Page 229 - antologiya
P. 229
zəffər Buyruqçu 229
gözlü qadın” qәzәlini çaldırıb-oxutduracağam, başa
düşdün? Oradan da birbaş evә gedәcәyәm... Çәkmәlәrimi
soyunub özümü yatağa atacağam, başa düşdün?
Qaraçı elә bil bizimlә maraqlanmır, “o qәdәr belә
söhbәtlәr eşitdim, nәlәr gördüm, nәlәr...” demәk istәyirdi.
Yastı sifәtini kәdәr bürüdü. Astadan dedi:
– Әlbәttә, hardasa bir iş dә tapacağam, başa düşdün?
Hәlә qoy aradan beş-on gün keçsin görәk. Zülfiyyәni
görüm, onunla bir-iki dәfә kinoya gedәk, başa düşdün? –
O, başını yuxarı qaldırdı, bir әlini havada yellәdi. – Nә ola-
caq axı, nә olasıdır ki, başa düşdün? Dәmir kimiyәm. Bir
şikәstliyim-zadım yoxdur, çox şükür. Belә әllәrim varsa,
nә iş olsa, bacararam, altından üzüağ çıxaram, başa
düşdün? Kişi deyilik bәyәm, başa düşdün? Kişi xeylağı ...
O danışdıqca ürәyimdә fasilәsiz “başa düşdün, başa
düşdün?” deyirdim.
Bir axşam payımızı yeyәndәn sonra bir qırağa
çәkilmişdik. Kimi papiros çәkir, kimi mahnı oxuyurdu.
“Poçt!” sәsi gәlәndә hamı yerindәn atıldı. Mәktub
paylayırdılar. Yanımda yatan әsgәrә mәktub gәlmәmişdi.
Onsuz da ona mәktub-zad gәlmirdi. Amma o da hәr dәfә
poçt gәlәndә qaçırdı... Bir dәfә dә ortadakı yoğun dirәyә
söykәnib: “Mәn dә insanam, başa düşdün?” – demişdi.
Gedirdik. Sular şırıldayırdı... Qayıqçı var gücü ilә
avar çәkәn, pırpızsaçlı, sifәti günәşdәn qaralmış, uzun, әyri-
burunlu adam idi. Avarlara güc verdikcә әzәlәlәri gәrilir,
boynundakı damarları şişir, alnından süzülәn tәr damcıları
әyri-üyrü sifәt xәtlәrinin arası ilә çәnәsinә tәrәf axırdı.
Sinәsi mis kimi yanmışdı. Kol-kosa oxşayan yarıağ-
yarıqara tüklәri tәrli sinәsinә yapışmışdı. Tatara baxdı, dili
ilә dodaqlarını yaladı:
– Әsl әsgәrlik hәlә bundan sonra başlayacaq, – dedi.
Qaraçı:
– Dayı, sәn ona fikir vermә, işindә ol, – dedi.
gözlü qadın” qәzәlini çaldırıb-oxutduracağam, başa
düşdün? Oradan da birbaş evә gedәcәyәm... Çәkmәlәrimi
soyunub özümü yatağa atacağam, başa düşdün?
Qaraçı elә bil bizimlә maraqlanmır, “o qәdәr belә
söhbәtlәr eşitdim, nәlәr gördüm, nәlәr...” demәk istәyirdi.
Yastı sifәtini kәdәr bürüdü. Astadan dedi:
– Әlbәttә, hardasa bir iş dә tapacağam, başa düşdün?
Hәlә qoy aradan beş-on gün keçsin görәk. Zülfiyyәni
görüm, onunla bir-iki dәfә kinoya gedәk, başa düşdün? –
O, başını yuxarı qaldırdı, bir әlini havada yellәdi. – Nә ola-
caq axı, nә olasıdır ki, başa düşdün? Dәmir kimiyәm. Bir
şikәstliyim-zadım yoxdur, çox şükür. Belә әllәrim varsa,
nә iş olsa, bacararam, altından üzüağ çıxaram, başa
düşdün? Kişi deyilik bәyәm, başa düşdün? Kişi xeylağı ...
O danışdıqca ürәyimdә fasilәsiz “başa düşdün, başa
düşdün?” deyirdim.
Bir axşam payımızı yeyәndәn sonra bir qırağa
çәkilmişdik. Kimi papiros çәkir, kimi mahnı oxuyurdu.
“Poçt!” sәsi gәlәndә hamı yerindәn atıldı. Mәktub
paylayırdılar. Yanımda yatan әsgәrә mәktub gәlmәmişdi.
Onsuz da ona mәktub-zad gәlmirdi. Amma o da hәr dәfә
poçt gәlәndә qaçırdı... Bir dәfә dә ortadakı yoğun dirәyә
söykәnib: “Mәn dә insanam, başa düşdün?” – demişdi.
Gedirdik. Sular şırıldayırdı... Qayıqçı var gücü ilә
avar çәkәn, pırpızsaçlı, sifәti günәşdәn qaralmış, uzun, әyri-
burunlu adam idi. Avarlara güc verdikcә әzәlәlәri gәrilir,
boynundakı damarları şişir, alnından süzülәn tәr damcıları
әyri-üyrü sifәt xәtlәrinin arası ilә çәnәsinә tәrәf axırdı.
Sinәsi mis kimi yanmışdı. Kol-kosa oxşayan yarıağ-
yarıqara tüklәri tәrli sinәsinә yapışmışdı. Tatara baxdı, dili
ilә dodaqlarını yaladı:
– Әsl әsgәrlik hәlә bundan sonra başlayacaq, – dedi.
Qaraçı:
– Dayı, sәn ona fikir vermә, işindә ol, – dedi.
