Page 346 - antologiya
P. 346
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
göndәriş bir anda onun gözündә xoşbәxtliyә açılan pәn-
cәrәyә çevrildi.
Binanın qapısına yaxınlaşdı. Qapı ağzında yolunu
kәsәn bir ağxalatlı sәrt şәkildә dedi:
– Kim lazımdı, yerli?
Taqәtdәn düşmüş halda “göndәriş”ә baxıb hәkimin
adını dedi. Mәktubu görәn ağxalatlı dәrhal yumuşalıb
mәdәnilәşdi: “Buyurun, müәllim, budur, hәkim gedir” –
deyәrәk qapının bir tayını açıb yol göstәrdi.
O, ağ xalat içindә әzilib-büzülәrәk dәhlizdәn keçib-
gedәn yorğun, bezgin görünüşlü hәkimә çatmaq üçün içәri
girәn kimi yerinә mıxlandı. Düz ayağının ucundan ağ
örtüklü tәkәrli bir çarpayı keçdi. Bir qadın solğun çöhrәli
bir nәfәrin uzandığı bu çarpayının arxasınca qaçır, әllәriylә
ağ örtükdәn yapışıb hıçqırırdı vә bu vәziyyәt әtrafdakıların
346 vecinә dә deyildi. Dәhlizin o başında otağına girәn hәkimi
görüb bu kәdәrli mәnzәrәdәn bir anlıq da olsa ayrıldı:
mәhrәm siması vardı, sanki çoxdan tanıdığı adam idi,
onunla görüşәn kimi üstündәki bu yükdәn xilas olacağına
inanırdı. Yaşlı bir nәfәr yaxınlaşıb dedi:
– Әmәliyyat üç saat çәkdi. Xilas edә bilmәdilәr.
Beyindi dә... Beyinlә zarafat olar?! Düz demirәm, müәl-
lim?
Bir bu adama, bir dә uzaqlaşan tәkәrli çarpayıya
baxdı: tәrtәmizdi, heç qan izi dә yox idi... İçindә bir türkü
sәslәndi:
“Ölüm gәlib dörd yanımı bağladı,
Yetim qoyub, ürәyimi dağladı...”
Bu iki misra fikrindә dәfәlәrlә tәkrarlandı. Qәlbindә
tumurcuqlanan sevgi vә mәrhәmәt yoxa çıxaraq altı il
әvvәlki ovqatına qayıtdı. Onda nә arvadı vardı, nә uşağı.
göndәriş bir anda onun gözündә xoşbәxtliyә açılan pәn-
cәrәyә çevrildi.
Binanın qapısına yaxınlaşdı. Qapı ağzında yolunu
kәsәn bir ağxalatlı sәrt şәkildә dedi:
– Kim lazımdı, yerli?
Taqәtdәn düşmüş halda “göndәriş”ә baxıb hәkimin
adını dedi. Mәktubu görәn ağxalatlı dәrhal yumuşalıb
mәdәnilәşdi: “Buyurun, müәllim, budur, hәkim gedir” –
deyәrәk qapının bir tayını açıb yol göstәrdi.
O, ağ xalat içindә әzilib-büzülәrәk dәhlizdәn keçib-
gedәn yorğun, bezgin görünüşlü hәkimә çatmaq üçün içәri
girәn kimi yerinә mıxlandı. Düz ayağının ucundan ağ
örtüklü tәkәrli bir çarpayı keçdi. Bir qadın solğun çöhrәli
bir nәfәrin uzandığı bu çarpayının arxasınca qaçır, әllәriylә
ağ örtükdәn yapışıb hıçqırırdı vә bu vәziyyәt әtrafdakıların
346 vecinә dә deyildi. Dәhlizin o başında otağına girәn hәkimi
görüb bu kәdәrli mәnzәrәdәn bir anlıq da olsa ayrıldı:
mәhrәm siması vardı, sanki çoxdan tanıdığı adam idi,
onunla görüşәn kimi üstündәki bu yükdәn xilas olacağına
inanırdı. Yaşlı bir nәfәr yaxınlaşıb dedi:
– Әmәliyyat üç saat çәkdi. Xilas edә bilmәdilәr.
Beyindi dә... Beyinlә zarafat olar?! Düz demirәm, müәl-
lim?
Bir bu adama, bir dә uzaqlaşan tәkәrli çarpayıya
baxdı: tәrtәmizdi, heç qan izi dә yox idi... İçindә bir türkü
sәslәndi:
“Ölüm gәlib dörd yanımı bağladı,
Yetim qoyub, ürәyimi dağladı...”
Bu iki misra fikrindә dәfәlәrlә tәkrarlandı. Qәlbindә
tumurcuqlanan sevgi vә mәrhәmәt yoxa çıxaraq altı il
әvvәlki ovqatına qayıtdı. Onda nә arvadı vardı, nә uşağı.
