Page 223 - antologiya
P. 223
əddin Özkişi 223
qәfildәn açırdım. O zaman qurğuşuntökәn qadınla aramız-
dakı boşluq rәngli vә xırda kürәciklәrlә dolurdu.
Sonra rәnglәr solur, qaralır vә yox olurdu. Qardaş-
larım qapının yanında, ayaq üstә idilәr. Onların ürkәk,
diqqәtli baxışları mәnimlә ixtiyar qadın arasında var-gәl
edirdi. Rәngsiz әzab gәrginlәşmiş sifәtindә qışqırtıya
çevrilmәyә hazır halda gözlәyirdi.
Ara-sıra sürәtlә qarşımdan keçәn, yalnız tumanını
gördüyüm anamın çox narahat olduğunu başa düşürdüm.
Onun mәnә işgәncә vermәyә hazırlaşan qadına cidd-
cәhdlә kömәk etmәsini ağlıma sığışdıra bilmirdim. Artıq
mәni ölümün pәncәsindәn heç nәyin xilas edә bilmәyә-
cәyinә inanmağa başlamışdım. Güman edirdim ki, plan-
laşdırdıqları hәr nә idisә, onu etsәlәr dә, etmәsәlәr dә, fәrqi
yoxdu, onsuz da bundan sonra yaşaya bilmәyәcәyәm.
İstәyirdim ki, ölüm, anam da özünü ölümümdә gü-
nahkar bilib vicdan әzabı ilә yaşasın. Öyrәşdiklәrimdәn,
әzizlәrimdәn – atamdan, rәnglәrdәn vә qoxulardan ayrıl-
maq, bütün gözәlliklәrinә baxmayaraq, yad vә uzaq hesab
etdiyim cәnnәtә getmәk mәni qorxudurdu.
Anam yorğanı yavaşca qaldırıb әllәrini alnımda
gәzdirdi. Qadının “Ört, ört!” dediyini eşitdim, sonra qula-
ğıma cızıltı sәsi gәldi. Yorğanı yenidәn açanda artıq
qurğuşuntökәn qadın min bir şәklә düşmüş metalı anama
göstәrirdi. Barmaqları titrәsә dә, öyrәncәli idi. Göstәrdiyi
nöqtәlәr, alınan formalar mәna kәsb edirdi. Qadın
göyәrmiş dırnaqları ilә onları tapıb bizә başa salırdı. Bu,
mәnә nәzәri dәymiş göz idi. Anam “Kor olsun!” – deyib
onun sözünü tamamladı. Qadın hәmin şәkillәrin nә mәna
daşıdığını, hәtta qonşuların haqqımızda nә fikirlәşdiklәrini
asanlıqla oxuyurdu. Yarıquşa, yarıata bәnzәyәn parçalar-
dan biri böyük adam olacağımın әlamәti idi. Onsuz da
anam bunun yuxusunu әvvәlcәdәn görmüşdü.
Metal suyun içindә parıldayırdı. Qadın әlini qabın
içinә soxdu. Barmaqları suda uzanıb onu qamarladı.
qәfildәn açırdım. O zaman qurğuşuntökәn qadınla aramız-
dakı boşluq rәngli vә xırda kürәciklәrlә dolurdu.
Sonra rәnglәr solur, qaralır vә yox olurdu. Qardaş-
larım qapının yanında, ayaq üstә idilәr. Onların ürkәk,
diqqәtli baxışları mәnimlә ixtiyar qadın arasında var-gәl
edirdi. Rәngsiz әzab gәrginlәşmiş sifәtindә qışqırtıya
çevrilmәyә hazır halda gözlәyirdi.
Ara-sıra sürәtlә qarşımdan keçәn, yalnız tumanını
gördüyüm anamın çox narahat olduğunu başa düşürdüm.
Onun mәnә işgәncә vermәyә hazırlaşan qadına cidd-
cәhdlә kömәk etmәsini ağlıma sığışdıra bilmirdim. Artıq
mәni ölümün pәncәsindәn heç nәyin xilas edә bilmәyә-
cәyinә inanmağa başlamışdım. Güman edirdim ki, plan-
laşdırdıqları hәr nә idisә, onu etsәlәr dә, etmәsәlәr dә, fәrqi
yoxdu, onsuz da bundan sonra yaşaya bilmәyәcәyәm.
İstәyirdim ki, ölüm, anam da özünü ölümümdә gü-
nahkar bilib vicdan әzabı ilә yaşasın. Öyrәşdiklәrimdәn,
әzizlәrimdәn – atamdan, rәnglәrdәn vә qoxulardan ayrıl-
maq, bütün gözәlliklәrinә baxmayaraq, yad vә uzaq hesab
etdiyim cәnnәtә getmәk mәni qorxudurdu.
Anam yorğanı yavaşca qaldırıb әllәrini alnımda
gәzdirdi. Qadının “Ört, ört!” dediyini eşitdim, sonra qula-
ğıma cızıltı sәsi gәldi. Yorğanı yenidәn açanda artıq
qurğuşuntökәn qadın min bir şәklә düşmüş metalı anama
göstәrirdi. Barmaqları titrәsә dә, öyrәncәli idi. Göstәrdiyi
nöqtәlәr, alınan formalar mәna kәsb edirdi. Qadın
göyәrmiş dırnaqları ilә onları tapıb bizә başa salırdı. Bu,
mәnә nәzәri dәymiş göz idi. Anam “Kor olsun!” – deyib
onun sözünü tamamladı. Qadın hәmin şәkillәrin nә mәna
daşıdığını, hәtta qonşuların haqqımızda nә fikirlәşdiklәrini
asanlıqla oxuyurdu. Yarıquşa, yarıata bәnzәyәn parçalar-
dan biri böyük adam olacağımın әlamәti idi. Onsuz da
anam bunun yuxusunu әvvәlcәdәn görmüşdü.
Metal suyun içindә parıldayırdı. Qadın әlini qabın
içinә soxdu. Barmaqları suda uzanıb onu qamarladı.
