Page 460 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 460
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Ay sәnin kefin olsun, Sәidә, – deyә altına balaca kәtil qoyub oturmuş
arvad üz-gözünün tәrini silib, kök arvada tiringә verdi.
Kök arvad lap hәvәslәndi.
– Ağәz, baxtı da var boyunu yerә soxduğumun. Gündә bir paltar
geyinir. Duxusunun iyindәn yanından keçmәk olmur. Tәzә nә çıxsa, birinci
onun әynindәdi.
– Demә, bacı, hәlә otaqlarını demirsәn? Biz beş baş külfәt bir otaqda
qırılırıq. O, üçotaqlı evdә kef çәkir. Xәbәrin var? Onunla üzbәüz qonşu evini
dәyişir, – deyә arvadlardan biri maraqlandı.
– Üçotaqlını bir otağa.
– Ağәz, niyә әldәn buraxırsınız? Havayıdı ki... Neçә ildi mәn sizi ev
axtaran görürәm. Nә әcәb dәyişmirsiniz? Kök arvad әyriburuna yanaşdı.
– Heç demә, qulağımızın dibindә. Bizim kişi danışığı da kәsmişdi. Qa-
nunla da dәyişmәk asandı. Çünki onlar iki nәfәrdi, biz beş baş.
460 – Bәs noldu? – kök arvad sәbirsizlikdәn tövşüdü.
– Nә olasıdı? Bu toyuğun üzündәn baş tutmadı. Axır mәqama çatanda
bizim kişi fikrini dәyişdi.
Arvadlardan biri maraqdan partlayaraq: – “Necә, niyә ki?” – deyә
soruşdu.
Әyriburun fәxrlә dillәndi:
– Kişim dedi ki, mәn arvadımı Afanın qapı qonşusu eliyәmmәrәm.
– E-ey, – saçı xınadan qıpqırmızı yanan arvadın hövsәlәsi daraldı. –
Adamın özündәn asılıdı. Canında olmasa, üzbәüz qonşu olmayıb, istәyir bir
evin içindә olsun. Elәmәyәn elәmәyәcәk.
Söz әyriburun arvadın xoşuna gәlmәdi. Bir az kinayә, bir az da vüqarla
saçı qırmızı arvada, – qoymadı da-a... – deyib mәnalı-mәnalı arvadlara
baxdı.
Saçı qırmızı arvad ürәyindә әyriburun arvada “kül başına” elәdi. Onun
әrini qonşudan gәlәn yumurtanın qayğanağını tullayan kişiyә oxşatdı:
“Kimә lazımsan, ay idbar?” – deyә fikirlәşdi.
Utancaq gәlinsә: “Vallah, mәn gәldiyim altı aydı, bircә bu oğlanı gәlib-
gedәn görürәm. Qapıqonşuyuq. Onlara gәlәn olanda, elә bilirәm bizә
gәlirlәr. Bilirsiniz dә evlәr necә tikilib. Hәr nә olsa, eşidilir” – dedi.
Arvadlar bir-birinin sözünü kәsә-kәsә gәlinin üstünә düşdülәr.
“A-az, bunu köhnә hәyәtdәn tanıyırıq, e-ey”.
“Bu binada hamı köhnәdәn qonşu olub. Köhnә hәyәtimizi söküb bur-
dan ev veriblәr bizә”.
“Keçmiş vaxtından tanıyırıq bunu. Gözümüzün qabağında böyüyüb.
Sәn onu bizә tanıdırsan?”
– Ay sәnin kefin olsun, Sәidә, – deyә altına balaca kәtil qoyub oturmuş
arvad üz-gözünün tәrini silib, kök arvada tiringә verdi.
Kök arvad lap hәvәslәndi.
– Ağәz, baxtı da var boyunu yerә soxduğumun. Gündә bir paltar
geyinir. Duxusunun iyindәn yanından keçmәk olmur. Tәzә nә çıxsa, birinci
onun әynindәdi.
– Demә, bacı, hәlә otaqlarını demirsәn? Biz beş baş külfәt bir otaqda
qırılırıq. O, üçotaqlı evdә kef çәkir. Xәbәrin var? Onunla üzbәüz qonşu evini
dәyişir, – deyә arvadlardan biri maraqlandı.
– Üçotaqlını bir otağa.
– Ağәz, niyә әldәn buraxırsınız? Havayıdı ki... Neçә ildi mәn sizi ev
axtaran görürәm. Nә әcәb dәyişmirsiniz? Kök arvad әyriburuna yanaşdı.
– Heç demә, qulağımızın dibindә. Bizim kişi danışığı da kәsmişdi. Qa-
nunla da dәyişmәk asandı. Çünki onlar iki nәfәrdi, biz beş baş.
460 – Bәs noldu? – kök arvad sәbirsizlikdәn tövşüdü.
– Nә olasıdı? Bu toyuğun üzündәn baş tutmadı. Axır mәqama çatanda
bizim kişi fikrini dәyişdi.
Arvadlardan biri maraqdan partlayaraq: – “Necә, niyә ki?” – deyә
soruşdu.
Әyriburun fәxrlә dillәndi:
– Kişim dedi ki, mәn arvadımı Afanın qapı qonşusu eliyәmmәrәm.
– E-ey, – saçı xınadan qıpqırmızı yanan arvadın hövsәlәsi daraldı. –
Adamın özündәn asılıdı. Canında olmasa, üzbәüz qonşu olmayıb, istәyir bir
evin içindә olsun. Elәmәyәn elәmәyәcәk.
Söz әyriburun arvadın xoşuna gәlmәdi. Bir az kinayә, bir az da vüqarla
saçı qırmızı arvada, – qoymadı da-a... – deyib mәnalı-mәnalı arvadlara
baxdı.
Saçı qırmızı arvad ürәyindә әyriburun arvada “kül başına” elәdi. Onun
әrini qonşudan gәlәn yumurtanın qayğanağını tullayan kişiyә oxşatdı:
“Kimә lazımsan, ay idbar?” – deyә fikirlәşdi.
Utancaq gәlinsә: “Vallah, mәn gәldiyim altı aydı, bircә bu oğlanı gәlib-
gedәn görürәm. Qapıqonşuyuq. Onlara gәlәn olanda, elә bilirәm bizә
gәlirlәr. Bilirsiniz dә evlәr necә tikilib. Hәr nә olsa, eşidilir” – dedi.
Arvadlar bir-birinin sözünü kәsә-kәsә gәlinin üstünә düşdülәr.
“A-az, bunu köhnә hәyәtdәn tanıyırıq, e-ey”.
“Bu binada hamı köhnәdәn qonşu olub. Köhnә hәyәtimizi söküb bur-
dan ev veriblәr bizә”.
“Keçmiş vaxtından tanıyırıq bunu. Gözümüzün qabağında böyüyüb.
Sәn onu bizә tanıdırsan?”
