Page 140 - antologiya
P. 140
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
Adam bәdәni sığışacaq yerdәn içәri girdi. Tualetdәn
dәhşәtli iy gәlirdi. Әl fәnәrini çıxarıb yerdәki qaraltının
üstünә tutdu. Qaraltı, hәqiqәtәn, uşaq idi. Başını әllәrinin,
әllәrinisә tualetin sidikli taxtasının üstünә qoyub yatmışdı.
Cәlal usta sifәtini turşuda-turşuda uşağa tәrәf әyildi.
Uşağın başını yana çevirәndә onun preslәmә şöbәsindәki
Sami olduğunu gördü. Çiynindәn yapışıb yüngülcә
silkәlәdi. Oğlan oyanmadı. Cәlal usta onu bir dә silkәlәdi...
Uşaq hәr dәfә silkәlәnәndә qımıldansa, sayıqlayıb inildәsә
dә, özünә gәlә bilmirdi. Cәlal usta fәnәri söndürüb cibinә
qoydu. Uşağın sidik bulaşmayan yerlәrindәn yapışdı,
qaldırıb oturtdu. Bir müddәt sonra özünә gәlәn oğlan
Cәlal ustanı görәndә qorxudan ağlamağa başladı...
– Vallah, usta, inan ki...
– Daha sus, sәsini kәs. Bax, üst-başın da pis vәziy-
yәtdәdir... Demirәm, kәs sәsini! Soruşan olsa, deyәrsәn,
140 yıxılmışam. İşinin üstünә get.
Sami gözlәrini silib dәzgahının yanına qayıtdı. Cәlal
usta fabrikdә yatmaq üçün münasib olan bütün dәlmә-
deşiklәri yoxladı. Künc-bucaqda yatan uşaqların heç birinә
cәrimә yazmadı. Üçә on dәqiqә qalmışdı. Nuru Cәlal
ustanı sәslәdi:
– Usta, zәhmәt olmasa, bir mәnim dәzgahıma bax.
Deyәsәn, kütlәşib, heç nә kәsmir.
Ustabaşı qollarını sinәsindә çarpazlaşmış halda
dayanıb otağının qapısı ağzından baxırdı. Cәlal usta Nu-
runun dәzgahını söndürdü. Qәlibi yoxlayanda Nuru yoxa
çıxdı. Yandakı maşında işlәyәn Sami isә ustanın oyuna
salınmağına tamaşa edә-edә gülürdü. Cәlal usta hiylәni
başa düşsә dә, “Uşaq yazıqdır, ikicә dәqiqә yuxulasın.
Ölәsi deyillәr ki”, – fikirlәşib onun oyununa göz yumdu.
Emalatxananın getdikcә ağırlaşan havası tәmizlәn-
mirdi. Közәrәn işığın altında işlәyәn adamları sanki zey-
tun yağına batırıb çıxarmışdılar, yapışqan kimi idilәr.
Adam bәdәni sığışacaq yerdәn içәri girdi. Tualetdәn
dәhşәtli iy gәlirdi. Әl fәnәrini çıxarıb yerdәki qaraltının
üstünә tutdu. Qaraltı, hәqiqәtәn, uşaq idi. Başını әllәrinin,
әllәrinisә tualetin sidikli taxtasının üstünә qoyub yatmışdı.
Cәlal usta sifәtini turşuda-turşuda uşağa tәrәf әyildi.
Uşağın başını yana çevirәndә onun preslәmә şöbәsindәki
Sami olduğunu gördü. Çiynindәn yapışıb yüngülcә
silkәlәdi. Oğlan oyanmadı. Cәlal usta onu bir dә silkәlәdi...
Uşaq hәr dәfә silkәlәnәndә qımıldansa, sayıqlayıb inildәsә
dә, özünә gәlә bilmirdi. Cәlal usta fәnәri söndürüb cibinә
qoydu. Uşağın sidik bulaşmayan yerlәrindәn yapışdı,
qaldırıb oturtdu. Bir müddәt sonra özünә gәlәn oğlan
Cәlal ustanı görәndә qorxudan ağlamağa başladı...
– Vallah, usta, inan ki...
– Daha sus, sәsini kәs. Bax, üst-başın da pis vәziy-
yәtdәdir... Demirәm, kәs sәsini! Soruşan olsa, deyәrsәn,
140 yıxılmışam. İşinin üstünә get.
Sami gözlәrini silib dәzgahının yanına qayıtdı. Cәlal
usta fabrikdә yatmaq üçün münasib olan bütün dәlmә-
deşiklәri yoxladı. Künc-bucaqda yatan uşaqların heç birinә
cәrimә yazmadı. Üçә on dәqiqә qalmışdı. Nuru Cәlal
ustanı sәslәdi:
– Usta, zәhmәt olmasa, bir mәnim dәzgahıma bax.
Deyәsәn, kütlәşib, heç nә kәsmir.
Ustabaşı qollarını sinәsindә çarpazlaşmış halda
dayanıb otağının qapısı ağzından baxırdı. Cәlal usta Nu-
runun dәzgahını söndürdü. Qәlibi yoxlayanda Nuru yoxa
çıxdı. Yandakı maşında işlәyәn Sami isә ustanın oyuna
salınmağına tamaşa edә-edә gülürdü. Cәlal usta hiylәni
başa düşsә dә, “Uşaq yazıqdır, ikicә dәqiqә yuxulasın.
Ölәsi deyillәr ki”, – fikirlәşib onun oyununa göz yumdu.
Emalatxananın getdikcә ağırlaşan havası tәmizlәn-
mirdi. Közәrәn işığın altında işlәyәn adamları sanki zey-
tun yağına batırıb çıxarmışdılar, yapışqan kimi idilәr.
