Page 162 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

Alman professor әlindәki kağız-qәlәmlә bayaqdan

mәscidlәri tәdqiq edәcәk dәstә ilә türbәlәrә baxacaq

dәstәni ayırmağa çalışırdı. Ayağa durub öskürdü. İstәyirdi

ki, danışanda hamı ona qulaq assın. Siyahıdakı adları bir-

bir oxudu. Dәstәlәr ayrıldı. Birinci dәstә getdi. İkinci dә

hazırlaşmağa başladı.

Halbuki mәn bu yuxulu İznik sәhәrindә arxası üstә

uzanıb mavi göy üzünә baxa-baxa beynimdә dolaşan

xәyallarımın rәsmini çәkmәk, sonra da hәsirin üstündә

bardaş qurub yaralı leylәyin hekayәsini yazmaq istәyirdim.

Müәllimin verdiyi Qabriel Dietz, Otto Domlanın qara

cildli kitablarını qoltuğuma vurub gözәl havada mәktәb-

dәn qaça bilmәyәn şagird mәyusluğu ilә dәstәyә qatıldım.

Bәlkә dә, belә mәslәhәt imiş. Çünki imkan versәy-

dilәr, oturub yaralı leylәyin dәrdi ilә bәşәriyyәtin qaçılmaz

taleyi arasında oxşarlıqlar axtara-axtara başımdan yekә bir

162 hekayә yazmaq istәyәcәk, alәmi bir-birinә qatacaqdım.
Hekayәmin son cümlәlәri beynimdә, demәk olar, hazır idi.

Proloqum belә olacaqdı:

“Bütün cәhdlәr әbәsdir... Nә edir-etsin, havaya qalx-

maq üçün nә qәdәr çırpınır-çırpınsın, axırda bәşәriyyәt dә

yaralı leylәk kimi biabırçı vә darmadağın olmuş tәrzdә

torpağa yuvarlanır. Taleyimiz eynidir – uça bilmәyәcәyini

dәrk edә-edә yenә dә güc vermәk, uçmağa cәhd göstәr-

mәk”.

Bәli, qәti lazım olmadığı halda, belә bir kәdәrli vә

bәdbin hekayә yazacaqdım. Müәllimimiz çağırdı, yaza

bilmәdim. Hekayә yazmaq әvәzinә, hәmin gün Mahmud

Çәlәbi mәscidinin qapı kitabәsinin, Yaqub Çәlәbi tәkkә-

sinin kәrpicdәn olan naxışlarını, Nilufәr Xatun imarәtinin

bağçasındakı sütunların arasında keçirdim.

Yaxın günlәrdә dә İsmayıl bәy hamamının naxışları-

nın üzünü köçürәcәyik...