Page 237 - antologiya

alət Ağaoğlu 237

әfәndi, sәn qaç get. Gecikmәyim, uşağım gәlәnә qәdәr
hazır olsun. Gözәl qızım oxusun. Of, dilim yoruldu, qaç...

Oxumaq yaxşı şeydir. Amma hәr an ürәyim ağzım-
dadır. Bir dәqiqә olsun, gözümü yuma bilmirәm. Yuxum
әrşә çәkilir, sәn qaç, İsmayıl әfәndi. Axşama bir şey
qalmadı, öldürmә mәni, ay ölmüş. Sәn dә, ay qızım, bu
mәktubu bir az tez göndәrsәydin, dünya dağılardı?! Bәlkә
dә, yolda gecikib. Mәktub çoxdur axı, bir-birinә qarışır.
Elә hәmin gün öyrәnirsәn ki, uşaq gәlir. Sonra da gәl
tәlәm-tәlәsik bir şey hazırla. Yağ yox, un yox, әt yox...
Gәrәk indi at kimi çapam. Onsuz da otura-otura ağırlaş-
mışam, әvvәlki kimi iş dә görә bilmirәm... Balama gәrәk
gözәl bir süfrә açım, heç olmasa, körpәm evdә olduğunu
başa düşsün. İnşallah, hәlә sağ-salamat gәlib çıxsın. Ay
Allah, qıçlarım bir dәri, bir sümük qalıb, tәrpәnmәyi iki
saat çәkir. Hә, Şükriyyә, hә, hәrәkәt elә, bax heç gözlә-
mәdiyin gün qızın gәlir...

Şükriyyә xanımın qızı deyir ki, anaların ürәyi hәr
zaman ağızlarında olur. Yatanda da, duranda da ancaq
onlar barәsindә düşünürlәr. Övladlar analara, әn çox
analara şeir yazmalıdırlar, әn çox onlardan bәhs
etmәlidirlәr. Hәmişә onlardan, – özlәri mәktәb qapılarını
açmasalar belә, hәr axşam övladlarının sağ-salamat evә
gәldiklәrinә görә şükür edәn, sabahkı günә hazırlaşmaq
üçün saçını süpürgәyә çevirәn, övladının uğuruna uzaqdan
baxıb sevinәn, ömrü boyu әzab çәkәn analardan
danışmalıyıq. Onların haqqında, onları vәsf edәn şeirlәr
yazmalıyıq. Onda şeirimiz dә yaşayar. Әn yaxınımızdan
başlamalı, onlar üçün әn gözәl şeirlәri yazmalıyıq.

Gülәr bir axşamüstü anasının yaşadığı evә gәlib
çatanda axırıncı şeirinin әn gözәl olduğunu düşünürdü:
“Yoldaşlarım da tәsdiq edәrlәr, mәn yataqxanada son
şeirimi oxuyanda, hәtta әn tәkәbbürlümüz Zәhranın belә
kirpiklәrindә yaş gilәlәndi, gözlәrini hamıdan gizlәtdi. Sәsi