Page 350 - antologiya
P. 350
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
dәrsәk, bizә gülәrlәr, onsuz da bizi özlәrindәn aşağı tu-
turlar… Hәrçәnd heç xaricә göndәrmәyә icazәm dә
yoxdu”. Adamsa ona demişdi: “Qәrblilәr tibbi әdәbiyyatla
vaxtlarını keçirәndә siz günortaya qәdәr xәstәxanada,
günortadan da sonra müayinә otağında...” Hәkim etiraf
etmişdi: “Düz sözә nә deyәsәn?!”
– Yaxşı, nә deyirәm ki?! Çıxarmaq istәyirsinizsә,
onda qoy sәnәdlәri hazır olsun, sonra…
– Çox sağ olun, hәkim.
Hәkim hәmin an bәnizi solmuş kişiyә vә onun için-
için ağlayan arvadına baxdı: gözlәri qan çanağına
dönmüşdü: sanki su yerinә qan axırdı. Hәkim udqundu,
çöhrәsi açıldı, ürәyi yumşaldı:
– Әslindә epilepsiya kimi bir xәstәlikdi, – dedi. – Bu
yaşda aşkarlanması yaxşıdı. Vaxt lazımdı, keçib-gedәr,
inşallah. Böyük ehtimalla, gәlәcәkdә dә özünü göstәrmәz.
350 Onun üstünә çökәn ağırlıq götürüldü, içini bir sevinc
bürüdü. Qeyri-ixtiyarı hәkimin üzünü sığalladı. Hәkim
gülümsәyib uzaqlaşandan sonra arvadına baxdı – sanki
yenidәn aşiq olmuşdu ona, qәlbi sevgiylә döyünürdü.
Sәnәdlәri almaq üçün xәstәxana otaqlarına girib-
çıxarkәn sevincdәn uçurdu. Bu rәsmi işlәri bitirib uşağına
qovuşmaq, indiyәdәk bağrına basıb әzizlәyә bilmәdiyi
balasının üzünә doyunca baxmaq istәyirdi. Sanki ilk
dәfәydi ki, bu uşağın onun bir parçası olduğunu anlamışdı.
Axşam düşmәkdәydi. Uşağını qucağına alaraq arva-
dının qoluna girib xәstәxanadan çıxdı. Qadın heyrәt
içindәydi: bugünәdәk uşağından xәbәrsiz bir adama nә
oldu ki, indi qucaqlayıb bağrına basır, başını sığallayır,
yanaqlarından öpür, qoxulayır?!
Bütün dünyası dәyişmişdi, çünki sevmәyә başlamış-
dı. Bu gündәn hamını, hәtta indiyәdәk nifrәt etdiyi adam-
ları da sevәcәkdi, axı o, bu gün hәyatın ancaq sevgidәn
ibarәt olduğunu anlamışdı.
dәrsәk, bizә gülәrlәr, onsuz da bizi özlәrindәn aşağı tu-
turlar… Hәrçәnd heç xaricә göndәrmәyә icazәm dә
yoxdu”. Adamsa ona demişdi: “Qәrblilәr tibbi әdәbiyyatla
vaxtlarını keçirәndә siz günortaya qәdәr xәstәxanada,
günortadan da sonra müayinә otağında...” Hәkim etiraf
etmişdi: “Düz sözә nә deyәsәn?!”
– Yaxşı, nә deyirәm ki?! Çıxarmaq istәyirsinizsә,
onda qoy sәnәdlәri hazır olsun, sonra…
– Çox sağ olun, hәkim.
Hәkim hәmin an bәnizi solmuş kişiyә vә onun için-
için ağlayan arvadına baxdı: gözlәri qan çanağına
dönmüşdü: sanki su yerinә qan axırdı. Hәkim udqundu,
çöhrәsi açıldı, ürәyi yumşaldı:
– Әslindә epilepsiya kimi bir xәstәlikdi, – dedi. – Bu
yaşda aşkarlanması yaxşıdı. Vaxt lazımdı, keçib-gedәr,
inşallah. Böyük ehtimalla, gәlәcәkdә dә özünü göstәrmәz.
350 Onun üstünә çökәn ağırlıq götürüldü, içini bir sevinc
bürüdü. Qeyri-ixtiyarı hәkimin üzünü sığalladı. Hәkim
gülümsәyib uzaqlaşandan sonra arvadına baxdı – sanki
yenidәn aşiq olmuşdu ona, qәlbi sevgiylә döyünürdü.
Sәnәdlәri almaq üçün xәstәxana otaqlarına girib-
çıxarkәn sevincdәn uçurdu. Bu rәsmi işlәri bitirib uşağına
qovuşmaq, indiyәdәk bağrına basıb әzizlәyә bilmәdiyi
balasının üzünә doyunca baxmaq istәyirdi. Sanki ilk
dәfәydi ki, bu uşağın onun bir parçası olduğunu anlamışdı.
Axşam düşmәkdәydi. Uşağını qucağına alaraq arva-
dının qoluna girib xәstәxanadan çıxdı. Qadın heyrәt
içindәydi: bugünәdәk uşağından xәbәrsiz bir adama nә
oldu ki, indi qucaqlayıb bağrına basır, başını sığallayır,
yanaqlarından öpür, qoxulayır?!
Bütün dünyası dәyişmişdi, çünki sevmәyә başlamış-
dı. Bu gündәn hamını, hәtta indiyәdәk nifrәt etdiyi adam-
ları da sevәcәkdi, axı o, bu gün hәyatın ancaq sevgidәn
ibarәt olduğunu anlamışdı.
