular.
Aşağıda – şәhәrdә alov hәr tәrәfi çәnginә almışdı,
Beşbarmaq od içindә qıvrılır, tәyyarәlәr havadan bomba
yağdırır, öz işindә olan günәş dә yüksәldikcә daha da
yandırırdı... Güllәlәrdәn biri Çakır dayının başı üstündәn
vıyıldayıb qayadan bir daş parçası qopardı. Әhmәd Bәkir
gizlәndiyi yerdәn qabağa sıçrayaraq:
– Yandım! – Deyib yerә sәrildi.
Çakır dayı özünü itirmiş halda qışqırdı:
– Әhmәd, sәnә nә oldu? Әhmәd, ay Әhmәd Bәkir!
Çakır dayının sәsi әks-sәda verdi. Elә bil sәs
Beşbarmağı dolanıb gәldi:
– Әhmәd Bәkir! Әhmәd Bәkir!
bil qiyamәt qopmuşdu, sahil toz-duman içindәydi, evlәr
od tutub yanır, arabir adamların ürәk parçalayan fәryadı
eşidilirdi.
Bu hәngamәdә günәş dә doğdu, hәr yan açıq-aydın
görünmәyә başladı. Yanan evlәrin alovu bәs deyilmiş kimi,
hәlә günәş dә göz qamaşdıran işığını hәr tәrәfә saçırdı.
Çakır dayı çox hәyәcanlı idi, çaşıb-qalmış, elә bil
yerә mıxlanmışdı. Әhmәd Bәkirin qәlbindә ilıq, xoş,
rәngarәng ümidlәr çiçәklәndi. Elә indicә o әclaflarla
vuruşub cavablarını vermәk istәyirdi, bunun üçün hәr şeyә
hazır idi.
Yuxarıdan-aşağıya güllә yağışı başlayanda uşaqlar
bir-birinә qısıldı, sanki bir-birini qorumaq istәyirdilәr.
Qadınlar başlarını itirmişdilәr, bilmirdilәr ki, gülsünlәr,
yoxsa ağlasınlar. “Әli silah tuta bilәn bu kişilәrә niyә yük
olmuşuq, niyә onların әl-qolunu bağlamışıq? Bu qiyamәt
342 günündә dağın başında bizim nә azarımız vardı?” – deyә
düşünürdülәr. Mәrmi yağışı adamı qorxuya salırdı, bir
sığınacaq tapıb gizlәnmәk lazım idi. Çakır dayı Hüsniyyә
vә Hәlimә arvada tәrәf sәslәndi:
– Tez olun, uşaqları götürüb, bu kolluğa girin.
Hüsniyyә oğlunu, Hәlimә arvad da Hüsniyyәnin bal-
aca qızını qucaqlarına alıb kolluğa cumdular.
Aşağıda – şәhәrdә alov hәr tәrәfi çәnginә almışdı,
Beşbarmaq od içindә qıvrılır, tәyyarәlәr havadan bomba
yağdırır, öz işindә olan günәş dә yüksәldikcә daha da
yandırırdı... Güllәlәrdәn biri Çakır dayının başı üstündәn
vıyıldayıb qayadan bir daş parçası qopardı. Әhmәd Bәkir
gizlәndiyi yerdәn qabağa sıçrayaraq:
– Yandım! – Deyib yerә sәrildi.
Çakır dayı özünü itirmiş halda qışqırdı:
– Әhmәd, sәnә nә oldu? Әhmәd, ay Әhmәd Bәkir!
Çakır dayının sәsi әks-sәda verdi. Elә bil sәs
Beşbarmağı dolanıb gәldi:
– Әhmәd Bәkir! Әhmәd Bәkir!
