Page 157 - antologiya
P. 157
dun Tanər 157
tanbul sәmtlәrinin hәr birinin rәmzi seçilmәli olsa,
Әyyubun emblemindә mütlәq leylәk rәsmi olardı.
Olmalıdır da. Hәr payız leylәklәr köç edәndә aralarındakı
әn yaşlısını Әyyubda qoyub getmәlәrini oranın camaatı
özlәri üçün xoşbәxtlik hesab edirdi. Bir Әyyublu tәqaüdçü
tanışım deyir: “Leylәk namaz da qılır, sәn nә danışırsan, a
kişi!”
İndi haqqında danışacağım İznikli leylәk isә namaz-
zad qılan deyil. Çünki ramazan ayında ictimai yerdә soxul-
can yeyirdi. Onsuz da halından, duruşundan, iki-üç
addımdan bir çevrilib baxmasından da elә dindar müsәl-
mandan çox, şәkkak vә bәdbin filosofa oxşayırdı. Hәmin
leylәyin pirlәrdәn artıq, yәqin ki, Volter, Şopenhauerlә
qohumluğu vardı.
Leylәk ehtiyatla yolun gah sağına, gah soluna boy-
landı. Yaxında yük maşını, minik maşını vә eşşәk olma-
dığına әminlik duyandan sonra gümüş saplı әsasına
söykәnә-söykәnә yeriyәn beli bükülmüş, skeleti çıxmış
parlament üzvü kimi ağır-ağır bәri tәrәfә keçdi.
Biz bir karvansaranın hәyәtindә sәhәr yemәyi
yeyirdik. Leylәk yaxınımızda gün düşәn bir yer seçib
saralmış, tüklәri tökülmüş sinәsini dimdiklәmәyә başladı.
Qızlardan biri:
– Aaa, buna baxın! – dedi. – Ürәyim getdi lap. Nә
göyçәkdi bu.
Quşun ürkmәmәsindәn ürәklәnәn digәr qız da sakitcә
quşa yaxınlaşdı. Onu tutub şәklini çәkmәk istәyirdi. Qız
yaxınlaşanda leylәk uçmadı, balaca dәvәquşu kimi hop-
pana-hoppana uzaqlaşdı. Elә bu mәqamda da onun uça
bilmәdiyini başa düşdük. Bu dәfә quşun uçmaq iqtidarında
olmadığını anlayan dörd tәlәbә leylәyi mühasirәyә almaq
istәdi. Amma bağçaya yaxşı bәlәd olan quş qaçdı.
Professor heç cür alışdıra bilmәdiyi papirosunu,
nәhayәt ki, yandırdı. Nәfәsini dәrib kibritini atandan sonra
dillәndi:
tanbul sәmtlәrinin hәr birinin rәmzi seçilmәli olsa,
Әyyubun emblemindә mütlәq leylәk rәsmi olardı.
Olmalıdır da. Hәr payız leylәklәr köç edәndә aralarındakı
әn yaşlısını Әyyubda qoyub getmәlәrini oranın camaatı
özlәri üçün xoşbәxtlik hesab edirdi. Bir Әyyublu tәqaüdçü
tanışım deyir: “Leylәk namaz da qılır, sәn nә danışırsan, a
kişi!”
İndi haqqında danışacağım İznikli leylәk isә namaz-
zad qılan deyil. Çünki ramazan ayında ictimai yerdә soxul-
can yeyirdi. Onsuz da halından, duruşundan, iki-üç
addımdan bir çevrilib baxmasından da elә dindar müsәl-
mandan çox, şәkkak vә bәdbin filosofa oxşayırdı. Hәmin
leylәyin pirlәrdәn artıq, yәqin ki, Volter, Şopenhauerlә
qohumluğu vardı.
Leylәk ehtiyatla yolun gah sağına, gah soluna boy-
landı. Yaxında yük maşını, minik maşını vә eşşәk olma-
dığına әminlik duyandan sonra gümüş saplı әsasına
söykәnә-söykәnә yeriyәn beli bükülmüş, skeleti çıxmış
parlament üzvü kimi ağır-ağır bәri tәrәfә keçdi.
Biz bir karvansaranın hәyәtindә sәhәr yemәyi
yeyirdik. Leylәk yaxınımızda gün düşәn bir yer seçib
saralmış, tüklәri tökülmüş sinәsini dimdiklәmәyә başladı.
Qızlardan biri:
– Aaa, buna baxın! – dedi. – Ürәyim getdi lap. Nә
göyçәkdi bu.
Quşun ürkmәmәsindәn ürәklәnәn digәr qız da sakitcә
quşa yaxınlaşdı. Onu tutub şәklini çәkmәk istәyirdi. Qız
yaxınlaşanda leylәk uçmadı, balaca dәvәquşu kimi hop-
pana-hoppana uzaqlaşdı. Elә bu mәqamda da onun uça
bilmәdiyini başa düşdük. Bu dәfә quşun uçmaq iqtidarında
olmadığını anlayan dörd tәlәbә leylәyi mühasirәyә almaq
istәdi. Amma bağçaya yaxşı bәlәd olan quş qaçdı.
Professor heç cür alışdıra bilmәdiyi papirosunu,
nәhayәt ki, yandırdı. Nәfәsini dәrib kibritini atandan sonra
dillәndi:
