Page 526 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 526
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
üzünü Әhmәd müәllimә tutub çox ciddi şәkildә sözünә davam etmәk
istәyirdi ki, Kişi onun dediklәrini sәrt bir şәkildә qәfildәn yarıda kәsdi:
– Biz sәnә nә qәdәr demәliyik eyni sözlәri? – Kişi qәrara gәldi ki,
söhbәti o özü davam etmәlidir. – Sәn bizimlә oyun oynayırsan??
Suallar belәcә kәskin şәkildә qoyulsalar da, suala bağlı Kamera teatrı
hәlә dә pәrdәlәrini açmırdı. Әhmәd müәllim özünün yaratdığı o balaca teatrı
bu dәfә unutmuşdu. Әhmәd müәllim heç bir oyun oynamadan, üzünә, az
qala, şapalaq kimi dәyәn bu suallara bir an belә düşünmәdәn, әzbәrçi uşaqlar
kimi tәlәsik cavab vermәyә başladı:
– Mәn oyun oynamıram. Siz mәnә nә deyirsiniz, nә demirsiniz, mәnә
bunun dәxli yoxdur. Mәni nә üçün izlәyirsiniz? Mәndәn nә istәyirsiniz?
Mәn qәrarımı qәbul etmişәm. Mәn ora qayıtmaq istәmirәm. Başa
düşürsünüz? İstәmirәm! – Әhmәd müәllim, nәhayәt, әlindә oynatdığı
526 qalınşüşәli eynәyini qatlayıb stolun üstünә qoydu. Sәsini ucaltdığı üçün
özündәn narazı qaldı.
– Sәn bunu başa düşürsәn ki, nә müddәtdir, sәn uzun bir yuxunun
içindәsәn? Başa düşürsәn ki, sәn bu yuxunun içindә azmısan? – Kişinin
sualları yenә dә şapalaq kimi şaqqıldayırdı.
– Bizi dә bu yuxunun içindә azdırmısan… – Qadının sәsi bir az yuxulu
kimi gәldi. – Sәn ayılmalısan. Ayılıb bizi azad etmәlisәn. Biz sәnin yuxun-
dan özümüz çıxa bilmirik.
– Mәn heç kimә, heç nә borclu deyilәm. Mәn heç nә etmәmәliyәm.
Günah sizin özünüzdәdi.
Gәrәk gәlib mәnim yuxuma girmәyәydiniz. Sizin orda, özü dә ikinizin
bir yerdә nә işiniz vardı?! Görürsünüz, bu suala heç birinizin cavabı yox-
dur.
Qadınla Kişi, hәqiqәtәn, Әhmәd müәllimin yuxusunda idilәr. Әslinә
baxsan, Әhmәd müәllimin bütün hәyatı artıq bir böyük yuxudan ibarәt idi.
Elә iş yerinin yanında yerlәşәn balaca bağçada ağaclar altındakı bu çayxana
da yuxunun içindә idi, aralarındakı söhbәt dә yuxuda baş verirdi. İş yeri, iş
yoldaşları, Kamera teatrı, hәr şey yuxunun içindә idi. Әhmәd müәllim bu
yuxudan ayılmaq istәmirdi. Qәribә idi, amma belәydi. İndi üzbәüzündә otu-
rub lәzzәtlә çay içәn bu Qadınla Kişinin mәnsub olduqları, onun özünün dә
doğulub boya-başa çatdığı o uzaq dünya ilә Әhmәd müәllimi bu gün heç
nә bağlamırdı. Ağacların xışıldayan yarpaqları, günәşin istidәn yandırması
vә külәyin adamları quş kimi uçurması, göydәn yerә qucaq-qucaq, lopa-
lopa yağan qar, әn әsası isә iş yerindәki yoldaşlarının ona sәmimi
münasibәti, bilmәdiklәri hәr mәsәlә barәdә sual vermәlәri, ehtiramla ondan
üzünü Әhmәd müәllimә tutub çox ciddi şәkildә sözünә davam etmәk
istәyirdi ki, Kişi onun dediklәrini sәrt bir şәkildә qәfildәn yarıda kәsdi:
– Biz sәnә nә qәdәr demәliyik eyni sözlәri? – Kişi qәrara gәldi ki,
söhbәti o özü davam etmәlidir. – Sәn bizimlә oyun oynayırsan??
Suallar belәcә kәskin şәkildә qoyulsalar da, suala bağlı Kamera teatrı
hәlә dә pәrdәlәrini açmırdı. Әhmәd müәllim özünün yaratdığı o balaca teatrı
bu dәfә unutmuşdu. Әhmәd müәllim heç bir oyun oynamadan, üzünә, az
qala, şapalaq kimi dәyәn bu suallara bir an belә düşünmәdәn, әzbәrçi uşaqlar
kimi tәlәsik cavab vermәyә başladı:
– Mәn oyun oynamıram. Siz mәnә nә deyirsiniz, nә demirsiniz, mәnә
bunun dәxli yoxdur. Mәni nә üçün izlәyirsiniz? Mәndәn nә istәyirsiniz?
Mәn qәrarımı qәbul etmişәm. Mәn ora qayıtmaq istәmirәm. Başa
düşürsünüz? İstәmirәm! – Әhmәd müәllim, nәhayәt, әlindә oynatdığı
526 qalınşüşәli eynәyini qatlayıb stolun üstünә qoydu. Sәsini ucaltdığı üçün
özündәn narazı qaldı.
– Sәn bunu başa düşürsәn ki, nә müddәtdir, sәn uzun bir yuxunun
içindәsәn? Başa düşürsәn ki, sәn bu yuxunun içindә azmısan? – Kişinin
sualları yenә dә şapalaq kimi şaqqıldayırdı.
– Bizi dә bu yuxunun içindә azdırmısan… – Qadının sәsi bir az yuxulu
kimi gәldi. – Sәn ayılmalısan. Ayılıb bizi azad etmәlisәn. Biz sәnin yuxun-
dan özümüz çıxa bilmirik.
– Mәn heç kimә, heç nә borclu deyilәm. Mәn heç nә etmәmәliyәm.
Günah sizin özünüzdәdi.
Gәrәk gәlib mәnim yuxuma girmәyәydiniz. Sizin orda, özü dә ikinizin
bir yerdә nә işiniz vardı?! Görürsünüz, bu suala heç birinizin cavabı yox-
dur.
Qadınla Kişi, hәqiqәtәn, Әhmәd müәllimin yuxusunda idilәr. Әslinә
baxsan, Әhmәd müәllimin bütün hәyatı artıq bir böyük yuxudan ibarәt idi.
Elә iş yerinin yanında yerlәşәn balaca bağçada ağaclar altındakı bu çayxana
da yuxunun içindә idi, aralarındakı söhbәt dә yuxuda baş verirdi. İş yeri, iş
yoldaşları, Kamera teatrı, hәr şey yuxunun içindә idi. Әhmәd müәllim bu
yuxudan ayılmaq istәmirdi. Qәribә idi, amma belәydi. İndi üzbәüzündә otu-
rub lәzzәtlә çay içәn bu Qadınla Kişinin mәnsub olduqları, onun özünün dә
doğulub boya-başa çatdığı o uzaq dünya ilә Әhmәd müәllimi bu gün heç
nә bağlamırdı. Ağacların xışıldayan yarpaqları, günәşin istidәn yandırması
vә külәyin adamları quş kimi uçurması, göydәn yerә qucaq-qucaq, lopa-
lopa yağan qar, әn әsası isә iş yerindәki yoldaşlarının ona sәmimi
münasibәti, bilmәdiklәri hәr mәsәlә barәdә sual vermәlәri, ehtiramla ondan
