Page 527 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 527
al Abdulla
cavab gözlәmәlәri… bütün bunlar Әhmәd müәllimi üç ildi ki, yuxuya gedib- 527
gәldiyi bu yeni dünyasına bәrk-bәrk bağlayıb durmuşdu. O biri, doğulduğu
dünyanı Әhmәd müәllim gördüyü bu yuxunun içindә hәrdәn xatırlayanda
qanı bәrk qaralırdı, artıq o dünyanı Әhmәd müәllim heç sevmirdi, adını da
belә qoymuşdu: “yarpaqları xışıldamayan dünya”. İndi “yarpaqları
xışıldamayan dünyadan”, әslindә isә o dünyadan deyil, onun yuxusunun
içindәn gәlәn bu iki nәfәr onu vaxtilә hәsrәtindә olduğu vә nәhayәt,
qovuşduğu yeni, әziz dünyasından ayırmaq istәyirlәr.
– Mәn sizi buraxsam, bu yuxu dağılar. Mәn sizi yuxunun içindә bunu
istәmәyә-istәmәyә saxlamışam. Özünüz düşünün, siz burada mәnim nәyimә
lazımsınız?! – Әhmәd müәllim fikirli-fikirli danışırdı. – Mәn istәmirәm
yuxu dağılsın. Bilirsiz, burada iki üstәgәl iki … beş edir.
Başqa dünyalarda iki üstәgәl iki dörd edirdi. Әhmәd müәllimә elә gәldi
ki, sonuncu dәlil çağrılmamış qonaqlar üçün kifayәt dәrәcәdә gözlәnilmәz
vә inandırıcı olmalıdır.
Qonaqlar ona inanmadılar.
Söhbәt xeyli uzansa da bir nәticә vermәdi. Sәhәr tezdәn elә buradaca
görüşmәk barәdә razılaşıb ayrıldılar. Әhmәd müәllim iş yerinә qayıtdı. Vic-
dan әzabı onun qәlbini әzirdi.
– Әhmәd müәllim gәldi! Әhmәd müәllim, Әhmәd müәllim!.. – Onu
görcәk şöbә işçilәri hәrәsi bir tәrәfdәn sevincәk olub çığırışdılar. Görünür,
burdakılar onun üçün darıxa bilirdilәr. Bunun özü nәyә desәn dәyәrdi.
– Әhmәd müәllimin üzünә kәdәrli bir tәbәssüm qondu. Beynindә
bayaq çayxanadakı söhbәti götür-qoy edirdi. Düşünürdü, ölçürdü, biçirdi.
Bununla belә, o keçib yerinә әylәşәndәn sonra otaqdakıları bir-bir gözdәn
keçirib “buyurun, mәn qulluğunuzda hazıram” deyә onların nә deyәcәk-
lәrini, әslindә yağdıracaqları sualları gözlәdi. Gözlәrinin dibinә yenә
hәmişәki mәrhәmәt dolu ifadә çökdü. Oyun başlayırdı. Elә birinci sualdan
sonra Әhmәd müәllim Kamera teatrının işıqlarını yandırdı vә keçib sәhnәyә
çıxdı. Sağına-soluna göz gәzdirib, camaata baş әydi vә gözlәmә pozası alıb
dayandı.
– Әhmәd müәllim, insan eyni vaxtda iki adamı sevә bilәr? – Birinci
sual bu oldu.
İşin axırı olduğundan hamının kefi bir az kök idi vә sualı verәn Selcan
xanım Әhmәd müәllimin bu dәfә dә cavab üçün dәrin fikrә getdiyini,
gözlәrini qıyaraq xәyala daldığını görüb oxun hәdәfә dәydiyini zәnn etdi,
sualın cavabını maraqla gözlәyәn yoldaşlarına gizlicә göz vurdu.
Bu gün Әhmәd müәllim yanına gәlәn o namәlum qadın qonağı ilә
müәmmalı şәkildә çıxıb getdiyindәn işdә az olmuşdu, işin axırına ancaq
cavab gözlәmәlәri… bütün bunlar Әhmәd müәllimi üç ildi ki, yuxuya gedib- 527
gәldiyi bu yeni dünyasına bәrk-bәrk bağlayıb durmuşdu. O biri, doğulduğu
dünyanı Әhmәd müәllim gördüyü bu yuxunun içindә hәrdәn xatırlayanda
qanı bәrk qaralırdı, artıq o dünyanı Әhmәd müәllim heç sevmirdi, adını da
belә qoymuşdu: “yarpaqları xışıldamayan dünya”. İndi “yarpaqları
xışıldamayan dünyadan”, әslindә isә o dünyadan deyil, onun yuxusunun
içindәn gәlәn bu iki nәfәr onu vaxtilә hәsrәtindә olduğu vә nәhayәt,
qovuşduğu yeni, әziz dünyasından ayırmaq istәyirlәr.
– Mәn sizi buraxsam, bu yuxu dağılar. Mәn sizi yuxunun içindә bunu
istәmәyә-istәmәyә saxlamışam. Özünüz düşünün, siz burada mәnim nәyimә
lazımsınız?! – Әhmәd müәllim fikirli-fikirli danışırdı. – Mәn istәmirәm
yuxu dağılsın. Bilirsiz, burada iki üstәgәl iki … beş edir.
Başqa dünyalarda iki üstәgәl iki dörd edirdi. Әhmәd müәllimә elә gәldi
ki, sonuncu dәlil çağrılmamış qonaqlar üçün kifayәt dәrәcәdә gözlәnilmәz
vә inandırıcı olmalıdır.
Qonaqlar ona inanmadılar.
Söhbәt xeyli uzansa da bir nәticә vermәdi. Sәhәr tezdәn elә buradaca
görüşmәk barәdә razılaşıb ayrıldılar. Әhmәd müәllim iş yerinә qayıtdı. Vic-
dan әzabı onun qәlbini әzirdi.
– Әhmәd müәllim gәldi! Әhmәd müәllim, Әhmәd müәllim!.. – Onu
görcәk şöbә işçilәri hәrәsi bir tәrәfdәn sevincәk olub çığırışdılar. Görünür,
burdakılar onun üçün darıxa bilirdilәr. Bunun özü nәyә desәn dәyәrdi.
– Әhmәd müәllimin üzünә kәdәrli bir tәbәssüm qondu. Beynindә
bayaq çayxanadakı söhbәti götür-qoy edirdi. Düşünürdü, ölçürdü, biçirdi.
Bununla belә, o keçib yerinә әylәşәndәn sonra otaqdakıları bir-bir gözdәn
keçirib “buyurun, mәn qulluğunuzda hazıram” deyә onların nә deyәcәk-
lәrini, әslindә yağdıracaqları sualları gözlәdi. Gözlәrinin dibinә yenә
hәmişәki mәrhәmәt dolu ifadә çökdü. Oyun başlayırdı. Elә birinci sualdan
sonra Әhmәd müәllim Kamera teatrının işıqlarını yandırdı vә keçib sәhnәyә
çıxdı. Sağına-soluna göz gәzdirib, camaata baş әydi vә gözlәmә pozası alıb
dayandı.
– Әhmәd müәllim, insan eyni vaxtda iki adamı sevә bilәr? – Birinci
sual bu oldu.
İşin axırı olduğundan hamının kefi bir az kök idi vә sualı verәn Selcan
xanım Әhmәd müәllimin bu dәfә dә cavab üçün dәrin fikrә getdiyini,
gözlәrini qıyaraq xәyala daldığını görüb oxun hәdәfә dәydiyini zәnn etdi,
sualın cavabını maraqla gözlәyәn yoldaşlarına gizlicә göz vurdu.
Bu gün Әhmәd müәllim yanına gәlәn o namәlum qadın qonağı ilә
müәmmalı şәkildә çıxıb getdiyindәn işdә az olmuşdu, işin axırına ancaq
