Page 225 - antologiya

əddin Özkişi 225

Allah bilir, neçә gecә o sәsi eşitmәk üçün gözlәyә-
gözlәyә mәni yuxu aparıb. Çox vaxt azanla Münadinin sә-
sini qarışıq salıb hәyәcanlanmışam. Dәfәlәrlә sübh azanı
oxunanda nәsә babamın haqqında danışdığı yeri yadıma
salmışdı.

Uşaqlığımın dәrin, rahat yuxusundan sonrakı sәhә-
rlәrdәn birindә daha babamı görmәdim. Köçmüşdü.
Gedәndә nә әşyalarını, nә dә köhnә canlığını apara bil-
mişdi. Kim bilir, bәlkә dә, әsl günahkar Münadi idi. Bәlkә
dә, “qalx!” deyәndәn sonra tәlәsdirmişdi: “tez ol, tez ol,
tәlәs!” Әlbәttә, yәqin, buna görә babam mәnә xәbәr elәyә
bilmәmişdi. Başqa bir fikir isә ürәyimi sızlatdı, bәlkә dә,
indi babam әhvalatlarını әynindәki tәptәzә canlıqla çağ-
ırıldığı yerin uşaqlarına danışır.

Siz heç sәhәrә yaxın sәs eşitmisiniz – neyin ahәnginә
bürünmüş sәs?

Barmağını gicgahına aparıb “qalx!” qışqıran Münadi
adlı adamı görmüsünüz?

Kaş indi babam burada olaydı. Sizә: “bu sәsi bir gün
siz dә eşidәcәksiniz”, – deyәrdi, sonra da gülümsәyәr,
uzaqlara baxa-baxa fikrә dalardı.