Page 241 - antologiya

alət Ağaoğlu 241

Ah, İspaniya! Getmәk lazımdır. Gec batan günәş,
amma insanları bu qәdәr tәnha qoymaq olmaz. Elә bil
doğmalardan qәsdәn qaçırıq, sonra da ovcumuzda şeirlә
gәlirik. Vasvasılığı ona görә artdı. Belә olmasaydı, “Sәnә
şeir oxuyacağam, ana” deyәndә badımcan dolmasından
danışmaz, evә girәn milçәyi qovmazdı. Bәlkә dә, anam
nә dediyimi başa düşmәdi. Yoxsa gözlәrini dә, fikrini dә
bir milçәk üçün sәfәrbәr etmәzdi.

– Ayaqlarını uzat, bax belә. Bir dәnә dә siqaret yandır.
Anacan, sәnә yazdığım şeiri oxuyacağam indi.

Belә ki, oxuyacağım bu şeir hansı bir şairin hamı
üçün yazdığı bir şeir deyildi. Bu, bizim şeirimiz idi –
anamın vә mәnim.

Sifәti azca qızardı. Batan günәş axşamın kül rәnginә
çiçәk tozlarını sәpirdi.

– Mәnә?
Sevindi. Yenә o qızartı peyda oldu. Әllәrim әsir. İndi
evinin sәliqәsini pozmadan işә başlayıram.
– Bu masa orada yaxşı görünmür. Sabah divarın
yanına qoyarıq? Hәm dә otaq genişlәnәr.
Düzdür, otaq çox darısqaldır. İspaniyanı beynimdәn
çıxarıb masanın üstündәki pandispanyadan bir loğma
götürdüm ki, ürәyimi bassın. İstәdim ki, sinәmә sancılan
qurğuşun parçasını, bu lәnәtә gәlmiş balıq qılçığını içimin
dәrinliklәrinә ötürsün.
– İstәyirsәn, yerini indi dәyişim?
– Yox, yox. Sәn yemәyin altını söndür. Yemәyini ye,
onu sabah çәkәrik. Sobanı söndür, xörәyin altı yanmasın.
Heç olmasa, balığı lәzzәtlә ye...
Sobanı söndürdüm. Çay yox idi. Tәzәdәn dәmlәmәk
istәdim.
– Çay tәlәsmir, bәs şeir oxuyacaqdın?
Şeirim yerlәrdә sürünürdü vә xәyalımdakı bibәr
çiçәklәri soluxmuşdu. Bu halda şeiri çox pis oxuyacağımı