Page 525 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 525
al Abdulla
Kişi rahatlıqla köksünü ötürdü. İkisi dә, bağçanın dibindә bir ağaclıq 525
vardı, gedib o ağaclığın altındakı çayxanada bir stolun әtrafında oturdular.
– Nә dedi? Tәәccüb elәdi? – Kişi maraqla soruşdu.
– Yox… Nәyә tәәccüb edәcәkdi ki?!
– Bizim onu tapmağımıza deyirәm…tәәccüb etmәdi?!
– Yox, tәәccüb etmәdi. O özü yaxşı bilir vәziyyәti… – Qadın üsulluca
Kişiyә belә bir cavab verdi.
Kişi әtrafına boylanıb çayçını axtardı.
Nә qәdәr qәribә sәslәnsә dә, bu qadını vә bu kişini Әhmәd müәllimlә
birlәşdirәn xәtt Әhmәd müәllimin indi yaşadığı dünyanın coğrafi
sәrhәdlәrinә sığmırdı. Xәtt gedib-gedib hansısa bir nöqtәdә mil kimi
üzüyuxarı qalxırdı. Göylәrin yeddi qatından keçirdi. Sonra da buralardan,
hәtta ulduz şәklindә görünmәyәn, uzaqlığı xәyala belә gәlmәyәn bir planetә
doğru sәmt alırdı. Bir göz qırpımında da ünvanına çatırdı. İndi bu balaca
çayxanada üzbәüz әylәşib, saçları buruq çayçı oğlanın nә zaman çayla
gәlәcәyini gözlәyәn qadınla kişini elә bu xәtt idi ki, gәtirib bu dünyaya
çıxarmışdı. Zamanları az idi. Buradakı işlәrini başa çatdırıb, hәmәn xәtlә
geri qayıtmalıydılar. Özü dә hökmәn Әhmәd müәllimlә bir yerdә geri
qayıtmalıydılar. Yoxsa, bu iki nәfәr havasızlıqda olan kimi, boğulub-
boğulub mәhv olmağa mәhkum idilәr.
Buruqsaç oğlan әlindә çay podnosu gәldi. İşgüzar tövrlә stәkan-
nәlbәkini, balaca çayniki, lәblәbini, kişmişi, şokoladı, limonu podnosdan
bir-bir götürüb stolun üstünә düzdü. İki stәkan-nәlbәki әvәzinә, nәdәnsә,
üçünü qoydu. Qonaqlar dinmәz-söylәmәz çay içmәyә başladılar.
Әhmәd müәllim bağçanın o biri başında görünәndә Qadın Kişiyә başı
ilә yüngülcә bir işarә verdi.
– Odur? – Kişi, az qala, gözlәri ilә soruşdu.
– Özüdür ki, var. – Qadın da eyni şәkildә sakitcә cavab verdi.
Әhmәd müәllim ürәyi sıxıla-sıxıla onlara yaxınlaşdı vә üzündә
yarımәzlum, yarınaçar bir ifadә, dinib-danışmadan, salamsız-kәlamsız keçib
stolun arxasında o da oturdu. Oturan kimi qalınşüşә eynәyini qәhvәyi zolaqlı
boz pencәyinin döş cibindәn çıxarıb әlindә oynada-oynada ora-burasına
baxmağa başladı. Elә diqqәtlә eynәyә baxırdı ki, elә bil bundan vacib işi
yox idi.
Qonaqlar Әhmәd müәllimin bu cür “oyun oynamağından” belә hiss
etdilәr ki, o, vaxtı uzatmaq istәyir. Qadın tәәssüflә Kişiyә baxdı. “Bu yenә
aradan çıxmaq istәmәsin?!”
– Bax, sәnin bizimlә yenә gizlәnpaç oynamaq niyyәtin varsa… – Qadın
Kişi rahatlıqla köksünü ötürdü. İkisi dә, bağçanın dibindә bir ağaclıq 525
vardı, gedib o ağaclığın altındakı çayxanada bir stolun әtrafında oturdular.
– Nә dedi? Tәәccüb elәdi? – Kişi maraqla soruşdu.
– Yox… Nәyә tәәccüb edәcәkdi ki?!
– Bizim onu tapmağımıza deyirәm…tәәccüb etmәdi?!
– Yox, tәәccüb etmәdi. O özü yaxşı bilir vәziyyәti… – Qadın üsulluca
Kişiyә belә bir cavab verdi.
Kişi әtrafına boylanıb çayçını axtardı.
Nә qәdәr qәribә sәslәnsә dә, bu qadını vә bu kişini Әhmәd müәllimlә
birlәşdirәn xәtt Әhmәd müәllimin indi yaşadığı dünyanın coğrafi
sәrhәdlәrinә sığmırdı. Xәtt gedib-gedib hansısa bir nöqtәdә mil kimi
üzüyuxarı qalxırdı. Göylәrin yeddi qatından keçirdi. Sonra da buralardan,
hәtta ulduz şәklindә görünmәyәn, uzaqlığı xәyala belә gәlmәyәn bir planetә
doğru sәmt alırdı. Bir göz qırpımında da ünvanına çatırdı. İndi bu balaca
çayxanada üzbәüz әylәşib, saçları buruq çayçı oğlanın nә zaman çayla
gәlәcәyini gözlәyәn qadınla kişini elә bu xәtt idi ki, gәtirib bu dünyaya
çıxarmışdı. Zamanları az idi. Buradakı işlәrini başa çatdırıb, hәmәn xәtlә
geri qayıtmalıydılar. Özü dә hökmәn Әhmәd müәllimlә bir yerdә geri
qayıtmalıydılar. Yoxsa, bu iki nәfәr havasızlıqda olan kimi, boğulub-
boğulub mәhv olmağa mәhkum idilәr.
Buruqsaç oğlan әlindә çay podnosu gәldi. İşgüzar tövrlә stәkan-
nәlbәkini, balaca çayniki, lәblәbini, kişmişi, şokoladı, limonu podnosdan
bir-bir götürüb stolun üstünә düzdü. İki stәkan-nәlbәki әvәzinә, nәdәnsә,
üçünü qoydu. Qonaqlar dinmәz-söylәmәz çay içmәyә başladılar.
Әhmәd müәllim bağçanın o biri başında görünәndә Qadın Kişiyә başı
ilә yüngülcә bir işarә verdi.
– Odur? – Kişi, az qala, gözlәri ilә soruşdu.
– Özüdür ki, var. – Qadın da eyni şәkildә sakitcә cavab verdi.
Әhmәd müәllim ürәyi sıxıla-sıxıla onlara yaxınlaşdı vә üzündә
yarımәzlum, yarınaçar bir ifadә, dinib-danışmadan, salamsız-kәlamsız keçib
stolun arxasında o da oturdu. Oturan kimi qalınşüşә eynәyini qәhvәyi zolaqlı
boz pencәyinin döş cibindәn çıxarıb әlindә oynada-oynada ora-burasına
baxmağa başladı. Elә diqqәtlә eynәyә baxırdı ki, elә bil bundan vacib işi
yox idi.
Qonaqlar Әhmәd müәllimin bu cür “oyun oynamağından” belә hiss
etdilәr ki, o, vaxtı uzatmaq istәyir. Qadın tәәssüflә Kişiyә baxdı. “Bu yenә
aradan çıxmaq istәmәsin?!”
– Bax, sәnin bizimlә yenә gizlәnpaç oynamaq niyyәtin varsa… – Qadın
