Page 239 - antologiya
P. 239
alət Ağaoğlu 239
gülümsәyirdi. “Ürәyini şeirlә alaram. Şeir ona bir hәftә
yox, beş gün qalacağımı unutdurar, sevindirib xoşbәxt
edәr”.
– Ay ana, bu qәdәr narahat olma. Gәl beş dәqiqә otur,
nәfәs al. Gәl bir az dәrdlәşәk. Mәn sәnә...
Şükriyyә xanım ah çәkib:
– Acsan axı, – dedi. – Gülәr, qızım, yenә qupquru qu-
rumusan, arıqlamısan, sifәtin uzanıb, yataqxanada qalmaq
belә olacaq da. Qohum evindә dә sәnә kim baxacaq ki?!
Heç kәs özünü әziyyәtә salan deyil. Göndәrdiyim pul da
nәyә çatır?! Mәn yazığın vәziyyәti göz qabağındadır. Pul-
suz-parasız o boyda şәhәrdә necә dolanmaq olar axı?!
Yemәk hazır olana qәdәr al bunu, at ağzına. Süfrәyә çörәk
qoyduq, görәsәn?
– Mәn gәlәndәn dincәlmirsәn, ana. Çörәyi dә süfrәyә
qoymuşam.
“Sәsimdәki hәyәcana görә ac olduğumu düşünür.
Fikrimdә var idi ki, qapıdan girәn kimi şeirimi anama oxu-
yum. Gәlәn kimi mәtbәxә girdi, başladı ki, çay belә, çörәk
belә... “Limonad iç”, – dedi, әl çәkmәdi, su axıdan kran-
dan danışdı. Deyir ki, әlimdәn gәlmir, usta da od qiymәtinә
düzәldir, neynim. Hәlә xarab olmamış soyuducuya on
dәqiqә ağı dedi. Elә hey “Mәn ölsәm, sәnin axırın necә
olacaq?” – deyir. Kimin daha әvvәl ölәcәyini necә bilmәk
olar ki? Bu da növbә ilә deyil ki? Bir az sakitlәşib әlini
saxlayır ki, şeirimi oxuya bilim. Bәlkә, yemәkdәn sonraya
qaldı. Onda rahat-rahat oxuyaram”.
– Ana, otur. İndi sәnә bir şeir oxuyacağam.
– Yaxşı da, şeir vaxtıdır, a bala? – dedi.
Evi әmәlli-başlı tәmizlәdik. Anamın silә bilmәdiyi
şüşәlәri, qapıları sildim, girә bilmәdiyi çarpayıların altının
tozunu sildim, kranların әrpini sürtdüm. Tәzәdәn yemәklәr
bişirdik. Üçüncü gün hamamı qaladıq. Özümüz dә çimib
tәmizlәndik. Axşam saat altı oldu. Çay dәmlәdim. Yenә dә
gecikdim. Yun әyirmәyә başladı. Necә olsa, iş-gücü
gülümsәyirdi. “Ürәyini şeirlә alaram. Şeir ona bir hәftә
yox, beş gün qalacağımı unutdurar, sevindirib xoşbәxt
edәr”.
– Ay ana, bu qәdәr narahat olma. Gәl beş dәqiqә otur,
nәfәs al. Gәl bir az dәrdlәşәk. Mәn sәnә...
Şükriyyә xanım ah çәkib:
– Acsan axı, – dedi. – Gülәr, qızım, yenә qupquru qu-
rumusan, arıqlamısan, sifәtin uzanıb, yataqxanada qalmaq
belә olacaq da. Qohum evindә dә sәnә kim baxacaq ki?!
Heç kәs özünü әziyyәtә salan deyil. Göndәrdiyim pul da
nәyә çatır?! Mәn yazığın vәziyyәti göz qabağındadır. Pul-
suz-parasız o boyda şәhәrdә necә dolanmaq olar axı?!
Yemәk hazır olana qәdәr al bunu, at ağzına. Süfrәyә çörәk
qoyduq, görәsәn?
– Mәn gәlәndәn dincәlmirsәn, ana. Çörәyi dә süfrәyә
qoymuşam.
“Sәsimdәki hәyәcana görә ac olduğumu düşünür.
Fikrimdә var idi ki, qapıdan girәn kimi şeirimi anama oxu-
yum. Gәlәn kimi mәtbәxә girdi, başladı ki, çay belә, çörәk
belә... “Limonad iç”, – dedi, әl çәkmәdi, su axıdan kran-
dan danışdı. Deyir ki, әlimdәn gәlmir, usta da od qiymәtinә
düzәldir, neynim. Hәlә xarab olmamış soyuducuya on
dәqiqә ağı dedi. Elә hey “Mәn ölsәm, sәnin axırın necә
olacaq?” – deyir. Kimin daha әvvәl ölәcәyini necә bilmәk
olar ki? Bu da növbә ilә deyil ki? Bir az sakitlәşib әlini
saxlayır ki, şeirimi oxuya bilim. Bәlkә, yemәkdәn sonraya
qaldı. Onda rahat-rahat oxuyaram”.
– Ana, otur. İndi sәnә bir şeir oxuyacağam.
– Yaxşı da, şeir vaxtıdır, a bala? – dedi.
Evi әmәlli-başlı tәmizlәdik. Anamın silә bilmәdiyi
şüşәlәri, qapıları sildim, girә bilmәdiyi çarpayıların altının
tozunu sildim, kranların әrpini sürtdüm. Tәzәdәn yemәklәr
bişirdik. Üçüncü gün hamamı qaladıq. Özümüz dә çimib
tәmizlәndik. Axşam saat altı oldu. Çay dәmlәdim. Yenә dә
gecikdim. Yun әyirmәyә başladı. Necә olsa, iş-gücü
