Page 216 - antologiya
P. 216
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
SOBA
Kişi pәncәrәnin qabağında dayanıb yağan qara
tamaşa edirdi. Pәncәrә binanın sәkkizinci
mәrtәbәsindә idi... Oradan qar dәnәlәri, tünd tüstü, bәzәn
görünüb, bәzәn buludlar arxasında yoxa çıxan göy üzü
görünürdü. Qarlı havada kiçik kәrpic evdәn bir qadın
çıxdı. Qadın soyuqdan büzüşmüş, jaketinin yaxalığını
bәrk-bәrk tutmuşdu. Üşüyürdü. Qaça-qaça evә bitişik tiki-
linin balaca taxta qapısına yaxınlaşdı. Tәlәsik qapını açdı.
Ağzından, burnundan ağappaq buğ çıxır, qarlı havada
әtrafa yayılırdı. Açan kimi, ayaqlarının altına yuvarlanan
tәzәklәri cәld әlindәki sәbәtә doldurub qapını örtmәsi ilә
qaçıb evinin qapısından içәri girmәsi bir an çәkdi. Pәncә-
rәnin qarşısında dayanıb yağan qara tamaşa edәn kişinin
216 canından üşütmә keçdi. Bu üşütmә gördüyü yuxunu
xatırlamağından doğan narahatlığa oxşayırdı. Gözlәrini
yumdu, amma özünü әlә ala bilmәdi. Yanaqlarından
süzülәn, әliylә sildiyi göz yaşı onu heyrәtlәndirdi. Gözlә-
rini açmadı. Beynindә, tәxәyyülündә yarımçıq qalmış o
xәyalı canlandırmağa çalışdı.
Sonsuz qar dünyasının ağlığı içindәki o torpaq ev
Türkiyәnin uzaq, çox uzaq şәrq vilayәtlәrindәn birindә idi.
1930-cu, ya da 1940-cı illәrin әvvәllәri olardı. Qadın otağa
girdi. Otaq isti idi. İçәridә soba yanır, üstündәki çaydan
pıqqapıq qaynayırdı. Qadın çaydanın qapağını araladı. So-
baya bir-iki tәzәk atdı. Çaydanın yanındakı qazan qapağını
açdı, qızaran qutaba baxıb örtdü. Küncdәki әlüzyuyanda
әllәrini yuyarkәn gözәl gözlәri olan balaca oğlunun sәsi
gәldi:
– Anaaa!
Qadın taxta tәrәf sәslәndi:
– Bala, oyandın?
SOBA
Kişi pәncәrәnin qabağında dayanıb yağan qara
tamaşa edirdi. Pәncәrә binanın sәkkizinci
mәrtәbәsindә idi... Oradan qar dәnәlәri, tünd tüstü, bәzәn
görünüb, bәzәn buludlar arxasında yoxa çıxan göy üzü
görünürdü. Qarlı havada kiçik kәrpic evdәn bir qadın
çıxdı. Qadın soyuqdan büzüşmüş, jaketinin yaxalığını
bәrk-bәrk tutmuşdu. Üşüyürdü. Qaça-qaça evә bitişik tiki-
linin balaca taxta qapısına yaxınlaşdı. Tәlәsik qapını açdı.
Ağzından, burnundan ağappaq buğ çıxır, qarlı havada
әtrafa yayılırdı. Açan kimi, ayaqlarının altına yuvarlanan
tәzәklәri cәld әlindәki sәbәtә doldurub qapını örtmәsi ilә
qaçıb evinin qapısından içәri girmәsi bir an çәkdi. Pәncә-
rәnin qarşısında dayanıb yağan qara tamaşa edәn kişinin
216 canından üşütmә keçdi. Bu üşütmә gördüyü yuxunu
xatırlamağından doğan narahatlığa oxşayırdı. Gözlәrini
yumdu, amma özünü әlә ala bilmәdi. Yanaqlarından
süzülәn, әliylә sildiyi göz yaşı onu heyrәtlәndirdi. Gözlә-
rini açmadı. Beynindә, tәxәyyülündә yarımçıq qalmış o
xәyalı canlandırmağa çalışdı.
Sonsuz qar dünyasının ağlığı içindәki o torpaq ev
Türkiyәnin uzaq, çox uzaq şәrq vilayәtlәrindәn birindә idi.
1930-cu, ya da 1940-cı illәrin әvvәllәri olardı. Qadın otağa
girdi. Otaq isti idi. İçәridә soba yanır, üstündәki çaydan
pıqqapıq qaynayırdı. Qadın çaydanın qapağını araladı. So-
baya bir-iki tәzәk atdı. Çaydanın yanındakı qazan qapağını
açdı, qızaran qutaba baxıb örtdü. Küncdәki әlüzyuyanda
әllәrini yuyarkәn gözәl gözlәri olan balaca oğlunun sәsi
gәldi:
– Anaaa!
Qadın taxta tәrәf sәslәndi:
– Bala, oyandın?
