Page 213 - antologiya
P. 213
tar Tofiqoğlu 213
– Nәyimә lazımdı, – dedi, – mәnim üçün elә belә dә
yaxşıdır. Hәyatımdan razıyam.
Sirkәçidәki beşulduzlu hoteldә nömrә tutubmuş.
Sәhәr yemәyini hoteldә, naharı Bosfor boğazında, şam
yemәklәrini “Hilton”da yeyirmiş. Ulduzlara tamaşa etmәk
üçün Çamlıcaya, bülbüllәrin nәğmәlәrinә qulaq asmaq
üçün Hünkara gedib-getmәdiyini dә soruşdum. Dedi ki, o
yerlәr indi “ayaqaltı” olduğuna görә getmәyib.
Hәr dәfә “Hilton”a girәndә çöl qapısından başlayıb
qapıçı, liftçi, inzibatçı, ofisiant, xadimә, bir sözlә rastına
kim çıxsa, hәrәsinә on lirә bәxşiş verirmiş. Tәbii ki, onlar
da belә sәxavәt sahibi olan müsyö Mateonu sıra ilә
düzülüb qarşılayır, eyni hörmәtlә yola salırmışlar.
– Ay Allah, sәn neynirsәn, – dedim.
– Bunlar mühüm şey deyil, monşer, – dedi, – әslindә,
keçәn axşam mәqsәdimә çatdım. Çox xoşbәxtәm, çox...
Bundan sonra ölsәm dә, vecimә deyil. Axır ki, baş hәkim-
dәn intiqamımı aldım...
Sözlәri bir-bir tәlәffüz edә-edә әlavә etdi:
– Hәm dә elә bir intiqam ki...
Qaşlarımı çatıb tәrs-tәrs üzünә baxdım:
– Nә? Nә etdin axı, tez danış...
Böyük hәzz vә qürurla başını dik tutub danışmağa
başladı. Demә, o, bir gecә hotelә qayıdanda hotelin inzi-
batçısına zәng vurub tәcili maşın çağırmaqlarını әmr edib.
Çağırılan taksi sürücüsünә baş hәkimin ev ünvanını verib,
“Get, doktor bәyi gәtir, müayinә olunacağam,” – deyib.
Taksi xidmәti haqqı olan әlli lirәni dә qabaqcadan verib
tezcә göndәrib. Özü dә tәzә pijamasını geyinib, yatağa
uzanıb. Tәbii ki, baş hәkim otağa girәn kimi Mateonu tanı-
yıb, amma bunu büruzә vermәyib. Müayinә edib, boş, mә-
nasız şikayәtlәri üçün bәzi mәslәhәtlәr verib getmәk
istәdiyi vaxt Mateo deyib:
– Nәyimә lazımdı, – dedi, – mәnim üçün elә belә dә
yaxşıdır. Hәyatımdan razıyam.
Sirkәçidәki beşulduzlu hoteldә nömrә tutubmuş.
Sәhәr yemәyini hoteldә, naharı Bosfor boğazında, şam
yemәklәrini “Hilton”da yeyirmiş. Ulduzlara tamaşa etmәk
üçün Çamlıcaya, bülbüllәrin nәğmәlәrinә qulaq asmaq
üçün Hünkara gedib-getmәdiyini dә soruşdum. Dedi ki, o
yerlәr indi “ayaqaltı” olduğuna görә getmәyib.
Hәr dәfә “Hilton”a girәndә çöl qapısından başlayıb
qapıçı, liftçi, inzibatçı, ofisiant, xadimә, bir sözlә rastına
kim çıxsa, hәrәsinә on lirә bәxşiş verirmiş. Tәbii ki, onlar
da belә sәxavәt sahibi olan müsyö Mateonu sıra ilә
düzülüb qarşılayır, eyni hörmәtlә yola salırmışlar.
– Ay Allah, sәn neynirsәn, – dedim.
– Bunlar mühüm şey deyil, monşer, – dedi, – әslindә,
keçәn axşam mәqsәdimә çatdım. Çox xoşbәxtәm, çox...
Bundan sonra ölsәm dә, vecimә deyil. Axır ki, baş hәkim-
dәn intiqamımı aldım...
Sözlәri bir-bir tәlәffüz edә-edә әlavә etdi:
– Hәm dә elә bir intiqam ki...
Qaşlarımı çatıb tәrs-tәrs üzünә baxdım:
– Nә? Nә etdin axı, tez danış...
Böyük hәzz vә qürurla başını dik tutub danışmağa
başladı. Demә, o, bir gecә hotelә qayıdanda hotelin inzi-
batçısına zәng vurub tәcili maşın çağırmaqlarını әmr edib.
Çağırılan taksi sürücüsünә baş hәkimin ev ünvanını verib,
“Get, doktor bәyi gәtir, müayinә olunacağam,” – deyib.
Taksi xidmәti haqqı olan әlli lirәni dә qabaqcadan verib
tezcә göndәrib. Özü dә tәzә pijamasını geyinib, yatağa
uzanıb. Tәbii ki, baş hәkim otağa girәn kimi Mateonu tanı-
yıb, amma bunu büruzә vermәyib. Müayinә edib, boş, mә-
nasız şikayәtlәri üçün bәzi mәslәhәtlәr verib getmәk
istәdiyi vaxt Mateo deyib:
