Page 161 - antologiya
P. 161
dun Tanər 161
Ekskursiyamızda qonaq kimi iştirak edәn hansısa bir
fakültәnin professoru dillәndi:
– Qәfәsә salınan bülbül, uça bilmәyәn yaralı qartal...
Bütün bunlara o qәdәr şeir yazılıb ki... Danış da, aspirant
bәy. Sәnin axı azdan-çoxdan şairliyin dә olmalıdır.
– Düz deyirsiniz, professor, – dedim, – haqlısınız.
– Sәhv etmirәmsә, Bodlerin belә bir şeri var, – o biri
dosent özünü ortaya atdı.
– Adını kim bilir?
Damed Sion mәktәbinin mәzunu olan tәlәbә cavab
verdi:
– “Albatros”. Çox gözәl şeirdir.
Sonra hamının xahişi ilә şeirdәn xatırladığı hissәlәri
dilimizә çevirib dedi. Arxeologiya fakültәsinin aspirantı
da “ilhama” gәlmişdi:
– Nitşenin dә belә bir sözü olmalıdır, – dedi. – Bey-
nim “hә” deyir, qürurum “yox”. Yox, yox üzr istәyirәm,
deyәsәn, hә dә, beynim “hә” deyir, qürurum “yox”. Bәlkә
dә, demәyib. Amma elә bunun kimi leylәyin dә instinktlәri
“hә”, deyir, imkanları “yox”.
Leylәyin isә necә düşündüyü bilinmirdi... Nitşeyә
inanırdı, yoxsa Bodlerә – bu, mәlum deyildi. Bildiyim
yeganә hәqiqәt onun uçmaq iqtidarında olmaması idi.
Uçsa, o leylәklәrdәn birinә çevrilәcәk, dişisinin boynunu
dişlәyib vüsala çatacaq, sonra bütün o çılğın leylәklәr kimi
dәstә ilә, dimdiklәrinin şaqqıltısından qulaq tutula-tutula
başımızın üstündәn uçub keçәcәkdi. Uça bilsәydi, digәr
leylәklәrdәn heç bir fәrqi olmayacaqdı. Söhbәtlәrin
mövzusuna çevrilmәyәcәk, haqqında hekayәlәr uydurul-
mayacaqdı. Bәlkә dә, onda heç xoşbәxt dә olmayacaqdı.
Elә bunları söylәmәyә hazırlaşırdım ki, professor
müştüyünü ağzından çıxarıb dillәndi:
– Bu qәdәr laqqırtı vurmaq yetәr. Boşboğazlığı bura-
xıb işinizlә mәşğul olun.
Ekskursiyamızda qonaq kimi iştirak edәn hansısa bir
fakültәnin professoru dillәndi:
– Qәfәsә salınan bülbül, uça bilmәyәn yaralı qartal...
Bütün bunlara o qәdәr şeir yazılıb ki... Danış da, aspirant
bәy. Sәnin axı azdan-çoxdan şairliyin dә olmalıdır.
– Düz deyirsiniz, professor, – dedim, – haqlısınız.
– Sәhv etmirәmsә, Bodlerin belә bir şeri var, – o biri
dosent özünü ortaya atdı.
– Adını kim bilir?
Damed Sion mәktәbinin mәzunu olan tәlәbә cavab
verdi:
– “Albatros”. Çox gözәl şeirdir.
Sonra hamının xahişi ilә şeirdәn xatırladığı hissәlәri
dilimizә çevirib dedi. Arxeologiya fakültәsinin aspirantı
da “ilhama” gәlmişdi:
– Nitşenin dә belә bir sözü olmalıdır, – dedi. – Bey-
nim “hә” deyir, qürurum “yox”. Yox, yox üzr istәyirәm,
deyәsәn, hә dә, beynim “hә” deyir, qürurum “yox”. Bәlkә
dә, demәyib. Amma elә bunun kimi leylәyin dә instinktlәri
“hә”, deyir, imkanları “yox”.
Leylәyin isә necә düşündüyü bilinmirdi... Nitşeyә
inanırdı, yoxsa Bodlerә – bu, mәlum deyildi. Bildiyim
yeganә hәqiqәt onun uçmaq iqtidarında olmaması idi.
Uçsa, o leylәklәrdәn birinә çevrilәcәk, dişisinin boynunu
dişlәyib vüsala çatacaq, sonra bütün o çılğın leylәklәr kimi
dәstә ilә, dimdiklәrinin şaqqıltısından qulaq tutula-tutula
başımızın üstündәn uçub keçәcәkdi. Uça bilsәydi, digәr
leylәklәrdәn heç bir fәrqi olmayacaqdı. Söhbәtlәrin
mövzusuna çevrilmәyәcәk, haqqında hekayәlәr uydurul-
mayacaqdı. Bәlkә dә, onda heç xoşbәxt dә olmayacaqdı.
Elә bunları söylәmәyә hazırlaşırdım ki, professor
müştüyünü ağzından çıxarıb dillәndi:
– Bu qәdәr laqqırtı vurmaq yetәr. Boşboğazlığı bura-
xıb işinizlә mәşğul olun.
