Page 482 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 482
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
sonra arvad-uşağın ağlaşdığını, mollanın fatihә verdiyini xatırladı. Tez ağı –
kәfәni yırtıb, telefonu götürdü – zәng edәn Sәnubәr xanım idi:
– Alo!.. Alo!...
– Alo?.. Alo. Kimdi?
– Mәnәm – Teymur.
Cavab gәlmәdi vә telefon qәfildәn söndürüldü. Niyә, nәdәn ötrü – baş
açmadı. Özü zәng elәdi. Operator qızın:
– Bu nömrәyә zәng çatmır, telefon ya söndürülüb, ya da әhatә
dairәsindәn kәnardadır. Zәhmәt olmasa, bir az sonra zәng edin, – sözlәrini
eşitdi.
Teymur bir dә zәng etdi... bir dә... bir dә... bir dә... Heç nә alınmadı...
Teymuru fikir götürdü. Sәnubәrin telefonu ilә zәng edәn kim idi?
Gündüz? Yox, Cәlilin sәsinә oxşayırdı. Bәs niyә danışmadı? Bu telefon ki-
482 mindi? Bura niyә qoyublar? Baş açmadı...
Birdәn ayaq tәrәfindә xışıltı eşitdi – fikirlәşdi ki, ilan ola bilәr, canına
vәlvәlә düşdü, qorxdu, qeyri-ixtiyari gözlәrini yumdu, bir müddәt elәcә
qaldı, yanıldığını hiss edib toxtadı, gözlәrini açdı: sәn demә, torpaq imiş –
beton plitәlәrin arasından az-az süzülürmüş...
İndi nә etsin? Aha, Kamil... Kamilin nömrәsi necә idi? Әlli ilә
başlayırdı, yoxsa әlli beşlә? Yox, yetmişlә! İlk üç rәqәm yadımdadı.
Arxasına da bir artırıb, son dörd rәqәmi alıram.
Tәlәsik nömrәni yığdı:
– Aha!.. Çağırır!. Aç, qardaşım, aç!.. Mәni burdan yalnız sәn xilas edә
bilәrsәn!.. Aç!..
Bir müddәt gözlәdi:
– Açmır... Bu da açmır...
Eşәlәnmәk istәdi – olmadı:
– Zәhrimarı elә dar qazıblar ki, tәrpәnmәk olmur. Heç inkir-minkirә
dә yer qoymayıblar.
Birdәn yuxarıdan su damcıladı, әlini altına tutdu, bir, iki, üç, dörd, beş
damcı... dodaqlarını islatdı:
– Görәsәn, yağış yağır, yoxsa betonun suyudu, süzülür... Yağış olsa,
qәbir su ilә dolar, bataram...
İncәvara, su bir qәdәr damcılayandan sonra kәsildi. Tәzәdәn Kamilә
zәng elәdi:
– Çağırır... çağırır... açmır... Daha kimә zәng elәyә bilәrәm?..
Kәmalәyә... O da nömrәsini tez-tez dәyişir... Hәr ehtimala qarşı yoxlayım...
Әllәri әsә-әsә nömrәni yığdı:
sonra arvad-uşağın ağlaşdığını, mollanın fatihә verdiyini xatırladı. Tez ağı –
kәfәni yırtıb, telefonu götürdü – zәng edәn Sәnubәr xanım idi:
– Alo!.. Alo!...
– Alo?.. Alo. Kimdi?
– Mәnәm – Teymur.
Cavab gәlmәdi vә telefon qәfildәn söndürüldü. Niyә, nәdәn ötrü – baş
açmadı. Özü zәng elәdi. Operator qızın:
– Bu nömrәyә zәng çatmır, telefon ya söndürülüb, ya da әhatә
dairәsindәn kәnardadır. Zәhmәt olmasa, bir az sonra zәng edin, – sözlәrini
eşitdi.
Teymur bir dә zәng etdi... bir dә... bir dә... bir dә... Heç nә alınmadı...
Teymuru fikir götürdü. Sәnubәrin telefonu ilә zәng edәn kim idi?
Gündüz? Yox, Cәlilin sәsinә oxşayırdı. Bәs niyә danışmadı? Bu telefon ki-
482 mindi? Bura niyә qoyublar? Baş açmadı...
Birdәn ayaq tәrәfindә xışıltı eşitdi – fikirlәşdi ki, ilan ola bilәr, canına
vәlvәlә düşdü, qorxdu, qeyri-ixtiyari gözlәrini yumdu, bir müddәt elәcә
qaldı, yanıldığını hiss edib toxtadı, gözlәrini açdı: sәn demә, torpaq imiş –
beton plitәlәrin arasından az-az süzülürmüş...
İndi nә etsin? Aha, Kamil... Kamilin nömrәsi necә idi? Әlli ilә
başlayırdı, yoxsa әlli beşlә? Yox, yetmişlә! İlk üç rәqәm yadımdadı.
Arxasına da bir artırıb, son dörd rәqәmi alıram.
Tәlәsik nömrәni yığdı:
– Aha!.. Çağırır!. Aç, qardaşım, aç!.. Mәni burdan yalnız sәn xilas edә
bilәrsәn!.. Aç!..
Bir müddәt gözlәdi:
– Açmır... Bu da açmır...
Eşәlәnmәk istәdi – olmadı:
– Zәhrimarı elә dar qazıblar ki, tәrpәnmәk olmur. Heç inkir-minkirә
dә yer qoymayıblar.
Birdәn yuxarıdan su damcıladı, әlini altına tutdu, bir, iki, üç, dörd, beş
damcı... dodaqlarını islatdı:
– Görәsәn, yağış yağır, yoxsa betonun suyudu, süzülür... Yağış olsa,
qәbir su ilә dolar, bataram...
İncәvara, su bir qәdәr damcılayandan sonra kәsildi. Tәzәdәn Kamilә
zәng elәdi:
– Çağırır... çağırır... açmır... Daha kimә zәng elәyә bilәrәm?..
Kәmalәyә... O da nömrәsini tez-tez dәyişir... Hәr ehtimala qarşı yoxlayım...
Әllәri әsә-әsә nömrәni yığdı:
