Page 473 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 473
Dilsuz
Cәlil, Gündüz, Tәbriz eyni vaxtda:
– Amin! – dedilәr.
Kamil gәrginliyin, az da olsa, azaldığını görüb dedi:
– Sәnubәr xanım, bizdә – bağda ustalar işlәyir. Gedim onları yola
salım, gәlim.
Sәnubәr xanımla Gündüz bir-birlәrinin üzünә baxdılar.
Sәnubәr xanım:
– Bir dә nә zәhmәt çәkirsiniz, – dedi.
Kamil duruxdu:
– Birdәn bir şey lazım oldu...
Gündüz dәrhal dillәndi:
– Narahat olmayın, biz burdayıq.
*** 473
Kamil gedәndәn sonra Cәlil sükutu pozdu:
– Gündüzlә Tәbriz bir-iki saat mağarda – mollanın yanında otursunlar.
Mәn dә mağazanı bağlayıb gәlim...
Sәnubәr xanım az qaldı partlasın:
– Mәni bu boyda dәrdin әlindә tәk qoyub hara gedirsәn? Yoxsa bu
yasın bacın Tәranә kimi sәnә dә aidiyyәti yoxdu?
Cәlil narazı halda başını buladı:
– Sancmağa bir cansan ha! Dedim ki, gәlirәm. Uzağı yarım saata...
Sonra o, pencәyinin ciblәrini qurdaladı:
– Boy... Bәs mәnim telefonum hanı? – Stolun üstünә baxdı: – Deyәsәn,
bayaq bura qoymuşdum axı...
Sәnubәr xanım mobil telefonunu ona sarı uzatdı:
– Al, zәng et, hardadısa, sәsi gәlәcәk.
Cәlil mobil telefonu alıb zәng etdi:
– Çağırır...
Sәnubәr xanım tәәccüblәndi:
– Bәs sәsi niyә gәlmir?.. Bәlkә, sәssizә qoymusan?
Cәlil başını buladı:
– Yox... Aha, götürdülәr... Alo?.. Alo... Kimdi?
Cәlil birdәn diksindi. Rәngi ağappaq ağardı, әllәri әsdi. Qorxu vә
çaşqınlıq içindә әtrafındakıların üzünә baxdı.
Sәnubәr xanım hәyәcanla soruşdu:
– Nә olub?.. O kimdi?
Cәlil handan-hana özünә gәlib dedi:
Cәlil, Gündüz, Tәbriz eyni vaxtda:
– Amin! – dedilәr.
Kamil gәrginliyin, az da olsa, azaldığını görüb dedi:
– Sәnubәr xanım, bizdә – bağda ustalar işlәyir. Gedim onları yola
salım, gәlim.
Sәnubәr xanımla Gündüz bir-birlәrinin üzünә baxdılar.
Sәnubәr xanım:
– Bir dә nә zәhmәt çәkirsiniz, – dedi.
Kamil duruxdu:
– Birdәn bir şey lazım oldu...
Gündüz dәrhal dillәndi:
– Narahat olmayın, biz burdayıq.
*** 473
Kamil gedәndәn sonra Cәlil sükutu pozdu:
– Gündüzlә Tәbriz bir-iki saat mağarda – mollanın yanında otursunlar.
Mәn dә mağazanı bağlayıb gәlim...
Sәnubәr xanım az qaldı partlasın:
– Mәni bu boyda dәrdin әlindә tәk qoyub hara gedirsәn? Yoxsa bu
yasın bacın Tәranә kimi sәnә dә aidiyyәti yoxdu?
Cәlil narazı halda başını buladı:
– Sancmağa bir cansan ha! Dedim ki, gәlirәm. Uzağı yarım saata...
Sonra o, pencәyinin ciblәrini qurdaladı:
– Boy... Bәs mәnim telefonum hanı? – Stolun üstünә baxdı: – Deyәsәn,
bayaq bura qoymuşdum axı...
Sәnubәr xanım mobil telefonunu ona sarı uzatdı:
– Al, zәng et, hardadısa, sәsi gәlәcәk.
Cәlil mobil telefonu alıb zәng etdi:
– Çağırır...
Sәnubәr xanım tәәccüblәndi:
– Bәs sәsi niyә gәlmir?.. Bәlkә, sәssizә qoymusan?
Cәlil başını buladı:
– Yox... Aha, götürdülәr... Alo?.. Alo... Kimdi?
Cәlil birdәn diksindi. Rәngi ağappaq ağardı, әllәri әsdi. Qorxu vә
çaşqınlıq içindә әtrafındakıların üzünә baxdı.
Sәnubәr xanım hәyәcanla soruşdu:
– Nә olub?.. O kimdi?
Cәlil handan-hana özünә gәlib dedi:
