Page 230 - antologiya
P. 230
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
– Fikir vermә, fikir vermә... Yaxşı, sәn deyәn olsun.
Amma bax, indi söylәyirәm, dediyimi bir yerә yazın.
Dünyanın işini heç bilmәk olmaz. İşiniz tәrsә düşәndә,
bәlkә, mәni dә yadınıza saldınız. Belә deyәrsiniz, filan
vaxt bir qayığa minmişdik. Ağlı bir şey kәsmәyәn qayıqçı
bizә “әsgәrlik bundan sonra başlayır, demişdi”. Yadınıza
salarsınız.
Avarları buraxdı, sinәsini qabağa verdi:
– Sәn nә deyirsәn axı? Әlli altı yaşım, sәkkiz nәvәm
var. Qırx ildir, bu işi görürәm. Bu bilәklәrә bax (bilәklәrini
göstәrdi), bunlarla... Saçlarım ağardı, sinәmin tüklәri
ağardı, qanım qurudu, әsgәrlik bitmәdi... Nә işlә mәşğul
olacaqsan ki? – Sәrt tonla dedi.
– Nә iş olsa, – tatar dillәndi.
– Sәn ha?..
– İndiyәcәn bir işim olmayıb, amma olacaq, ay dayı.
230 Mәsәlә uzaqbaşı bir loğma çörәk qazanmaqda deyil? –
Qaraçı dillәndi.
– Onda deyil! – Qayıqçı qışqırdı. – Hәyat bir loğma
çörәkdәn ibarәt deyil.
Sanki daha çox şey söylәmәk istәyir, amma deyә
bilmirdi, dodaqlarını sıxıb başını yellәdi.
– Nә isә, nә isә, – dedi. – Bir әllәrinә baxım.
Tatar әllәrini uzatdı.
– İndi dә mәnim әllәrimә baxın, – dedi, qapqara
döyәnәk bağlamış ovuclarını göstәrdi, sonra da hirslә avar-
lara güc verdi.
“Hәyat, yoxsa әsgәrlik? Heç dә elә deyil. Әsgәrlikdә
ortada yeyib, qıraqda gәzirsәn... Nә isә, nә isә...” – o, öz-
özünә deyinirdi.
Alışdırdığım iki papirosdan birini qayıqçının sәliqә-
siz bığları altındakı iridişli ağzına qoydum. Başını qaldırdı.
Baxışdıq. Sanki yaşıllaşıb ağı qırmızıya çalan, soxulcana
bәnzәyәn damarlarla dolu gözlәrindә, qışqırıqların,
– Fikir vermә, fikir vermә... Yaxşı, sәn deyәn olsun.
Amma bax, indi söylәyirәm, dediyimi bir yerә yazın.
Dünyanın işini heç bilmәk olmaz. İşiniz tәrsә düşәndә,
bәlkә, mәni dә yadınıza saldınız. Belә deyәrsiniz, filan
vaxt bir qayığa minmişdik. Ağlı bir şey kәsmәyәn qayıqçı
bizә “әsgәrlik bundan sonra başlayır, demişdi”. Yadınıza
salarsınız.
Avarları buraxdı, sinәsini qabağa verdi:
– Sәn nә deyirsәn axı? Әlli altı yaşım, sәkkiz nәvәm
var. Qırx ildir, bu işi görürәm. Bu bilәklәrә bax (bilәklәrini
göstәrdi), bunlarla... Saçlarım ağardı, sinәmin tüklәri
ağardı, qanım qurudu, әsgәrlik bitmәdi... Nә işlә mәşğul
olacaqsan ki? – Sәrt tonla dedi.
– Nә iş olsa, – tatar dillәndi.
– Sәn ha?..
– İndiyәcәn bir işim olmayıb, amma olacaq, ay dayı.
230 Mәsәlә uzaqbaşı bir loğma çörәk qazanmaqda deyil? –
Qaraçı dillәndi.
– Onda deyil! – Qayıqçı qışqırdı. – Hәyat bir loğma
çörәkdәn ibarәt deyil.
Sanki daha çox şey söylәmәk istәyir, amma deyә
bilmirdi, dodaqlarını sıxıb başını yellәdi.
– Nә isә, nә isә, – dedi. – Bir әllәrinә baxım.
Tatar әllәrini uzatdı.
– İndi dә mәnim әllәrimә baxın, – dedi, qapqara
döyәnәk bağlamış ovuclarını göstәrdi, sonra da hirslә avar-
lara güc verdi.
“Hәyat, yoxsa әsgәrlik? Heç dә elә deyil. Әsgәrlikdә
ortada yeyib, qıraqda gәzirsәn... Nә isә, nә isә...” – o, öz-
özünә deyinirdi.
Alışdırdığım iki papirosdan birini qayıqçının sәliqә-
siz bığları altındakı iridişli ağzına qoydum. Başını qaldırdı.
Baxışdıq. Sanki yaşıllaşıb ağı qırmızıya çalan, soxulcana
bәnzәyәn damarlarla dolu gözlәrindә, qışqırıqların,
