Page 409 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 409
if Nÿsib
Deyirdi, yenә hәr kimdi süfrәsindә çörәk kәsir. Hәr üzünә dözmәk 409
lazımdı. Yәqin, o da basıb keçmәz loğmanı.
Axır ki, düşünüşdülәr. Bu barәdә çoxdan dalağı sancmışdı sәdrin.
Bilirdi ki, ha bu üzünә vurduqca o birini çevirsә dә, yenә axırda bir hoqqa
çıxaracaq Ağamalıyev.
Bir gün әziz qonaqların yerindә başını yerә soxdu onun. Qonaqların
biri kefi kökәlәndәn sonra Omaroğlunun içmәdiyini gördü, dedi ki, gәrәk
içә.
Tәrs damarı tutmuşdu, nә tutmuşdu. Ha başa saldılar ki, bu kişi
ömründә dilinә vurmayıb, inadından әl çәkmәdi. Omaroğlu yazıq özü dә
bir ağız danışdı.
– Sizin әziz başınız üçün, deyin, gedim bu saat Qazançanın başından
qar gәtirim – yüyürüm. O, dilimә dәysә, ustalaram.
– Biz içib ölmürük ki, sәn dә ölәsәn, iç, öyrәn. Yoxsa dünyanın kefin-
dәn geri qalırsan.
Yer-yerdәn qışqırdılar:
– Әla sözdür.
Әvvәl Omaroğlunun içmәyinә baş qoşmayan Ağamalıyev qonağının
tutulduğunu görüb kobudluğunu, gәdәliyini işә saldı.
Artıq bütün kәnd bilirdi, Omaroğlu gәlib, Mәmmәrzәgildәdi. Dәmirçi
Abdulla içәri girәndә Sayalı onun gözünә baxmayıb çıxdı. Kişi gördü ki,
günün günortaçağı arvad özünü tövlәyә verdi. Nә işi olardı ki, indi oralıq.
Ağlı bir şey kәsmәdi. Birdәn kişi ayılan kimi oldu. Elә bil başına qaynar su
tökdülәr. Bilir gәldiyini. Şenliyi dağıdır bu xәbәr. Eşitmәyә nә var ki.
Yüngüllәşsin deyә, tövlәyә gәldi. Sayalının gözlәri qıpqırmızı idi. Onu
görәndә üzünü donunun әtәyilә bir dә sildi. Abdulla boğula-boğula dillәndi.
– Nәdi, nә ağlaşma salıbsan, nә mәrәkәdi.
– Nә olacaq, heç nә, kül mәnim başıma.
– Başına niyә küllüyürsәn, nә olub axı?
– Bundan böyük nә olacaqdı. Gәlib çıxıb... – Gözünün suyu axdı yenә.
– Bә bilmirdinmi bir gün gәlәcәk?!
– Bilirdim, ancaq o sevdaya düşdüyüm günә daş yağaydı, özü dә qara
daş.
– Bә pәhlәvan kimi bir oğlun oldu. Niyә daş yağdırırsan?
– Bir pәhlәvan da sәnsәn. Arı yeyib namusu da belinizә bağladınız.
Elә bil yarasının közü indi qopmuşdu arvadın.
Dәmirçi Abdullanın körüyünü basdılar elә bil. Od götürdü kişini.
Deyirdi, yenә hәr kimdi süfrәsindә çörәk kәsir. Hәr üzünә dözmәk 409
lazımdı. Yәqin, o da basıb keçmәz loğmanı.
Axır ki, düşünüşdülәr. Bu barәdә çoxdan dalağı sancmışdı sәdrin.
Bilirdi ki, ha bu üzünә vurduqca o birini çevirsә dә, yenә axırda bir hoqqa
çıxaracaq Ağamalıyev.
Bir gün әziz qonaqların yerindә başını yerә soxdu onun. Qonaqların
biri kefi kökәlәndәn sonra Omaroğlunun içmәdiyini gördü, dedi ki, gәrәk
içә.
Tәrs damarı tutmuşdu, nә tutmuşdu. Ha başa saldılar ki, bu kişi
ömründә dilinә vurmayıb, inadından әl çәkmәdi. Omaroğlu yazıq özü dә
bir ağız danışdı.
– Sizin әziz başınız üçün, deyin, gedim bu saat Qazançanın başından
qar gәtirim – yüyürüm. O, dilimә dәysә, ustalaram.
– Biz içib ölmürük ki, sәn dә ölәsәn, iç, öyrәn. Yoxsa dünyanın kefin-
dәn geri qalırsan.
Yer-yerdәn qışqırdılar:
– Әla sözdür.
Әvvәl Omaroğlunun içmәyinә baş qoşmayan Ağamalıyev qonağının
tutulduğunu görüb kobudluğunu, gәdәliyini işә saldı.
Artıq bütün kәnd bilirdi, Omaroğlu gәlib, Mәmmәrzәgildәdi. Dәmirçi
Abdulla içәri girәndә Sayalı onun gözünә baxmayıb çıxdı. Kişi gördü ki,
günün günortaçağı arvad özünü tövlәyә verdi. Nә işi olardı ki, indi oralıq.
Ağlı bir şey kәsmәdi. Birdәn kişi ayılan kimi oldu. Elә bil başına qaynar su
tökdülәr. Bilir gәldiyini. Şenliyi dağıdır bu xәbәr. Eşitmәyә nә var ki.
Yüngüllәşsin deyә, tövlәyә gәldi. Sayalının gözlәri qıpqırmızı idi. Onu
görәndә üzünü donunun әtәyilә bir dә sildi. Abdulla boğula-boğula dillәndi.
– Nәdi, nә ağlaşma salıbsan, nә mәrәkәdi.
– Nә olacaq, heç nә, kül mәnim başıma.
– Başına niyә küllüyürsәn, nә olub axı?
– Bundan böyük nә olacaqdı. Gәlib çıxıb... – Gözünün suyu axdı yenә.
– Bә bilmirdinmi bir gün gәlәcәk?!
– Bilirdim, ancaq o sevdaya düşdüyüm günә daş yağaydı, özü dә qara
daş.
– Bә pәhlәvan kimi bir oğlun oldu. Niyә daş yağdırırsan?
– Bir pәhlәvan da sәnsәn. Arı yeyib namusu da belinizә bağladınız.
Elә bil yarasının közü indi qopmuşdu arvadın.
Dәmirçi Abdullanın körüyünü basdılar elә bil. Od götürdü kişini.
