Page 165 - antologiya

ık Buğra 165

Otaqdan çıxanda yun köynәyimi çiynimә atdı.
Otağı gündoğan tәrәfdә idi. Pәncәrәlәri böyük
bağçaya açılırdı. Evlәrin arxasından çıxan günәş divarları
azca çәhrayı rәngә boyamışdı.
O da yuxuya getmişdi.
Paltarlarını masanın üstünә necә gәldi atmış, pijama-
sını geyinmәmişdi. Yatağının yanındakı stulda oturdum.
Mәni qәribә bir hiss bürümüşdü. Oğluma baxa bilmirdim.
Ancaq onun sevinci ilә aşıb-daşırdım. Lap әvvәllәr olduğu
kimi.
O zaman çox balaca idi. Qarın yatalağına yoluxmuş-
du. Qızdırma içindә sayıqlayırdı. İndi bunu heç xatırla-
maz...
Qarlı bir fevral gecәsi doğulmuşdu. Atamın qucağına
verәndә qәribә hisslәr keçirmişdim... Ad axtaranda bütün
adlar mәnә mәnasız gәlmişdi. Ona parlaq, kainat qәdәr
mәnalı ad tapmaq istәyirdim. Nәhayәt, adını Ömәr qoy-
duq. Bu ad ona çox yaraşırdı. Oğlumu tarixә düşmüş bütün
ömәrlәrin uğurlarına vә üstün cәhәtlәrinә layiq görürdüm.
İlk gülüş... İlk diş, ilk söz, anasına – gәnc, gözәl vә xoşbәxt
anasına tәrәf atdığı ilk addım.
Sonra yeddi yaşı... Mәktәbә apardığım ilk gün o
qәdәr ağlamışdı ki... Sanki varlığı evdәn başqa mәkanı
qәbul etmәk istәmirdi. Ancaq bu, hәmişә belә olur. O da
bütün oğlanlar kimi küçә vә bazar arasında qalacaq hәr
gün bir az öyrәşәcәkdi. Bunun qarşısını almaq heç
mümkün deyildi.
Nәhayәt, on dörd yaşı tamam olur. İnadkarlıqlar,
iştahasızlıqlar... Bizim yeni ortağımız oldu. Ortaqların әn
güclüsünә çevrildi... Arvadımın özünü sındırmamaq üçün
büruzә vermәdiyi tәlaşları vә mәnim ilk qayğım oldu.
Liseyi, sonra da universiteti bitirdi. Onun daha da yaxşı
yaşaması üçün arvadım toyumuzdan qalan boyunbağını
satdı... O isә ilk mәhәbbәtә tuş gәlib sarsıldı, bizi dә pis
günә qoydu.