Page 302 - antologiya
P. 302
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
OCAQ
Yağış yağıb.
Torpaq yaşdır.
Qovaq ağacları.
Torpaq rәngli yarpaqlar. Tәkәrlәrin altında yaş
torpağın fırçıltısı eşidilir. Payızdır.
Yenә belә bir günlәrdәn biri idi? Köhnәlәn vә ötüb-
keçәn nә idi, görәsәn? Ürәyimi sıxan nә idi?
Qırmızı bibәri tarlalardan çoxdan yığıblar. Möv-
sümün sonudur. Yoxsa yamaclarda topa-topa qırmızı
sahәlәr yaranardı. İndi isә yamacları dәlisov şimal-şәrq
külәyi döyәclәyirdi. Münbit olmayan tәpәlәr arınmışdı.
Daşlar parıldayırdı.
Evdә nә ilә qarşılaşacağımı bilmirdim. Bunu hiss
302 etmәyimin sәbәbi nә idi?
Bәs buralarda olsa da, özünә oxşamayan, – yәni o
daş, o tәpәcik, o diklik... özünә oxşamayan daş, şimal-şәrq
külәyinin gәtirdiyi yosun, dağlar – olmayan o şeylәr...
çatışmayan nә idi?
Damların kәrpic bacalarından tüstü çıxır, külәklә o
tәrәf-bu tәrәfә sovrulurdu. Göyә açılmış nәhәng qanadlı
göyәrçinlәrә bәnzәyәn yamacların kül rәngli tüklәri
tәrpәşirdi. Bu çırpıntıda, asılmış adamın әtәklәrinin
yellәnmәsinә oxşayan, tәsәvvürәgәlmәz bir kәdәr var.
Evimizin sobasında kәrpic isidirlәr. Rütubәtli payız
havasında atamın bel ağrıları tutur.
Dәrәnin qırğındakı qovaq ağacları necә var, elәcә du-
rurdu. Su ağzındakı salxım söyüd. Qocalmış tut ağacı.
Gövdәsinә qanlı ürәk şәkillәri cızardıq. Tutun qaralmış
yarpaqları arasında sәrçәlәr var. Sanki heç ölmürlәr. Çünki
hәmişә eyni sәrçәlәri görürdüm. Onların civiltilәri.
Qonşunun divarına söykәnәn nәrdivan. Sanki neçә illәrdir,
heç yerindәn qımıldadılmayıb.
OCAQ
Yağış yağıb.
Torpaq yaşdır.
Qovaq ağacları.
Torpaq rәngli yarpaqlar. Tәkәrlәrin altında yaş
torpağın fırçıltısı eşidilir. Payızdır.
Yenә belә bir günlәrdәn biri idi? Köhnәlәn vә ötüb-
keçәn nә idi, görәsәn? Ürәyimi sıxan nә idi?
Qırmızı bibәri tarlalardan çoxdan yığıblar. Möv-
sümün sonudur. Yoxsa yamaclarda topa-topa qırmızı
sahәlәr yaranardı. İndi isә yamacları dәlisov şimal-şәrq
külәyi döyәclәyirdi. Münbit olmayan tәpәlәr arınmışdı.
Daşlar parıldayırdı.
Evdә nә ilә qarşılaşacağımı bilmirdim. Bunu hiss
302 etmәyimin sәbәbi nә idi?
Bәs buralarda olsa da, özünә oxşamayan, – yәni o
daş, o tәpәcik, o diklik... özünә oxşamayan daş, şimal-şәrq
külәyinin gәtirdiyi yosun, dağlar – olmayan o şeylәr...
çatışmayan nә idi?
Damların kәrpic bacalarından tüstü çıxır, külәklә o
tәrәf-bu tәrәfә sovrulurdu. Göyә açılmış nәhәng qanadlı
göyәrçinlәrә bәnzәyәn yamacların kül rәngli tüklәri
tәrpәşirdi. Bu çırpıntıda, asılmış adamın әtәklәrinin
yellәnmәsinә oxşayan, tәsәvvürәgәlmәz bir kәdәr var.
Evimizin sobasında kәrpic isidirlәr. Rütubәtli payız
havasında atamın bel ağrıları tutur.
Dәrәnin qırğındakı qovaq ağacları necә var, elәcә du-
rurdu. Su ağzındakı salxım söyüd. Qocalmış tut ağacı.
Gövdәsinә qanlı ürәk şәkillәri cızardıq. Tutun qaralmış
yarpaqları arasında sәrçәlәr var. Sanki heç ölmürlәr. Çünki
hәmişә eyni sәrçәlәri görürdüm. Onların civiltilәri.
Qonşunun divarına söykәnәn nәrdivan. Sanki neçә illәrdir,
heç yerindәn qımıldadılmayıb.
