Page 247 - antologiya

ık Dursun Kakınç 247

bilmәdim. Zәng edә bilәrdi. Heç olmasa, bircә dәfә...
Mәnә “sәni sevirәm” demәdi. Bircә dәfә dә. Heç bircә
dәfә dә. Üzbәüz dayananda, yataqda, telefonda, mәktubda,
teleqramda... Sabah mәnә zәng edәrsәn? Mәnasız nәzәr-
lәrlә baxardı. Kobud kişi. Soruşa bilmәmişdim. Soruşma-
dım. Onsuz da mәnә zәng etmәz. O, heç zәng etmәz.
Hәmişә mәn zәng edirәm. Mәn zәng etdim. Hәr zaman,
hәr vaxt. Hәm dә unutmadım).

– Әsәbilәşdin? – Dedi.
– Nә üçün?
Duruxdu:
– Yox, әsәbilәşmәdim, – dedi. (Әsәbilәşmәk! Nә
xeyri vardı axı! Onsuz qala bilәrdimmi? Elә bir hünәrim
vardımı? Amma yadına sal, etdin, etdim, elә deyil?
Әsәbilәşib zәng etdim. Soyuqqanlılıqla. Qәsdәn. İlk dәfә
idi. Peşman olmadan. Yox, gәlmә, sәni qarşılamayacağam,
sәnin üçün darıxmamışam, sәni sevmirәm. Heç? Hә, heç!
Dәstәyi qoyub ağladın. Bәli, dәstәyi qoyub ağladım.
Durub içki süzdüm. Yenә yay idi, elә deyil? Soyuducuda
buz qurtarmışdı, sәrinlәşdiriçi dә qalmamışdı. Almaq
yadımdan çıxmışdı. Qәsdәn, bilә-bilә almamışdım. Onsuz
da vağzala onu qarşılamağa gedәcәk, hәmişә olduğu kimi,
qayıdanda dükana dәyib alacaqdıq. Elә fikirlәşmişdim.
İsti, sәrinlәşdirici içkini әlüzyuyana boşaldıb ağladın. Mәn
olsaydım... mәn olsaydım... Telefonda öz dediklәrimә baş
qoşmazdım, qatara minәr, yenә eyni vaxtda gәlәrdim,
vağzalda sәni tapmayanda taksi tutar, dәli kimi evә
qaçardım. Razıyam, sәn mәni sevmә, mәn sәni sevirәm,
mәn sәnin üçün darıxdım, sәn mәnim üçün darıxma, mәni
sevmә. Gәl, öp mәni! Yaxşı, mәni öpmә, bәs mәn sәni öpә
bilәrәm? Allahım, saçlarından gәlәn bu qoxu... Bilirdim,
bilirәm, çünki, o, bu qoxunu hәmişә... Ah, demәli, yadına
gәlmir? Gәlmәdi. Axtarmadı, zәng etmәdi, mәktub
yazmadı, teleqram vurmadı, susdu.