Page 483 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)

suz

– Çağırır... Aha!.. Açdı!.. Kәmalә, sәnsәn? 483
– Hә, mәnәm!
– Teymurdu!
– Tanıdım... Yalançı... Bәs sәn mәnә şuba alırdın?..
– Alım dә...
– Nә vaxt?.. Qış çoxdan çıxıb... İndi yaydı. Camaat plyaj ayın-oyunu –
lifçik, plavki alır.
– Plavki dә alaram, lifçik dә.
– Lazım deyil... Bu nә nömrәdi zәng elәyirsәn? Tәzәdi?
– Kәmalә, qulaq as, mәn qәbirdәyәm, qәbirdә...
– Başa düşdüm... Demәli, vannadasan... Yanında da cavan bir qız...
Mәnә acıq verirsәn?.. Yadına gәlir, bu oyunu bir dәfә oynamısan. Biz van-
nada idik, sәn kimәsә zәng elәyib, dedin ki, qәbirdәsәn.
– Kәmalә, inan, vallah-billah, bu dәfә, hәqiqәtәn dә, qәbirdәyәm...
– Nәdi, yoxsa, bankrot olmusan, müflislәşmisәn?
– Yox... Yox... Yox!.. Qulaq as, mәni tok vurub, elә biliblәr ki,
ölmüşәm, gәtirib basdırıblar...
– Yenә başladın nağıl danışmağa. Yәni, deyirsәn indi sәnin yanında
qadın yoxdu?
– Yox.
Kәmalә bir qәdәr susduqdan sonra sakit sәslә:
– Amma mәnim yanımda kişi var... özü dә yavaş-yavaş başlayır
әsәbilәşmәyә... bir dә zәng elәmә, – dedi vә qırmızı düymәni basdı.
Teymur tәzәdәn Kamilә zәng vurdu:
– Çağırır... Amma açmır...
Sonra o, özündәn uydurduğu bir-iki nömrәyә zәng vurdu vә hәr dәfә
dә eyni sözü eşitdi: zәng etdiyiniz nömrә tәyin edilmәmişdir...
Teymur düşündü: görәsәn, indi gecәdir, ya gündüz? Nә fәrqi var? Yox,
var! Gecә insanlar yatırlar vә әksәr hallarda, adәtәn, telefon zәnglәrinә
cavab vermirlәr...
Birdәn onun zehni şıppıltıyla açıldı:
– Yatmayanlar da var! Tәcili yardım hәkimlәri, yanğınsöndürәnlәr,
polislәr! O, nәdәnsә, tәcili yardıma zәng elәmәyi daha münasib bildi:
– Alo...
– Eşidirәm...
– Tәcili yardımdı?
– Bәli... Buyurun... Adınız, soyadınız, ünvanınız, tәvәllüdünüz...
– Heç bilmirәm necә deyim... Mәn qәbirdәn zәng elәyirәm...