Page 477 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 477
suz
– Demәli, bir, iki, üç, dörd, beş. Beş pay, Tәranәni çıxandan sonra. 477
Cәlil tәәccüblәndi:
– Beş niyә?
Sәnubәr xanım barmaqlarını qatladı:
– Bir – mәn, iki – sәn, üç – Gündüz, dörd – Afәt, beş – Tәbriz.
Cәlil özündәn çıxdı:
– Balam, Afәtlә Tәbriz bir ailә deyillәr?
Sәnubәr xanım:
– Bir ailәdirlәr, – dedi. Amma, Allah elәmәmiş, birdәn sabah
aralarında bir münaqişә oldu, ayrıldılar...
– Onda, heç olmasa, Gündüzlә sәn bir pay ol dә.
Sәnubәr xanım Cәlilin nәyә eyham vurduğunu duyub dedi:
– Yox, Cәlil, cin ayrı, şeytan ayrı.
Cәlil başını buladı:
– Sәnubәr, daha mәnim sәnә sözüm yoxdu...
Tәbriz elә bil birdәn ayıldı:
– A-a, A-a, bunlara baxın, mәn uşağam mәgәr? Guya, başa düşmürәm
ki, siz burda ölü soyursunuz, maradyorlar? Mәnim haqqımı...
Cәlil sәsini yumşaltdı:
– Yaxşı, yaxşı, özündәn çıxma, bir pay sәn ol, bir pay da arvadın...
– Özü dә minnәtsiz-filansız.
– Yaxşı, minnәtsiz-filansız.
Bu vaxt Gündüz qayıdıb gәldi:
– Telefon çağırır, amma açmır...
Cәlil:
– Sәn fasilәsiz zәng elә, әvvәl-axır açacaq, amanın günüdü, batarıq...
Birdәn Tәbriz qәfildәn soruşdu:
– Cәlil müәllim, sizcә, bizim tutduğumuz bu işin hüquqi adı nәdir?
Cәlil udqundu:
– Bilmirәm. Cinayәt Mәcәllәsinә baxmaq lazımdır.
– Baxın dә...
Cәlil üzünü bozartdı:
– Niyә sәn baxmırsan?
Tәbriz kinayә ilә dedi:
– Mәn nә orta mәktәbdә, nә dә institutda kitab üzü açmamışam.
Cәlil acıqlandı:
– Elә mәn dә.
Sәnubәr xanım bәrk әsәbilәşdi:
– Demәli, bir, iki, üç, dörd, beş. Beş pay, Tәranәni çıxandan sonra. 477
Cәlil tәәccüblәndi:
– Beş niyә?
Sәnubәr xanım barmaqlarını qatladı:
– Bir – mәn, iki – sәn, üç – Gündüz, dörd – Afәt, beş – Tәbriz.
Cәlil özündәn çıxdı:
– Balam, Afәtlә Tәbriz bir ailә deyillәr?
Sәnubәr xanım:
– Bir ailәdirlәr, – dedi. Amma, Allah elәmәmiş, birdәn sabah
aralarında bir münaqişә oldu, ayrıldılar...
– Onda, heç olmasa, Gündüzlә sәn bir pay ol dә.
Sәnubәr xanım Cәlilin nәyә eyham vurduğunu duyub dedi:
– Yox, Cәlil, cin ayrı, şeytan ayrı.
Cәlil başını buladı:
– Sәnubәr, daha mәnim sәnә sözüm yoxdu...
Tәbriz elә bil birdәn ayıldı:
– A-a, A-a, bunlara baxın, mәn uşağam mәgәr? Guya, başa düşmürәm
ki, siz burda ölü soyursunuz, maradyorlar? Mәnim haqqımı...
Cәlil sәsini yumşaltdı:
– Yaxşı, yaxşı, özündәn çıxma, bir pay sәn ol, bir pay da arvadın...
– Özü dә minnәtsiz-filansız.
– Yaxşı, minnәtsiz-filansız.
Bu vaxt Gündüz qayıdıb gәldi:
– Telefon çağırır, amma açmır...
Cәlil:
– Sәn fasilәsiz zәng elә, әvvәl-axır açacaq, amanın günüdü, batarıq...
Birdәn Tәbriz qәfildәn soruşdu:
– Cәlil müәllim, sizcә, bizim tutduğumuz bu işin hüquqi adı nәdir?
Cәlil udqundu:
– Bilmirәm. Cinayәt Mәcәllәsinә baxmaq lazımdır.
– Baxın dә...
Cәlil üzünü bozartdı:
– Niyә sәn baxmırsan?
Tәbriz kinayә ilә dedi:
– Mәn nә orta mәktәbdә, nә dә institutda kitab üzü açmamışam.
Cәlil acıqlandı:
– Elә mәn dә.
Sәnubәr xanım bәrk әsәbilәşdi:
