Page 242 - antologiya
P. 242
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
da bilirdim. Yenә dә ürәyimdәki әn böyük hәsrәtim, arzum
parça-parça olub, gün batmamış, otaq tünd-boz kül rәnginә
bürünmәmiş, İspaniyamı başa düşmәsin deyә yenidәn
onunla üzbәüz oturdum. Şeirimi tәzәdәn qucağıma alıram.
Azca kürәyim, bir az da başqa bir yerim ağrıyır. Amma nә
edә bilәrәm? Anamın әlindә plastik milçәköldürәn var.
Diqqәtini hansısa bir yastığın üstünә yönәldib. Sanki
milçәköldürәnlә yastığın üstündәki milçәyi nişan alıb:
– Qızımın üstünә qonma!
Gözlәyirәm. Axır ki, әlindәki plastiki bәrkdәn yastığa
çırpdı.
– Bax belә! – Dedi.
Milçәk yenә әlindәn qaçdı, vura bilmәdi.
Sonra yenә bir müddәt gözlәdik. Yox, lap çox
gözlәdik.
242 Şükriyyә xanım dedi:
– Ah, İsmayıl әfәndi, – dedi, qızın gәlmәyiylә get-
mәyi bir oldu. Bir hәftә demişdi, üç gün qaldı. Dәrslәri
başladı. Guya bir-iki gün qalsaydı, dünya dağılacaqdı.
Bundan sonra, İsmayıl әfәndi, tәzәdәn gәl gözlә dә. Evdә
olanda gecәlәr ürәyim dә rahat olurdu. Görürdüm ki, qızım
yanımdadır. Bundan sonra gәl yenә dәqiqәlәri say ki,
sәhәr nә vaxt açılacaq. Gördün dә, arıqlayıb çöpә
dönmüşdü. İstәdim, bir az özünә gәlsin. Yedirdim, içirdim,
çox şükür. Amma bu milçәklәrә dә gәrәk bir çarә qılaq,
İsmayıl әfәndi. Adamı lap dәli edirlәr. Gәtirdiyin pomi-
dorların yarısı xarab çıxdı. O murdar satıcıya de ki,
qulağımızın dibindә milçәklәrinә dözürük, amma o, bizә
fırıldaq gәlir! Elә bil nәsә yadımızdan çıxıb İsmayıl әfәndi.
Ürәyimә nәsә damıb.
da bilirdim. Yenә dә ürәyimdәki әn böyük hәsrәtim, arzum
parça-parça olub, gün batmamış, otaq tünd-boz kül rәnginә
bürünmәmiş, İspaniyamı başa düşmәsin deyә yenidәn
onunla üzbәüz oturdum. Şeirimi tәzәdәn qucağıma alıram.
Azca kürәyim, bir az da başqa bir yerim ağrıyır. Amma nә
edә bilәrәm? Anamın әlindә plastik milçәköldürәn var.
Diqqәtini hansısa bir yastığın üstünә yönәldib. Sanki
milçәköldürәnlә yastığın üstündәki milçәyi nişan alıb:
– Qızımın üstünә qonma!
Gözlәyirәm. Axır ki, әlindәki plastiki bәrkdәn yastığa
çırpdı.
– Bax belә! – Dedi.
Milçәk yenә әlindәn qaçdı, vura bilmәdi.
Sonra yenә bir müddәt gözlәdik. Yox, lap çox
gözlәdik.
242 Şükriyyә xanım dedi:
– Ah, İsmayıl әfәndi, – dedi, qızın gәlmәyiylә get-
mәyi bir oldu. Bir hәftә demişdi, üç gün qaldı. Dәrslәri
başladı. Guya bir-iki gün qalsaydı, dünya dağılacaqdı.
Bundan sonra, İsmayıl әfәndi, tәzәdәn gәl gözlә dә. Evdә
olanda gecәlәr ürәyim dә rahat olurdu. Görürdüm ki, qızım
yanımdadır. Bundan sonra gәl yenә dәqiqәlәri say ki,
sәhәr nә vaxt açılacaq. Gördün dә, arıqlayıb çöpә
dönmüşdü. İstәdim, bir az özünә gәlsin. Yedirdim, içirdim,
çox şükür. Amma bu milçәklәrә dә gәrәk bir çarә qılaq,
İsmayıl әfәndi. Adamı lap dәli edirlәr. Gәtirdiyin pomi-
dorların yarısı xarab çıxdı. O murdar satıcıya de ki,
qulağımızın dibindә milçәklәrinә dözürük, amma o, bizә
fırıldaq gәlir! Elә bil nәsә yadımızdan çıxıb İsmayıl әfәndi.
Ürәyimә nәsә damıb.
