Page 309 - antologiya
P. 309
inc Çokum
SINIQ BUDAQ 309
Onu sәhәr-sәhәr bağban tapmışdı. Lәkәsiz, ağap-
paq maqnoliya idi... Kimsә budağını sındır-
mışdı. Yәqin ki, hansısa dәcәl bir uşaq imiş. Çiçәklә
budaq, budaqla gövdә arasında incә bir hәyat bağı
qalmışdı. Fәdakar ağac әlindәn gәlәni etsә dә, bu yara
qaysaqlanmayacaqdı. Dilxor olan bağban mәhәllәdәki
bütün dәcәl uşaqları gözlәri qarşısından keçirdi. Sonra
әlini uzadıb çiçәyi qopardı. İri, ağ fәnәrә bәnzәyәn çiçәk,
yay bağçalarının fәnәri idi. Çiçәk budağı ağaca bağlayan
o incә lifin qopmasından ah çәkdi. Bağban eşitmәdi. Onun
torpaq qoxuyan ovcundakı çiçәk yumurtadan yeni çıxmış,
hәlә әtraf alәmlә tanış olmayan göyәrçin balası kimi sağa-
sola boylandı. Qәlbinә qürbәt dәrdi çökdü. Bağban da eyni
hisslәri keçirdi... Tәnhalıq, kimsәsizlik hissi duydu... Qür-
bәtdәki qızını, kürәkәnini, nәvәlәrini xatırladı... Bu yaxın-
larda gәlәcәklәr. Amma birgә yaşamağın sevincinә, hәr il
olduğu kimi, yenә növbәti ayrılıq gününün hәr an xatır-
laması kölgә salacaqdı. Hәmişә belә olurdu. Düzәmәlli
dәrdlәşә dә bilmirdilәr, günlәrsә gәlib keçirdi. Halbuki on-
lara demәyә o qәdәr sözü vardı ki... Nәvәlәrinә dә...
Nәdәnsә aralarında hәmişә Almaniyanın o günәşsiz,
izdihamlı küçәlәri dayanırdı. Nağıllar danışanda qarşısına
nәhәng binalar, yeraltı keçidlәr, çamadanlar, aeroportlar
çıxardı. Almaniya... Dәqiq işlәyәn nәhәng saata oxşayırdı.
Kürәkәni “Biz yaxşıyıq. Birtәhәr dolanırıq...” – deyirdi.
Nә desin? Oralarda alçaldıla-alçaldıla, xor baxıla-baxıla
yaşamağın çәtinliyini ondan-bundan danışmaqla ört-basdır
etmәyә çalışırdı. “Biz yaxşıyıq. Birtәhәr dolanırıq...”
Bunları danışanda saatın әqrәblәri silindi. Almaniya
tәyyarәnin gurultusu arasında itdi. Baxışlarını binanın
girişini bәzәyәn alman çobanyastığılarına çevirdi. Qәhvәyi
rәngli qurumuş budaqlar budanmalı idi.
SINIQ BUDAQ 309
Onu sәhәr-sәhәr bağban tapmışdı. Lәkәsiz, ağap-
paq maqnoliya idi... Kimsә budağını sındır-
mışdı. Yәqin ki, hansısa dәcәl bir uşaq imiş. Çiçәklә
budaq, budaqla gövdә arasında incә bir hәyat bağı
qalmışdı. Fәdakar ağac әlindәn gәlәni etsә dә, bu yara
qaysaqlanmayacaqdı. Dilxor olan bağban mәhәllәdәki
bütün dәcәl uşaqları gözlәri qarşısından keçirdi. Sonra
әlini uzadıb çiçәyi qopardı. İri, ağ fәnәrә bәnzәyәn çiçәk,
yay bağçalarının fәnәri idi. Çiçәk budağı ağaca bağlayan
o incә lifin qopmasından ah çәkdi. Bağban eşitmәdi. Onun
torpaq qoxuyan ovcundakı çiçәk yumurtadan yeni çıxmış,
hәlә әtraf alәmlә tanış olmayan göyәrçin balası kimi sağa-
sola boylandı. Qәlbinә qürbәt dәrdi çökdü. Bağban da eyni
hisslәri keçirdi... Tәnhalıq, kimsәsizlik hissi duydu... Qür-
bәtdәki qızını, kürәkәnini, nәvәlәrini xatırladı... Bu yaxın-
larda gәlәcәklәr. Amma birgә yaşamağın sevincinә, hәr il
olduğu kimi, yenә növbәti ayrılıq gününün hәr an xatır-
laması kölgә salacaqdı. Hәmişә belә olurdu. Düzәmәlli
dәrdlәşә dә bilmirdilәr, günlәrsә gәlib keçirdi. Halbuki on-
lara demәyә o qәdәr sözü vardı ki... Nәvәlәrinә dә...
Nәdәnsә aralarında hәmişә Almaniyanın o günәşsiz,
izdihamlı küçәlәri dayanırdı. Nağıllar danışanda qarşısına
nәhәng binalar, yeraltı keçidlәr, çamadanlar, aeroportlar
çıxardı. Almaniya... Dәqiq işlәyәn nәhәng saata oxşayırdı.
Kürәkәni “Biz yaxşıyıq. Birtәhәr dolanırıq...” – deyirdi.
Nә desin? Oralarda alçaldıla-alçaldıla, xor baxıla-baxıla
yaşamağın çәtinliyini ondan-bundan danışmaqla ört-basdır
etmәyә çalışırdı. “Biz yaxşıyıq. Birtәhәr dolanırıq...”
Bunları danışanda saatın әqrәblәri silindi. Almaniya
tәyyarәnin gurultusu arasında itdi. Baxışlarını binanın
girişini bәzәyәn alman çobanyastığılarına çevirdi. Qәhvәyi
rәngli qurumuş budaqlar budanmalı idi.
