Page 341 - antologiya

an Həsən Bıldırki 341

– Oyadım?
– Yox, dәymә, qoy yatsınlar. Bir azdan sәhәr açılacaq.
– Yәni o qәdәr vaxt keçib?
– Keçib, әlbәttә.
İkisi dә üşüdüyünü hiss etdi. Әhmәd Bәkir köynә-
yinin yaxasını düymәlәdi. Çakır dayı üst-başını sahmana
saldı. Qadınlar bir-birini qucaqlayıb isinmәyә çalışırdılar.
Ayaz sәrtlәşdi, ulduzlar bir-bir sönüb yox oldular.
Dan yeri ağardı, şәfәq doğdu. Aşağıdakı şәhәrin
işıqları sәhәr şәfәqinin üfüqündә, demәk olar ki, görün-
mürdü.
– Mәnә bir şey maraqlıdı, – Әhmәd Bәkir dedi.
– Nәdi o?
– Nә olacaq ki?! Bizi elә bir qәfәsә salıblar, çırpına-
çırpına qalmışıq. Qәfәs nәdi, a kişi, bataqlıqda boğuluruq
e, bәs bizimkilәr hardadı, kordular?
– Vallah da. Zibilә düşmüşük. Ancaq yenә dә ümidi-
mi üzmürәm, mәncә, gәlәcәklәr.
Aşağıda silah sәslәri çoxaldı. Dәnizdәn açılan top
atәşi Beşbarmağın әtrafını darmadağın etdi. Çakır dayı
dirçәldi, gurladı, nә gurladı:
– Bunlar bizimkilәrdi! Bizimkilәr, bizimkilәr,
Әhmәd. Allaha çox şükür!
– Bizimkilәr, bizimkilәr!
Gurultu vә güllә sәslәrinә arvad-uşaq da oyandı.
Hәlimә xanım dedi:
– Ay qız, Hüsniyyә, eşidirsәn? Bizimkilәrdi!
– Bizimkilәr?
– Hә, hә, bizimkilәr!
Hamısı bir ağızdan qışqırdı:
– Bizimkilәr! Bizimkilәr!
Sonra toplar bir-birinә cavab atәşi yağdırdı, tәyya-
rәlәr uçuşmağa başladı. Gәmilәrdәn düşәn әsgәrlәrimiz
cәsarәtlә irәlilәyirdilәr. Hәr tәrәfdә dağıntı, od-alov… Elә