Page 468 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 468
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Gәlin:
– Sәn evdә yoxsanmış? – dedi.
– Anamgilә getmişdim.
– Bәs Pәrviz sәni hardan tapdı?
– Anamgildәn. Sәhәrә yaxın bir dә gördüm gәlir... – gәlinin tәhәrini
görüb şübhәlәndi. – Necә bәyәm?
– Bәs, sәnin gecәki әhvalatdan xәbәrin yoxdu?
– Necә? Nolub ki?
Gәlin danışdıqca, Afa tәşvişә düşdü.
– Deyirәm axı. Dili söz tutmurdu gәlәndә. Dedim nolub? Qohum-
әqrәbayla qırğın olub, atamdan tamam üzülüşmüşәm daha, özüm dә bәrk
azarlamışam, dedi. Titrәmә-әsmә içindәydi.
Gәlin danışdıqca, Afanın çöhrәsi açıldı, sonra gözlәri yaşardı. Pәrvizin
468 qat qarı kimi qarğış tökmәsini eşidәndә Afanın gözlәrindәn lobya boyda
yaşlar gәldi. “O, mәni istәyir. Kişi istәmәsә, dünyasında qarğamaz”, – deyib
hönkürdü.
Gәlin yenә yanından ağrılı-sadaxlı bir dünya gәlib-keçdiyini duydu.
Qüssәdәn harasa qaçıb getmәk istәdi. Axşam toranlığında özünә yer
tapammadı. Gecәlәri canlı saata dönüb işlәdi. Açılan sәhәrdәn nәsә gözlәdi.
Ömrü ona çapıb gedәn at kimi gәldi. Yaxşı ki, bir neçә gündәn sonra bu hiss
sәngidi. Әzaları yavaş-yavaş yuxuya gedib rahatlandı. Günlәri yenә ucsuz-
bucaqsız kәlәfәbәnzәr ömür düzümünә calandı. Gәlin әrinә nә Afanın tele-
fonu kimin qırdığını soruşmağından danışdı, nә dә ürәyinә çökәn xiffәtdәn.
Qonşular hәmin gecәnin sәksәkәsini yaddan çıxartmamış, yenә
gecәlәrin birindә Afanın qapısına dәyәn çәkmәlәrin sәsindәn ayıldılar.
– Aç qapını, milisyadı.
İçәridәn sәs gәlmәdi.
– Aç qapını, Afa! Mәnәm mayordu. Gözlükdәn bax. Tanıdın mәni? Aç
qapını, güdmüşәm. İkiniz dә burdasız. Sәnnәn işim yoxdu. O qoduqnandı.
Aç, o mәә lazımdır.
Yenә içәridәn sәs gәlmәdi.
– A-az, açsana! Bәlkә, burda ölüb-eliyәn var? Sındıraq deyirsәn,
qapını? Gәt, әә, lomu bәri...
İçәridәn Afanın ölüvay sәsi gәldi: – O yoxdu burda.
– Sәnnәn işim yoxdu, dedim.
Bu an Pәrviz qapını şaqqıltıyla açıb, bayıra çıxdı.
– Әzrayıl adama bir olar, bu qәdәr yox, Hәsәn! – dedi.
– Düş qabağıma, düş. Sәnnәn ayrı yerdә danışacam... Hәsәn onun
Gәlin:
– Sәn evdә yoxsanmış? – dedi.
– Anamgilә getmişdim.
– Bәs Pәrviz sәni hardan tapdı?
– Anamgildәn. Sәhәrә yaxın bir dә gördüm gәlir... – gәlinin tәhәrini
görüb şübhәlәndi. – Necә bәyәm?
– Bәs, sәnin gecәki әhvalatdan xәbәrin yoxdu?
– Necә? Nolub ki?
Gәlin danışdıqca, Afa tәşvişә düşdü.
– Deyirәm axı. Dili söz tutmurdu gәlәndә. Dedim nolub? Qohum-
әqrәbayla qırğın olub, atamdan tamam üzülüşmüşәm daha, özüm dә bәrk
azarlamışam, dedi. Titrәmә-әsmә içindәydi.
Gәlin danışdıqca, Afanın çöhrәsi açıldı, sonra gözlәri yaşardı. Pәrvizin
468 qat qarı kimi qarğış tökmәsini eşidәndә Afanın gözlәrindәn lobya boyda
yaşlar gәldi. “O, mәni istәyir. Kişi istәmәsә, dünyasında qarğamaz”, – deyib
hönkürdü.
Gәlin yenә yanından ağrılı-sadaxlı bir dünya gәlib-keçdiyini duydu.
Qüssәdәn harasa qaçıb getmәk istәdi. Axşam toranlığında özünә yer
tapammadı. Gecәlәri canlı saata dönüb işlәdi. Açılan sәhәrdәn nәsә gözlәdi.
Ömrü ona çapıb gedәn at kimi gәldi. Yaxşı ki, bir neçә gündәn sonra bu hiss
sәngidi. Әzaları yavaş-yavaş yuxuya gedib rahatlandı. Günlәri yenә ucsuz-
bucaqsız kәlәfәbәnzәr ömür düzümünә calandı. Gәlin әrinә nә Afanın tele-
fonu kimin qırdığını soruşmağından danışdı, nә dә ürәyinә çökәn xiffәtdәn.
Qonşular hәmin gecәnin sәksәkәsini yaddan çıxartmamış, yenә
gecәlәrin birindә Afanın qapısına dәyәn çәkmәlәrin sәsindәn ayıldılar.
– Aç qapını, milisyadı.
İçәridәn sәs gәlmәdi.
– Aç qapını, Afa! Mәnәm mayordu. Gözlükdәn bax. Tanıdın mәni? Aç
qapını, güdmüşәm. İkiniz dә burdasız. Sәnnәn işim yoxdu. O qoduqnandı.
Aç, o mәә lazımdır.
Yenә içәridәn sәs gәlmәdi.
– A-az, açsana! Bәlkә, burda ölüb-eliyәn var? Sındıraq deyirsәn,
qapını? Gәt, әә, lomu bәri...
İçәridәn Afanın ölüvay sәsi gәldi: – O yoxdu burda.
– Sәnnәn işim yoxdu, dedim.
Bu an Pәrviz qapını şaqqıltıyla açıb, bayıra çıxdı.
– Әzrayıl adama bir olar, bu qәdәr yox, Hәsәn! – dedi.
– Düş qabağıma, düş. Sәnnәn ayrı yerdә danışacam... Hәsәn onun
