Page 462 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 462
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Kök arvad:
– Babal yumuram, yenә bir şey bilmәsә, kişi arvadını hәyәtin ortasına
salıb öynә başı döymәzdi. Qonum-qonşu arasında o cür ağız-burnunu
söymәzdi, – dedi.
Utancaq gәlin aranı sakitlәşdirmәk istәdi:
– Vallah, neçә vaxtdı qonşuyuq, telefonları xarab olanda gәlib bizdәn
zәng dә elәyir, amma bu işin yiyәsi olduğunu bilmirdim. Elә bilirdim elә
bu oğlandı onun yoldaşı...
– Qorxma, bir dә gördün әrә dә getdi. Az qala bir ildi ki, keçib bu
gәdәnin yaxasına. Gecә-gündüz bir yerdәdilәr, – deyә kök arvad yırğalandı.
– Gәzәyәn quş yuva bağlamaz, bacı... – әyriburun arvad qonşusunu
arxayın salmaq istәdi.
Arvadlardan biri:
462 – Heç görmüsüz o yolun yiyәsindәn arvad ola? – dedi.
Әyriburun arvad:
– O vәrdişdi, bacı. O, evlәr dağıdıb ki... – utancaq gәlinә dönüb, –
qoyma, a-az, onu evә. Cavansan, hәlә qanmırsan. Telefon bәhanәsiylә gәlib-
gedib әrini yoldan çıxardar. Kişi tayfası.., kişi tayfası sünәk it kimi...
Qırmızısaç arvad onun sözünü ağzında qoydu.
– Heç utanmırsan, ay arvad? Cavan uşağa şey öyrәdirsәn. Afa bu vaxta
kimi hansınızın әrinә kәm baxıb?
– Ba-a-y, mәn niyә utanıram? İndiki gәdәnin atası hәftә sәkkiz, mәn
doqquz gәlib onu Afanın yanından çıxardıb aparmır ki, gül kimi gәlinini
evdә qoyub bunun dizinin dibindәn çıxmırsan?..
Utancaq gәlin üstünә çirkli qab suyu atılmış kimi çimçәşdi. Hәyәtә
düşdüyünә peşman oldu. “Su gәlәn vaxtdı” bәhanәsiylә arvadların
gimgәsindәn aralanıb, liftin düymәsini basdı. Lift gәlәnәcәn әyriburun
arvadın “onlarınkı şirin olur, bacı” sözlәrini dә eşitdi. O, liftdәcә qәt elәdi
ki, Afanın ayağını evlәrindәn kәsәcәk. Aradan bir neçә gün keçәndәn sonra
qapı döyülәndә gәlin gözlükdәn baxıb gördü ki, Afadı. Qapını açıb, ağzını
doldurdu desin ki, telefonumuz xarabdı.
– Sizdә kardiamindәn-zaddan yoxdur? – deyә Afa soruşdu.
Gәlin onun kağız kimi ağarmış bәnizini, titrәyәn әllәrini görüb, hәr
şeyi unutdu. İçәri çağırdı. Qutuları eşәlәyib, ürәk dәrmanı axtardı.
– Nanә cövhәri var, – dedi.
– Eybi yoxdu, ver.
Afa dәrmanı içib bir az ara verәndәn sonra, – çox sağ ol! – deyib ayağa
durdu. Qәmli-qәmli qapıya getdi. Gәlin özünü saxlaya bilmәyib soruşdu:
Kök arvad:
– Babal yumuram, yenә bir şey bilmәsә, kişi arvadını hәyәtin ortasına
salıb öynә başı döymәzdi. Qonum-qonşu arasında o cür ağız-burnunu
söymәzdi, – dedi.
Utancaq gәlin aranı sakitlәşdirmәk istәdi:
– Vallah, neçә vaxtdı qonşuyuq, telefonları xarab olanda gәlib bizdәn
zәng dә elәyir, amma bu işin yiyәsi olduğunu bilmirdim. Elә bilirdim elә
bu oğlandı onun yoldaşı...
– Qorxma, bir dә gördün әrә dә getdi. Az qala bir ildi ki, keçib bu
gәdәnin yaxasına. Gecә-gündüz bir yerdәdilәr, – deyә kök arvad yırğalandı.
– Gәzәyәn quş yuva bağlamaz, bacı... – әyriburun arvad qonşusunu
arxayın salmaq istәdi.
Arvadlardan biri:
462 – Heç görmüsüz o yolun yiyәsindәn arvad ola? – dedi.
Әyriburun arvad:
– O vәrdişdi, bacı. O, evlәr dağıdıb ki... – utancaq gәlinә dönüb, –
qoyma, a-az, onu evә. Cavansan, hәlә qanmırsan. Telefon bәhanәsiylә gәlib-
gedib әrini yoldan çıxardar. Kişi tayfası.., kişi tayfası sünәk it kimi...
Qırmızısaç arvad onun sözünü ağzında qoydu.
– Heç utanmırsan, ay arvad? Cavan uşağa şey öyrәdirsәn. Afa bu vaxta
kimi hansınızın әrinә kәm baxıb?
– Ba-a-y, mәn niyә utanıram? İndiki gәdәnin atası hәftә sәkkiz, mәn
doqquz gәlib onu Afanın yanından çıxardıb aparmır ki, gül kimi gәlinini
evdә qoyub bunun dizinin dibindәn çıxmırsan?..
Utancaq gәlin üstünә çirkli qab suyu atılmış kimi çimçәşdi. Hәyәtә
düşdüyünә peşman oldu. “Su gәlәn vaxtdı” bәhanәsiylә arvadların
gimgәsindәn aralanıb, liftin düymәsini basdı. Lift gәlәnәcәn әyriburun
arvadın “onlarınkı şirin olur, bacı” sözlәrini dә eşitdi. O, liftdәcә qәt elәdi
ki, Afanın ayağını evlәrindәn kәsәcәk. Aradan bir neçә gün keçәndәn sonra
qapı döyülәndә gәlin gözlükdәn baxıb gördü ki, Afadı. Qapını açıb, ağzını
doldurdu desin ki, telefonumuz xarabdı.
– Sizdә kardiamindәn-zaddan yoxdur? – deyә Afa soruşdu.
Gәlin onun kağız kimi ağarmış bәnizini, titrәyәn әllәrini görüb, hәr
şeyi unutdu. İçәri çağırdı. Qutuları eşәlәyib, ürәk dәrmanı axtardı.
– Nanә cövhәri var, – dedi.
– Eybi yoxdu, ver.
Afa dәrmanı içib bir az ara verәndәn sonra, – çox sağ ol! – deyib ayağa
durdu. Qәmli-qәmli qapıya getdi. Gәlin özünü saxlaya bilmәyib soruşdu:
