Page 137 - antologiya

an Kamal 137

sәkkizinci sıxıcı dәzgahın fәhlәsi Heydәr yıxılıb yara-
lanmışdı. Hәm başının qanayan yerini әli ilә tutur, hәm dә
әtrafdakılara qışqırırdı:

– Nәdir, nә olub axı? Ustalar gәlib hamımıza cәza
verәcәklәr.

Onun sözünә mәhәl qoyan yox idi. Az sonra ustabaşı
gәldi, әvvәlcә toplaşanların üstünә qışqırdı:

– Dağılışın görüm. Lağlağı elәmәyә fürsәt axtarır-
sınız. Hamı işinin başına qayıtsın!

Heydәr ağlayırdı. Ancaq yarası incitdiyinә görә yox,
ustanın onu döyüb cәzalandıracağından qorxduğuna görә
ağlayırdı. Ustabaşı әlini belinә qoyub Heydәrin yanında
işlәyәn Cәlalәddindәn soruşdu:

– Bu axmaq başını necә yardı?
Cәlalәddin kәkәlәyirdi:
– Yatmışdı, yı-yıxıldı, ba-ba-başı...
Ustabaşı Heydәrin çiynindәn tutub silkәlәdi:
– Arsızlar! Elә bilirsiniz dәdәnizin evindәsiniz? Çәk
görüm әlini...
Yarasına baxandan sonra qabağına salıb otağına
apardı. Ustabaşının otağı emalatxananın axırındakı on-
pillәli pillәkәnlә çıxılan, iri pәncәrәli otaq idi. İstәdiyi hәr
şeyi buradan görә bilirdi, çünki otaq elә bu mәqsәdlә
düzәldilmişdi. Tavanda sәrinkeş yavaş-yavaş fırlanırdı.
Ustabaşı şkafdan yod, pambıq, tәnzif götürdü. Yaranı
tәmizlәdi, yod sürtüb bәrk-bәrk sarıdı. Heydәr qorxusun-
dan nәfәsini çәkә bilmirdi. Dәzgahın yanına qayıdanda
ustabaşının cәrimә yazmadığına sevinirdi.
Saat üçün yarısında Sami ayaq üstdә dayana bilmirdi.
Yuxusu qaçsın deyә başını dәzgahın dәmirinә döydü, göz
qapaqlarını çimdiklәdi, әlini dişlәdi, amma xeyri olmadı...
Bәdәni әsgiyә dönmüşdü. Fabrikin qaz, benzin iyi verәn
havası başını bәrk ağrıdırdı. Arada dәzgahın yan
dәmirlәrinә söykәnib azca mürgülәdi. Qәfildәn dә elә