Page 478 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 478
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Bәsdirin dә! Siz bu saat gәrәk bir olasınız! Amma öcәşirsiniz! Hәlә
adınızı da qoymusunuz sirr ortaqları! Ya susun, ya da gedin o binәvanı
qәbirdәn çıxarıb gәtirin! Eybi yoxdu, rüsvay oluruq, qoy olaq!
Cәlillә Tәbriz susdular.
Gündüz dedi:
– Balam, nә qәdәr zәng elәyirәm, telefon çağırır, amma açmır...
Cәlil hövsәlәdәn çıxdı:
– Әşi, bәlkә, tualetdәdi, hamamdadı, orda qalmayacaq ki? Çıxacaq
da... Sәn zәng elә... qoy avtomata... nәdi, bir düymәdi dә... fasilәsiz bas...
Birdәn Sәnubәr xanım hәyәcanla dedi:
– Sakit olun, deyәsәn, gәlәn var...
Qapı açıldı. Sәnubәr xanımın böyük qardaşı Teyyub içәri girdi.
Teyyub:
478 – Telefonlarınızı niyә söndürmüsünüz? – dedi. Bayaqdan nә qәdәr
zәng vururam...
Cәlil Sәnubәr xanımı qabaqladı:
– Teyyub müәllim, bәs söndürmәyәk, nә edәk? Telefonun birindә
Maykl Cekson oxuyur, birindә dә Sibel Can. Bura yas yeridi, yoxsa kon-
servatoriya? Kinoya, teatra, konsertә gedәndә, iclasda olanda telefonunuzu
söndürmürsünüz? İndi bu boyda kişi ölüb... Siz dә telefonunuzu söndürün...
Qırx gün danışmasanız, heç nә olmaz.
Teyyub telefonunu söndürdü:
– Yaxşı, mәn gedim mağara.
Cәlil:
– Get, – dedi. – Sonra cibindәn siqaret çıxarıb yandırdı, bir-iki qullab
vurdu, nәsә fikirlәşәn adamlar kimi alnını ovuşdurdu, handan-hana dillәndi:
– Rәhmәtliyin...
Tәbriz imkan vermәdi ki, Cәlil sözünün ardını desin, soruşdu:
– Ölüb ki?
Cәlil acıqlandı:
– Sәnin işin-gücün yoxdu? – Sonra üzünü Sәnubәr xanıma tutdu: –
Sәnubәr, bunun ağzını yum, mәnim başımı xarab elәdi...
Sәnubәr xanım hövsәlәdәn çıxdı:
– Tәbriz, sus dә!..
Tәbriz:
– Ay mә, neylәdim, söz soruşdum dә, – dedi. Yaxşı, telefonları
söndürәk, özümüz dә susaq, sonra? Axı, biz bilmirik o telefonun batareyası
nә vaxt sönәcәk?
– Bәsdirin dә! Siz bu saat gәrәk bir olasınız! Amma öcәşirsiniz! Hәlә
adınızı da qoymusunuz sirr ortaqları! Ya susun, ya da gedin o binәvanı
qәbirdәn çıxarıb gәtirin! Eybi yoxdu, rüsvay oluruq, qoy olaq!
Cәlillә Tәbriz susdular.
Gündüz dedi:
– Balam, nә qәdәr zәng elәyirәm, telefon çağırır, amma açmır...
Cәlil hövsәlәdәn çıxdı:
– Әşi, bәlkә, tualetdәdi, hamamdadı, orda qalmayacaq ki? Çıxacaq
da... Sәn zәng elә... qoy avtomata... nәdi, bir düymәdi dә... fasilәsiz bas...
Birdәn Sәnubәr xanım hәyәcanla dedi:
– Sakit olun, deyәsәn, gәlәn var...
Qapı açıldı. Sәnubәr xanımın böyük qardaşı Teyyub içәri girdi.
Teyyub:
478 – Telefonlarınızı niyә söndürmüsünüz? – dedi. Bayaqdan nә qәdәr
zәng vururam...
Cәlil Sәnubәr xanımı qabaqladı:
– Teyyub müәllim, bәs söndürmәyәk, nә edәk? Telefonun birindә
Maykl Cekson oxuyur, birindә dә Sibel Can. Bura yas yeridi, yoxsa kon-
servatoriya? Kinoya, teatra, konsertә gedәndә, iclasda olanda telefonunuzu
söndürmürsünüz? İndi bu boyda kişi ölüb... Siz dә telefonunuzu söndürün...
Qırx gün danışmasanız, heç nә olmaz.
Teyyub telefonunu söndürdü:
– Yaxşı, mәn gedim mağara.
Cәlil:
– Get, – dedi. – Sonra cibindәn siqaret çıxarıb yandırdı, bir-iki qullab
vurdu, nәsә fikirlәşәn adamlar kimi alnını ovuşdurdu, handan-hana dillәndi:
– Rәhmәtliyin...
Tәbriz imkan vermәdi ki, Cәlil sözünün ardını desin, soruşdu:
– Ölüb ki?
Cәlil acıqlandı:
– Sәnin işin-gücün yoxdu? – Sonra üzünü Sәnubәr xanıma tutdu: –
Sәnubәr, bunun ağzını yum, mәnim başımı xarab elәdi...
Sәnubәr xanım hövsәlәdәn çıxdı:
– Tәbriz, sus dә!..
Tәbriz:
– Ay mә, neylәdim, söz soruşdum dә, – dedi. Yaxşı, telefonları
söndürәk, özümüz dә susaq, sonra? Axı, biz bilmirik o telefonun batareyası
nә vaxt sönәcәk?
