Page 347 - antologiya

əli Yılmaz 347

Demәli, hәr şey vәrdişә bağlıdı. Rahatlaşdı. Dünya vecinә
deyildi artıq.

– Ay kişi, nә mıxlanmısan bura?
Qәzәblә sәsә tәrәf dönüb qapıçıya baxdı. Az qala
boğacaqdı onu, ancaq qapıçı gülümsәyәrәk dedi:
– Bağışlayın, müәllim, mәn bu qocaynanam, sәhәr-
dәn burada bitib.
İndiyә qәdәr bu xidmәtçilәrin davranışına fikir
vermәmişdi. Arvadı onlardan gileylәnmişdi ki, hәkimlәr
gedәndәn sonra cәllad olub qanımızı içirlәr, amma yenә
dә baş qoşmamışdı. İndi fürsәt idi, bütün acığını bu
qapıçıdan çıxıb sakitlәşә bilәrdi… Ancaq nәdәnsә
fikrindәn vaz keçdi.
– Buranın ağası bu xidmәtçilәrdi, müәllim. Üçdәn-
beşdәn ver bunlara, kefini çәk, – yaşlı adam dedi.
Xidmәtçi özündәn çıxdı:
– Qoca, az danış!
Sonra yaşlı adamın qolundan tutub çölә itәlәdi.
İndiyәdәk yazığı gәldiyi belә adamlara nifrәt etmәyә
başladı. Özünü zibilә salmadan buradan uzaqlaşmaq lazım
idi. Hә, bir dә axı hәkimlә görüşmәliydi. Hәkimin otağına
tәrәf addımladı.
Hәkim masa arxasında oturub fikrә getmişdi. Amma
nә bilmәk olar, bәlkә dә, sadәcә dincәlirdi. Әlbәttә ki,
zarafat deyil, üç saat sürәn ölüm-dirim mübarizәsi, axırı
da belә... Elә ona görә dә soyuqqanlı hәkimlәrә, laqeyd
tәlәbәlәrә münasibәti bir anda dәyişmişdi. Üzündәki ciz-
gilәr bu hәkimi özünü günahkar sayan rahibәyә oxşadırdı,
bәlkә dә, buna görә içindә ona qarşı bir doğmalıq duydu.
Axtardığı tәsәllini, deyәsәn, onda tapmışdı.
Otağına kiminsә girdiyini hiss edәrәk başını qaldırıb
ona baxan hәkimin solmuş çöhrәsinә qan gәldi, bayaqkı
sifәti dәyişib başqalarınkına oxşamağa başladı, qapıdakı
xidmәtçidәn fәrqi qalmadı. Çünki illәrdi tanıdığını zәnn
etdiyi, ürәyinin isinişdiyi bu sifәtin bir anda soyuqlaşması