Page 221 - antologiya
P. 221
əddin Özkişi
QIRXINCI İL
Bir-birlәrinә tәәccüblә baxdılar. 221
Kişi:
– O vaxt bu yol asfalt deyildi, – dedi. – Bir dә buranı,
yaman dik elәyiblәr.
– Birnәfәsә çıxa bilmәdik, – qadın cavab verdi. –
Allah bilir, işi hansı naşıya tapşırıblar.
Xeyli müddәtdәn sonra özlәrinә gәldilәr. Qara
dәnizdәn әsәn sәrin külәk tәrli kürәklәrinә vurur, soyuqdan
әsirdilәr.
Kişi:
– Burada çox dayanmayaq, – dedi, – özümüzü soyuğa
vermәyәk.
Tövşüyә-tövşüyә tәpәyә tәrәf getdilәr.
İstanbul gözlәrinin önündәcә uzanıb gedirdi.
Yeşilköydәn Adalara qәdәr hәr yer görünürdü.
Qadın:
– O vaxtlar şam ağacları daha canlı idi, elәmi? – dedi. –
İndi elә bil dәniz dә bozarıb.
Kişi eynәyini hovxurub sildi, yenidәn taxdı. Hәlә
iyun ayının sonu olsa da, otlar artıq saralmağa başlayırdı.
Qәfildәn yanlarından bir dәstә sәrçә uçub-keçdi. Qadın
titrәdi, asta vә әsәbi sәslә:
– Zәhlәtökәn quşlar, – dedi.
Narahat idilәr. Bura otuz il әvvәl gәlmişdilәr. O vaxt-
lar yol bu qәdәr dik deyildi, şam ağacları da sıx vә yaşıl
idi. Dәniz mürәkkәb kimi tünd-göy rәngә çalırdı. Sonra
İstanbulda, demәk olar, hәr yer dәyişdi.
Anadolunu kәndbәkәnd gәzmişdilәr. Bәlkә, min dәfә,
bәlkә dә, daha çox “Çamlıca” demişdilәr. Bu tәpә barәdә
düşünüb, onun xәyalı ilә bütün çәtinliklәrә dözmüşdülәr.
Çamlıca sanki beyinlәrinә hәkk edilmiş bir rәsm әsәri idi,
QIRXINCI İL
Bir-birlәrinә tәәccüblә baxdılar. 221
Kişi:
– O vaxt bu yol asfalt deyildi, – dedi. – Bir dә buranı,
yaman dik elәyiblәr.
– Birnәfәsә çıxa bilmәdik, – qadın cavab verdi. –
Allah bilir, işi hansı naşıya tapşırıblar.
Xeyli müddәtdәn sonra özlәrinә gәldilәr. Qara
dәnizdәn әsәn sәrin külәk tәrli kürәklәrinә vurur, soyuqdan
әsirdilәr.
Kişi:
– Burada çox dayanmayaq, – dedi, – özümüzü soyuğa
vermәyәk.
Tövşüyә-tövşüyә tәpәyә tәrәf getdilәr.
İstanbul gözlәrinin önündәcә uzanıb gedirdi.
Yeşilköydәn Adalara qәdәr hәr yer görünürdü.
Qadın:
– O vaxtlar şam ağacları daha canlı idi, elәmi? – dedi. –
İndi elә bil dәniz dә bozarıb.
Kişi eynәyini hovxurub sildi, yenidәn taxdı. Hәlә
iyun ayının sonu olsa da, otlar artıq saralmağa başlayırdı.
Qәfildәn yanlarından bir dәstә sәrçә uçub-keçdi. Qadın
titrәdi, asta vә әsәbi sәslә:
– Zәhlәtökәn quşlar, – dedi.
Narahat idilәr. Bura otuz il әvvәl gәlmişdilәr. O vaxt-
lar yol bu qәdәr dik deyildi, şam ağacları da sıx vә yaşıl
idi. Dәniz mürәkkәb kimi tünd-göy rәngә çalırdı. Sonra
İstanbulda, demәk olar, hәr yer dәyişdi.
Anadolunu kәndbәkәnd gәzmişdilәr. Bәlkә, min dәfә,
bәlkә dә, daha çox “Çamlıca” demişdilәr. Bu tәpә barәdә
düşünüb, onun xәyalı ilә bütün çәtinliklәrә dözmüşdülәr.
Çamlıca sanki beyinlәrinә hәkk edilmiş bir rәsm әsәri idi,
