Page 463 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 463
a Oüuz
– Bәlkә, bir şey-zad olub? 463
Afa sözә bәndmiş kimi hönkürdü.
– Sәhәrәcәn evә gәlmәyib, – dedi. – Pәrviz gәlmәyib. Çimir
eliyәmmәmişәm. Maşınların sәsinә qulaq asmışam. Hәr maşın dayananda
elә bilmişәm odu.
– Fikir elәmә, – dedi gәlin.
– Sәhәr açılandan zәng elәmәdiyim dostu-tanışı qalmayıb. Evlәrinә
zәng eliyәmmirәm. Dostlarına zәng elәtdirirәm, yoxdu deyirlәr.
Afa yenә gözünün qorasını tökdü. Gәlin bilmәdi nә desin. Afa:
“Bağışla, narahat elәdim”, – deyib getdi.
Gәlin fikirlәşdi ki, gәrәk şәrbәt elәyib ona verәydim. Bu hiss özündәn
asılı olmayaraq bütün günü onu narahat elәdi. Bir qulağı Afagilin qapısında
oldu. Heç bir sәs eşitmәdiyindәn, nigarançılığı daha da artdı. Axırda
dözmәyib, bişirdiyi xörәkdәn bir qab çәkib, Afanın qapısını döydü. Afa
ayaqlarını sürütlәyә-sürütlәyә gәlib qapını açdı. Hәmişә bәzәkli-düzәkli
gördüyü Afanın ağlamaqdan üz-gözü şişib kömbәyә dönmüşdü. Sәsi
dәyişilmişdi, tutulmuşdu. Büründüyü xalatda çox mәğmun, yazıq görkәmi
vardı.
– Nә әziyyәt çәkmisәn? – dedi.
– Nә әziyyәt? Әziyyәti-zadı yoxdu. Gördüm sәsin gәlmir, nigaran
qaldım. İndi necәsәn?
– Yaxşıyam, – dedi, – fikir vermә.
– Bizi qorxutmuşdun, – deyә gәlin gülümsәdi.
– Әşşi, mәnim canım it canıdı. Dözmәdiyim şey yoxdu. – Afa öz
qarasına deyindi. – Mәn görәn günlәri Allah düşmәnimә dә göstәrmәsin.
Gәlin:
– Gәrәk әrindәn çıxmayaydın, – dedi. Dediyinә dә peşman oldu.
– Necә çıxmayaydım. O salmadı mәni bu azara? Qırx günlük gәlindim,
basdı döydü ki, istәdiyin var, mәndәn çiyrәnirsәn. Döyә-döyә beynimә ye-
ritdi ki, mәni istәmirsәn. İki uşaq anası da oldum, gündә salıb hәyәtin
ortasında döydü mәni. Lotu yanına gedirsәn, dedi. Ay dadi-bidad, ümumi
hәyәtdi, ayağını yan basanda bilirlәr. Mәn nә vaxt getdim, hara getdim?
Niyә gedirәm?.. Axır, sözün qısası, onu da döyә-döyә beynimә saldı.
Günlәrin bir günü dedim ki, belә yaşamaqdansa, ölüm yaxşıdı. Qoy
birdәfәlik öldürsün mәni. Bir getdim veyillәndim, iki getdim... – Afa gәlinin
gözlәrinin alacalandığını görüb dedi: – Sәn elә bilirsәn, öldürdü mәni?
Kәsdi, doğradı?.. Yo-o-x. Döymәyi dә tәrk elәdi. Bircә hәrdәn içib gәlir,
zar-zar ağlayırdı. Bir kәrә әl-ayağıma düşüb yalvardı ki, özümdә olub tәqsir.
– Bәlkә, bir şey-zad olub? 463
Afa sözә bәndmiş kimi hönkürdü.
– Sәhәrәcәn evә gәlmәyib, – dedi. – Pәrviz gәlmәyib. Çimir
eliyәmmәmişәm. Maşınların sәsinә qulaq asmışam. Hәr maşın dayananda
elә bilmişәm odu.
– Fikir elәmә, – dedi gәlin.
– Sәhәr açılandan zәng elәmәdiyim dostu-tanışı qalmayıb. Evlәrinә
zәng eliyәmmirәm. Dostlarına zәng elәtdirirәm, yoxdu deyirlәr.
Afa yenә gözünün qorasını tökdü. Gәlin bilmәdi nә desin. Afa:
“Bağışla, narahat elәdim”, – deyib getdi.
Gәlin fikirlәşdi ki, gәrәk şәrbәt elәyib ona verәydim. Bu hiss özündәn
asılı olmayaraq bütün günü onu narahat elәdi. Bir qulağı Afagilin qapısında
oldu. Heç bir sәs eşitmәdiyindәn, nigarançılığı daha da artdı. Axırda
dözmәyib, bişirdiyi xörәkdәn bir qab çәkib, Afanın qapısını döydü. Afa
ayaqlarını sürütlәyә-sürütlәyә gәlib qapını açdı. Hәmişә bәzәkli-düzәkli
gördüyü Afanın ağlamaqdan üz-gözü şişib kömbәyә dönmüşdü. Sәsi
dәyişilmişdi, tutulmuşdu. Büründüyü xalatda çox mәğmun, yazıq görkәmi
vardı.
– Nә әziyyәt çәkmisәn? – dedi.
– Nә әziyyәt? Әziyyәti-zadı yoxdu. Gördüm sәsin gәlmir, nigaran
qaldım. İndi necәsәn?
– Yaxşıyam, – dedi, – fikir vermә.
– Bizi qorxutmuşdun, – deyә gәlin gülümsәdi.
– Әşşi, mәnim canım it canıdı. Dözmәdiyim şey yoxdu. – Afa öz
qarasına deyindi. – Mәn görәn günlәri Allah düşmәnimә dә göstәrmәsin.
Gәlin:
– Gәrәk әrindәn çıxmayaydın, – dedi. Dediyinә dә peşman oldu.
– Necә çıxmayaydım. O salmadı mәni bu azara? Qırx günlük gәlindim,
basdı döydü ki, istәdiyin var, mәndәn çiyrәnirsәn. Döyә-döyә beynimә ye-
ritdi ki, mәni istәmirsәn. İki uşaq anası da oldum, gündә salıb hәyәtin
ortasında döydü mәni. Lotu yanına gedirsәn, dedi. Ay dadi-bidad, ümumi
hәyәtdi, ayağını yan basanda bilirlәr. Mәn nә vaxt getdim, hara getdim?
Niyә gedirәm?.. Axır, sözün qısası, onu da döyә-döyә beynimә saldı.
Günlәrin bir günü dedim ki, belә yaşamaqdansa, ölüm yaxşıdı. Qoy
birdәfәlik öldürsün mәni. Bir getdim veyillәndim, iki getdim... – Afa gәlinin
gözlәrinin alacalandığını görüb dedi: – Sәn elә bilirsәn, öldürdü mәni?
Kәsdi, doğradı?.. Yo-o-x. Döymәyi dә tәrk elәdi. Bircә hәrdәn içib gәlir,
zar-zar ağlayırdı. Bir kәrә әl-ayağıma düşüb yalvardı ki, özümdә olub tәqsir.
