Page 523 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 523
al Abdulla
aktyorları) vardı. Daimi aktyor o özü idi. Sual verәnlәr vә suala yığışıb 523
cavab gözlәyәnlәr isә, әlbәttә ki, dәyişirdilәr.
Hәyat bizә öyrәdir ki, dünyada әbәdi heç nә yoxdur. Günlәrin bir günü
Әhmәd müәllim öz prinsipinә dönük çıxır. Bunu ondan heç kim gözlәmirdi.
Gәrәk belә olmayaydı, amma olur. Әgәr ondan soruşsaydılar ki, o mәşum
günü sәnin üçün yenidәn, olduğu kimi geriyә fırlatsaydılar, sәn necә hәrәkәt
edәrdin, Әhmәd müәllim öz “Kamera teatrı”nın sәhnәsindәn bir anlığa çıxıb
belә deyәrdi: “Birinci dәfә necә etmişdimsә, indi dә elәcәnә edәrdim”.
Söhbәt ondan getmir ki, “kişinin sözü bir olar”. Söhbәt ondan gedir ki,
Әhmәd müәllim o günün hәm ağrısını, hәm dә lәzzәtini eyni hissin içindә
harda olmasından asılı olmayaraq bu gün dә yaşayır.
…O qadını isә nә bu әhvalatdan әvvәl, nә dә sonra görәn olmadı. Elә
bil ki, o, Әhmәd müәllimi iş yoldaşlarının gözü qarşısında “ifşa” etmәk üçün
ora gәlmişdi. Gәlmәyi ilә getmәyi bir oldu. Onu gördüyündә Әhmәd
müәllimin özünü necә itirdiyini hamı yaxşı xatırlayır.
Gün isә pis başlamamışdı. Әsl işdәn әvvәl sual-cavab “atışması” artıq
әnәnә halını almışdı. Sabah tezdәn birinci sualın yeni cavabı çox adamın
marağına sәbәb oldu. Bu cavab kifayәt qәdәr “duzlu” idi.
– Vәziyyәt necәdir, Әhmәd müәllim? – Şöbәdә bir yerdә çalışdığı iş
yoldaşına nakam mәhәbbәti ilә hamının ürәyini ağrıdan, saçları vaxtından
әvvәl tökülmәyә başlayan şişman Qanturalı ondan soruşdu.
Kamera teatrının sәhnәsini işıqlandıran projektorlar yandı.
– “V”-si düşüb... – Әhmәd müәllim yenә xeyli düşünәndәn sonra
gözlәrini qıyıb cavab verdi.
İlk çaşqınlıqdan sonra qulaqları Әhmәd müәllimdә olan şöbә işçilәri,
nәhayәt, cavabın mәnasını anlayaraq rahatlıqla nәfәs alıb, başlarını tәrpәdә-
tәrpәdә baxışdılar. “Cavab bax belә olar! “V” әgәr düşürsә, demәli, yerdә
nә qalır?! Qalır – әziyyәt! Ay sәni, müәllim! Fıştırığın gәlsin!”
Әhmәd müәllim bu dәfә dә özündәn razı halda uzun burnunu dik tutub
teatr sәhnәsini tәrk edir...
O qadın min il eyni yolu gәlirmiş kimi yarıqaranlıq, әyri-üyrü dәhliz
boyu balıq suda üzәn kimi әyilib-büzülәrәk keçib, heç kimdәn bir şey
soruşmadan düz Әhmәd müәllimin oturduğu otağın qapısı ağzına gәldi. İçәri
girib Әhmәd müәllimi gözlәrilә axtarıb tapdı, oturduğu masaya yanaşdı.
Әhmәd müәllim onu gördüyündә, hәr halda, iş yoldaşlarına bu belә gәldi,
rәngi ağaran kimi oldu. Namәlum qonağın ilk sözlәri kifayәt qәdәr bәrkdәn
sәslәndi:
– Buranı zorla tapdım. Başa düşmürәm, mәndәn niyә gizlәnirsәn?!
Deyә bilәrsәnmi, mәqsәdin nәdir?
aktyorları) vardı. Daimi aktyor o özü idi. Sual verәnlәr vә suala yığışıb 523
cavab gözlәyәnlәr isә, әlbәttә ki, dәyişirdilәr.
Hәyat bizә öyrәdir ki, dünyada әbәdi heç nә yoxdur. Günlәrin bir günü
Әhmәd müәllim öz prinsipinә dönük çıxır. Bunu ondan heç kim gözlәmirdi.
Gәrәk belә olmayaydı, amma olur. Әgәr ondan soruşsaydılar ki, o mәşum
günü sәnin üçün yenidәn, olduğu kimi geriyә fırlatsaydılar, sәn necә hәrәkәt
edәrdin, Әhmәd müәllim öz “Kamera teatrı”nın sәhnәsindәn bir anlığa çıxıb
belә deyәrdi: “Birinci dәfә necә etmişdimsә, indi dә elәcәnә edәrdim”.
Söhbәt ondan getmir ki, “kişinin sözü bir olar”. Söhbәt ondan gedir ki,
Әhmәd müәllim o günün hәm ağrısını, hәm dә lәzzәtini eyni hissin içindә
harda olmasından asılı olmayaraq bu gün dә yaşayır.
…O qadını isә nә bu әhvalatdan әvvәl, nә dә sonra görәn olmadı. Elә
bil ki, o, Әhmәd müәllimi iş yoldaşlarının gözü qarşısında “ifşa” etmәk üçün
ora gәlmişdi. Gәlmәyi ilә getmәyi bir oldu. Onu gördüyündә Әhmәd
müәllimin özünü necә itirdiyini hamı yaxşı xatırlayır.
Gün isә pis başlamamışdı. Әsl işdәn әvvәl sual-cavab “atışması” artıq
әnәnә halını almışdı. Sabah tezdәn birinci sualın yeni cavabı çox adamın
marağına sәbәb oldu. Bu cavab kifayәt qәdәr “duzlu” idi.
– Vәziyyәt necәdir, Әhmәd müәllim? – Şöbәdә bir yerdә çalışdığı iş
yoldaşına nakam mәhәbbәti ilә hamının ürәyini ağrıdan, saçları vaxtından
әvvәl tökülmәyә başlayan şişman Qanturalı ondan soruşdu.
Kamera teatrının sәhnәsini işıqlandıran projektorlar yandı.
– “V”-si düşüb... – Әhmәd müәllim yenә xeyli düşünәndәn sonra
gözlәrini qıyıb cavab verdi.
İlk çaşqınlıqdan sonra qulaqları Әhmәd müәllimdә olan şöbә işçilәri,
nәhayәt, cavabın mәnasını anlayaraq rahatlıqla nәfәs alıb, başlarını tәrpәdә-
tәrpәdә baxışdılar. “Cavab bax belә olar! “V” әgәr düşürsә, demәli, yerdә
nә qalır?! Qalır – әziyyәt! Ay sәni, müәllim! Fıştırığın gәlsin!”
Әhmәd müәllim bu dәfә dә özündәn razı halda uzun burnunu dik tutub
teatr sәhnәsini tәrk edir...
O qadın min il eyni yolu gәlirmiş kimi yarıqaranlıq, әyri-üyrü dәhliz
boyu balıq suda üzәn kimi әyilib-büzülәrәk keçib, heç kimdәn bir şey
soruşmadan düz Әhmәd müәllimin oturduğu otağın qapısı ağzına gәldi. İçәri
girib Әhmәd müәllimi gözlәrilә axtarıb tapdı, oturduğu masaya yanaşdı.
Әhmәd müәllim onu gördüyündә, hәr halda, iş yoldaşlarına bu belә gәldi,
rәngi ağaran kimi oldu. Namәlum qonağın ilk sözlәri kifayәt qәdәr bәrkdәn
sәslәndi:
– Buranı zorla tapdım. Başa düşmürәm, mәndәn niyә gizlәnirsәn?!
Deyә bilәrsәnmi, mәqsәdin nәdir?
