Page 166 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

Belәliklә, bütün varlığımızla ona bağlandığımız,
dünyamızın yalnız o olduğu bir mәqamda... “Sәn bizdәn
ayrıldın. Sәnә sevgimiz artdıqca daha çox narahat olmağa
başladın. Bunu başa düşürdüm. Sәn azadlığını әlindәn
aldığımızı düşünürdün. Ancaq anan...

Bilirәm: sәn artıq otaqların quruluşunu, hәtta bu evi
belә bәyәnmirsәn... Uçmağı öyrәnmiş sәrçә balası kimi,
könlün başqa yuvadadır. Bәlkә dә, xәyalındakı o yuva
bizim yuvamızdan daha gözәldir. Yәqin ki, qonaq
qalacağımız otağı da unutmamısan. Buna lap әminәm.
Bizә... mәnә bu da kifayәtdir. Ancaq anan... Bunu sәn dә
hiss edirsәn. Arabir, hәtta tez-tez qardaşlarını necә
oxudacağından, bizim üçün nә planlar qurduğundan bәhs
edirsәn. Bir-birimizdәn gizlәtmәyin mәnası yoxdur, sәn
danışan vaxt sәsini titrәdәn o hissdә bir az vicdan sızıltısı,
daha çox da çarәsizlik çaları yoxdurmu? Amma bunun
166 üçün kәdәrlәnmә, әlindәn nә gәlir axı, hәyat belәdir. Heç
nә edә bilmәzsәn...

Sәni içkiyә qurşanmaqla nәlәr gözlәdiyini dә bilirәm.
Ona vәrdiş etmәyәcәyinә dә әminәm. Ancaq anan...

Sәnin bayırda nә axtardığını, evdәn niyә qaçdığını da
bilirәm. Bәlkә dә, kiçik bir (...). Mәn onlara da düşmәn
deyilәm. Hәtta... ancaq anan... Yazıq qadın belәcә kiminsә
oduna yanmağından qorxur. Sәn gecәlәr evә gәlmәdikcә,
onun şübhәlәri işıqlı küçәlәri vә kazinoları nağıllardakı
mağaralara çevirir. Bütün bunları sәnә söylәmәyә ehtiyac
da yoxdur. Onsuz da hamısını bilirsәn. Mәnim dә bütün
bunların sәnin qәlbini sızıldatdığından xәbәrim var. Anan
vә mәn... Sәn bizә fikir vermә. Biz artıq xәriflәmişik. Elә
bil, hәtta xәstәlәnmәyini gözlәyirik. İstәyirik, hәlә dә
yalnız bizә mәxsus olduğun günlәrdәki kimi qalasan.
Sәnin dәyişә bilәcәyini qәbul edә bilmirik. İndi dә
nәzәrlәrimi sәnә sarı çevirә, baxa bilmirәm. Anan da