Page 524 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 524
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Otaqda 4-5 adam var idi, havadan isә dava-dalaş qoxusu gәlirdi. Kimsә
özünü işlә mәşğul olan adam kimi göstәrsә dә, nәfәsini kәsib bu çağrılmamış
qonağı dinlәmәyә başladı. Kimsә dә, elәcәnә açıq dinlәdi. Әhmәd müәllimin
çaşqınlığını isә onlar verilmiş suala cavabın hәmişә olduğu kimi gecikmәsi
ilә deyil, әksinә, suala cavabın tәlәsik verilmәsilә müәyyәn etdilәr. Kamera
teatrında, sanki istirahәt saatı başlamışdı. Yox, teatrı, sadәcә unutmuşdular.
Әhmәd müәllim tәәccübdәn gözlәri böyümüş halda haman qalınşüşәli
eynәyini birtәhәr gözünә taxdı vә yazıq-yazıq bu çağrılmamış qonağa
baxaraq, az qala, birnәfәsә cavab verdi:
– Heç bir mәqsәdim yoxdur. Mәn sәndәn niyә gizlәnim ki?! Mәn
sәndәn qәtiyyәn gizlәnmirәm. Çox axtardım sәni o zaman, hara yox oldun,
bilinmәdi. Ancaq yuxuma girirdin. Hәr şey birdәn baş verdi. Mәnim nә
günahım?!
524 “Ancaq yuxuma girirdin” sözlәrini eşidәn Qanturalı gözünü qaldırıb
otağın o biri başında oturan Selcan xanıma baxdı. Selcan xanımın yanaqları
allandı.
– Elәdi. – Qadın “mәnim nә günahım?” sözlәrinә cavab verirdi. – Mәn
nә deyirәm ki?! Göz yumub-açınca… Olsun. Neylәmәk olardı?! Bu işlәr
elә belә dә olur. Sәninlә nә zaman görüşә bilәrik? – Qadın әtrafına gözucu
nәzәr atıb sәsini azacıq qısdı.
– Harda istәrsәn, orda görüşәk. Nә zaman desәn, mәn hazıram. O da
burdadır? – Әhmәd müәllim, ürәyi şiddәtlә vursa da, pıçıltıyla soruşdu.
Qadın başı ilә “hә” dedi. Әhmәd müәllim yazıq bir görkәm aldı, başını
aşağı salıb hәyәcanlı vaxtlarında olan kimi әlindәki eynәklә oynamağa
başladı. Sonra Qadın yaxınlıqdakı çayxanada görüş barәdә vәdәlәşib Әhmәd
müәllimә çoxmәnalı bir baxış atdı, yәni, “Bax, yersiz bir hәrәkәt elәmәyi
beynindәn çıxart, at! Gördün ki, mәn sәni yerin deşiyindәn dә olsa, taparam.
Heç hara yox ola bilmәzsәn.” Daha sonra tәşәxxüslә dönüb otaqdan çıxdı.
Әhmәd müәllim iş gününün sonuna qәdәr bir adamla kәlmә kәsmәdi. İş
yoldaşları da onun bu acı halını nәzәrә alıb, qәribә qonaq barәdә heç nә
soruşmadılar.
…Qadın müәssisәnin qapısından çıxıb üzbәüzdәki balaca bağçaya
tәrәf yönәldi. Gedә-gedә düşünürdü ki, onun bu qәdәr vaxtdan sonra gәlib
axtardığını tapmağı hansısa ali bir әdalәtin tәzahürüdür, başqa şey deyil.
Sәn axtarırsansa, sәn tapırsan. Başqa cür ola bilmәz. Bağçada qadını bir
ortayaşlı kişi gözlәyirdi.
– Nә oldu? Görә bildin? – Kişi soruşdu.
– Gördüm. – Qadın dodağının ucu ilә cavab verdi.
Otaqda 4-5 adam var idi, havadan isә dava-dalaş qoxusu gәlirdi. Kimsә
özünü işlә mәşğul olan adam kimi göstәrsә dә, nәfәsini kәsib bu çağrılmamış
qonağı dinlәmәyә başladı. Kimsә dә, elәcәnә açıq dinlәdi. Әhmәd müәllimin
çaşqınlığını isә onlar verilmiş suala cavabın hәmişә olduğu kimi gecikmәsi
ilә deyil, әksinә, suala cavabın tәlәsik verilmәsilә müәyyәn etdilәr. Kamera
teatrında, sanki istirahәt saatı başlamışdı. Yox, teatrı, sadәcә unutmuşdular.
Әhmәd müәllim tәәccübdәn gözlәri böyümüş halda haman qalınşüşәli
eynәyini birtәhәr gözünә taxdı vә yazıq-yazıq bu çağrılmamış qonağa
baxaraq, az qala, birnәfәsә cavab verdi:
– Heç bir mәqsәdim yoxdur. Mәn sәndәn niyә gizlәnim ki?! Mәn
sәndәn qәtiyyәn gizlәnmirәm. Çox axtardım sәni o zaman, hara yox oldun,
bilinmәdi. Ancaq yuxuma girirdin. Hәr şey birdәn baş verdi. Mәnim nә
günahım?!
524 “Ancaq yuxuma girirdin” sözlәrini eşidәn Qanturalı gözünü qaldırıb
otağın o biri başında oturan Selcan xanıma baxdı. Selcan xanımın yanaqları
allandı.
– Elәdi. – Qadın “mәnim nә günahım?” sözlәrinә cavab verirdi. – Mәn
nә deyirәm ki?! Göz yumub-açınca… Olsun. Neylәmәk olardı?! Bu işlәr
elә belә dә olur. Sәninlә nә zaman görüşә bilәrik? – Qadın әtrafına gözucu
nәzәr atıb sәsini azacıq qısdı.
– Harda istәrsәn, orda görüşәk. Nә zaman desәn, mәn hazıram. O da
burdadır? – Әhmәd müәllim, ürәyi şiddәtlә vursa da, pıçıltıyla soruşdu.
Qadın başı ilә “hә” dedi. Әhmәd müәllim yazıq bir görkәm aldı, başını
aşağı salıb hәyәcanlı vaxtlarında olan kimi әlindәki eynәklә oynamağa
başladı. Sonra Qadın yaxınlıqdakı çayxanada görüş barәdә vәdәlәşib Әhmәd
müәllimә çoxmәnalı bir baxış atdı, yәni, “Bax, yersiz bir hәrәkәt elәmәyi
beynindәn çıxart, at! Gördün ki, mәn sәni yerin deşiyindәn dә olsa, taparam.
Heç hara yox ola bilmәzsәn.” Daha sonra tәşәxxüslә dönüb otaqdan çıxdı.
Әhmәd müәllim iş gününün sonuna qәdәr bir adamla kәlmә kәsmәdi. İş
yoldaşları da onun bu acı halını nәzәrә alıb, qәribә qonaq barәdә heç nә
soruşmadılar.
…Qadın müәssisәnin qapısından çıxıb üzbәüzdәki balaca bağçaya
tәrәf yönәldi. Gedә-gedә düşünürdü ki, onun bu qәdәr vaxtdan sonra gәlib
axtardığını tapmağı hansısa ali bir әdalәtin tәzahürüdür, başqa şey deyil.
Sәn axtarırsansa, sәn tapırsan. Başqa cür ola bilmәz. Bağçada qadını bir
ortayaşlı kişi gözlәyirdi.
– Nә oldu? Görә bildin? – Kişi soruşdu.
– Gördüm. – Qadın dodağının ucu ilә cavab verdi.
