Page 312 - antologiya
P. 312
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
– Amma mәnim övladım yoxdu.
Bağbanın oğlu yaddan çıxmışdı.
Qoca rәssam soruşdu:
– Niyә evlәnmәmisәn?
– Evlәndim, – gimnast dedi.
– Bәs sonra?
– Sonra boşandım. Pulu sağa-sola sәpәlәyirdi. Mәnim
çölә atılası pulum yoxdur, usta... Sonra... anamla da yola
getmirdi. “Ana kimi yar olmaz”, – deyirlәr. İndi oğul-
uşağım olmadığına görә, tәbii ki, nәsә bir çatışmazlıq hiss
edirәm.
– Evlәn.
– Yox, usta. Belә daha yaxşıdır.
Bu sözlәri deyib üzünü bağbanın oğluna tutdu:
– Hәyat yarışdır. Demәli, universitetә hazırlaşırsan.
– İlk turdan keçdim, – oğlan hәyәcanla dedi. – İkinci
312 tur da pis olmadı.
– Hәyat yarışdır. Universiteti bitirsәn dә, imtahanların
qurtarmayacaq. Çünki hәyatın özü dә imtahandır.
Ağsaqqal gimnastika müәlliminin mәlum sözlәrinә
heç nә әlavә etmәdi. Fikri şәkillәrdә idi. Bu vaxt mәhәllә
iti limanın girәcәyindә göründü. Tәnbәl-tәnbәl yanlarına
gәldi. Bağbanın oğlu ayaqqabısının burnu ilә heyvanın be-
lini sığalladı.
– Necәsәn, Miço? – Dedi.
Qoca rәssam soruşdu:
– Adı Miçodur?
– Bilmirәm, balıqçı belә deyir, Miço çağırır, – oğlan
dillәndi.
İt rәsmlәrә baxır, quyruğunu oynada-oynada molbert-
lәrin әtrafında fırlanırdı. Sonra limanın o biri başına getdi.
Dәnizә baxdı. Әsl dәniz daha gözәldir. Onun rәsmini
çәkmәk axmaqlıqdır. Hәr şey göz qabağında, açıq, sonsuz
idi, çәrçivә ilә mәhdudlaşmırdı.
– Amma mәnim övladım yoxdu.
Bağbanın oğlu yaddan çıxmışdı.
Qoca rәssam soruşdu:
– Niyә evlәnmәmisәn?
– Evlәndim, – gimnast dedi.
– Bәs sonra?
– Sonra boşandım. Pulu sağa-sola sәpәlәyirdi. Mәnim
çölә atılası pulum yoxdur, usta... Sonra... anamla da yola
getmirdi. “Ana kimi yar olmaz”, – deyirlәr. İndi oğul-
uşağım olmadığına görә, tәbii ki, nәsә bir çatışmazlıq hiss
edirәm.
– Evlәn.
– Yox, usta. Belә daha yaxşıdır.
Bu sözlәri deyib üzünü bağbanın oğluna tutdu:
– Hәyat yarışdır. Demәli, universitetә hazırlaşırsan.
– İlk turdan keçdim, – oğlan hәyәcanla dedi. – İkinci
312 tur da pis olmadı.
– Hәyat yarışdır. Universiteti bitirsәn dә, imtahanların
qurtarmayacaq. Çünki hәyatın özü dә imtahandır.
Ağsaqqal gimnastika müәlliminin mәlum sözlәrinә
heç nә әlavә etmәdi. Fikri şәkillәrdә idi. Bu vaxt mәhәllә
iti limanın girәcәyindә göründü. Tәnbәl-tәnbәl yanlarına
gәldi. Bağbanın oğlu ayaqqabısının burnu ilә heyvanın be-
lini sığalladı.
– Necәsәn, Miço? – Dedi.
Qoca rәssam soruşdu:
– Adı Miçodur?
– Bilmirәm, balıqçı belә deyir, Miço çağırır, – oğlan
dillәndi.
İt rәsmlәrә baxır, quyruğunu oynada-oynada molbert-
lәrin әtrafında fırlanırdı. Sonra limanın o biri başına getdi.
Dәnizә baxdı. Әsl dәniz daha gözәldir. Onun rәsmini
çәkmәk axmaqlıqdır. Hәr şey göz qabağında, açıq, sonsuz
idi, çәrçivә ilә mәhdudlaşmırdı.
