Page 345 - antologiya

əli Yılmaz

SEVGİNİ ÖYRӘNӘN ADAM 345

Әlindә rentgen kağızları vә göndәriş Neyrocәr-
rahiyyә şöbәsinin qabağında dayanıb bu eybәcәr
binaya xeyli baxdı. İnsanda әn vacib orqan olan beyinin
belә bir yerdә şәfa tapacağına inanmaq, düzü, inandırıcı
deyildi. Şәn vә sevinc dolu sәslәr eşitdi: Tibb Universite-
tinin ağxalatlı tәlәbәlәri idi, üzlәri gülürdü. Günorta
vaxtıydı, deyәsәn, nahardan gәlirdilәr. Elә o an mәdәsi
quruldadı, ac olduğunu hiss etdi. Yadına düşdü ki, neçә
vaxtdı әmәlli-başlı yemәk dә yemir. Arvadıyla uşağı iyirmi
gündü xәstәxanadaydı. Sәhәr xәstәxanaya, oradan işә,
axşam yenә xәstәxanaya vә oradan da yenә evә... Neçә
gündü yollardaydı. Bәzәn başına hava gәlәcәyindәn qor-
xurdu. Yenidәn tәlәbәlik illәrinә qayıtmaq, indi gördüyü
gәnclәr kimi xoşbәxt olmaq istәyirdi. Ötәn günlәrin
xiffәtiylә qarşısındakı binaya tәrәf çevrildi: binanın yarı-
şüşә, yarıtaxta qapısından çığırtı vә kәsik-kәsik hıcqırıq
sәslәri gәlirdi: “İgidim, evimin dirәyi!..” Diksinib özünә
gәldi. Әlçatmaz bir xәyal kimi yenidәn tәlәbәlәrә baxdı –
xoşbәxtliklәri üzlәrindәn oxunurdu. Yenә dә ürәkpar-
çalayan bir hönkürtü eşitdi. Tәlәbәlәr isә bir türkünü
zümzümә edirdilәr: “Ölüm gәlib dörd yanımı bağladı,
gәlişiylә ürәyimi dağladı...” Ölüm... binanın içindә matәm,
çölündә mahnı... Ürәyi sancdı, elә bil ölәn oğlu, ağlayan
da arvadıydı, ölümün soyuq әllәrini yaxasında hiss etmәyә
başlamışdı. Artıq buralar ona әzab verirdi, xәstәxananın
bu qәdәr murdar bir yer olduğunu indi başa düşmüş, bu-
rada ölüm çığırtılarını zümzümәylә yola verәn adamları
görәndәn sonra lap sarsılmışdı. Әlindәkilәri Neyrocәrra-
hiyyә binasının iyrәnc sifәtinә çırpıb getmәk istәdi. Elә bu
vaxt neçә gündür, xәstәxananın darısqal otağına mәhkum
edilmiş arvadıyla oğlu keçilmәz bir sәdd kimi qabağını
kәsdi; hara baxdısa, onları gördü. Ürәyindә sevgiyә,
mәrhәmәtә bәnzәr bir duyğu oyandı, rentgen kağızıyla