Page 304 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

dә bu dünyaya xoş gәlmisәn”. Pillәkәnin başında demәyә

söz tapmaq üçün çәtinlik çәkdiyimizә görә bir anlığa

bacımla üzbәüz qalırıq. Elә bil bir az sınıxıb. Süni

tәbәssümlә gülümsәyirik. Ayaqqabılarımı kandarda

soyunuram. Bacım qulluq etmәyә öyrәşmiş qadın kimi

ayaqqabılarımı cütlәyib o biri ayaqqabıların yanına qoyur.

Belә işdә çox bacarıqsızam. (Hә, nәsә de, danış dә). Elәcә

“Necәsәn?” – deyә bilirәm. Ayaqqabılarımı silmәk üçün

әlindәki әsgiylә dayanıb nurlu siması ilә mәnә aşağıdan-

yuxarı baxır. “Hә, yaxşıyam”. Bu artırmada o qәdәr söhbәt

edәrdik, buranın o qәdәr gizli yerlәri vardı ki... Qonşu

uşaqları ilә gizlәnqaç oynayardıq. İndi aşağıda, hәyәtә

atılmış o taksi oturacağının altına necә sığışırmışam

görәsәn. “Yeznәm dә evdәdir?” – soruşuram. “Axşam

gәlәcәk, – bacım deyir, – o da sәni soruşurdu”. Bu da

anamdır. Qırışmış buxağı sallanır. Әlini öpürәm. Әvvәlcә

304 mәni çәkinә-çәkinә qucaqlayır, sonra qollarını boynuma
dolayır. İçini çәkәndә hıçqırdığını hiss edirәm. “Anan

ölsün, anan ölsün, – astadan dillәnir. – Yuxuda görmüş-

düm. Amma...” – sözünü bitirә bilmir. “İçәri girin, – bacım

deyir, – soyuqdur... Atam içәridәdir”.

Otağın qapısı açılan kimi burnuma turşumuş, boğuq

tәr iyi, sidik vә torpaq qoxusu dolur. Uşağın әsgilәrini

sobanın borusuna bağlanmış ipin üstünә sәriblәr. Amma

onu görә bilmirәm. Anası bir küncdә arxasını bizә çevirib

körpәni әmizdirir. Yaylığının ucunu dodaqları ilә tutmuş

halda başını yarıyacan çevirib baxır. Bir anlığa, qısa da

olsa (lakin çox qısa idi), nәzәrlәrimiz toqquşur. Bu,

“salam” demәk idi. Özümü görmәzliyә vurub atama tәrәf

gedirәm. Atam yatağının içindә yorğanını dizlәrinә büküb

oturur. Diz çöküb qurumuş, döyәnәkli әllәrindәn ikiәlli tu-

turam. Etiraz etmәdәn uzadır. “Allah razı olsun, xoşbәxt

ol”. (Vәssalam, bütün mәrasim bundan ibarәtdir).

Demәli, atam elә bu imiş – o әsәbi, ipә-sapa yat-

mayan adam. İllәr ötmüşdü. Hәr şey sınıb-tökülmüş,