Page 407 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 407
if Nÿsib
– Әyә, bu, mәni heç tәrpәdib elәmir. Yerindәndi canın üçün. Söndürә 407
bilmirәm Quru dәrәdәn içimdә başlayıb indi qov kimi tüstülәnәn bu yanğını.
Çay içib bir yatım, bәlkә?
Kәkotu çayından sonra yerdәcә mütәkkәyә baş qoyub yatdı Omaroğlu.
Oyanana kimi heç bilmәdi nә götür-qoy elәsin Mәmmәrzә. Görәsәn, şenliyә
düşmәk istәyәcәkmi, nәdi fikri-zadı? Hәmişәlikmi gәlib kәndә?
Bir azdan onun sәsi gәldi.
– A yeznә, o ağzı xamırlıdan ver görüm, bir az da şor dürmәyi.
– İtburnu suyu da var, onnan necә?
– Bә bayaqdan niyә düzmürsәn ortaya. Bәri ver. Hә, atın-zadın varmı?
– Atı neynirsәn?
– Deyirәm, sabah birinci banda bir atlanaq sәninlә, dağa-daşa baş
çәkmәk istәyirәm.
Daha demәdi ki, bu neçә ili elә hey bu yerlәrin eşqilә yaşamışdı, meşә-
lәr, talalar, bulaqlar gözünün qabağından getmәmişdi. Hәlә neçә dәfә yuxu-
suna da girib, onu şeytan kimi aldatmışdı.
– Ata nә var, a sağ olmuş, bir ilxı taparıq.
– Kәnddә çoxdumu araq çәkәn?
– Nәdi ki? Var.
– Beş-on dәnә al, yığ başımın altına.
– Hasand şeydi o, dәrdin alem.
– Ağlındadımı, a yeznә o dilimә vurmadığım. O köpәkoğlu Ağamalı-
yev, o köpәkoğlu.
Omaroğlunun fikri neçә sәnә geri addamışdı yenә. Sәdr olduğu vaxt-
lara. Rayon rәhbәrlәrinin sevimli yeri idi Әskipara dәrәsi. İstәkli sәdrlәri
idi Omaroğlu. Hamısının gәlişini toy-bayram elәyirdi. Yaxşı mәclis qururdu
şәrәflәrinә. Bircә zәnglәri ilә nә lazım oldu göndәrirdi. Dostlarının odunu,
kömürü, әvәliyi, qurudu, kәkotusu, zoğal arağı, motal pendiri Әskiparada
bağlanıb gedirdi. Hәlә cüyür vurdurub göndәrmәyi o yana. Onun çörәyini
can rahatlığı ilә yeyirdilәr. Bilirdilәr, camaatın boğazından kәsib vermir
Omaroğlu. Hamı başına and içir bu el ağsaqqalının. İşlәri yaxşı qurub,
camaatı dolandırır. Bir dә adamlar özü çalışqan, yer özü axar-baxarlı idi.
Yoldaş Süleymanov özü dә Omaroğlunun süfrәsindә oturmaqdan
çәkinmәzdi. Bilirdi ki, başda bu kişi olmaqla, Әskipara dәrәsinin adam-
larından ziyan gәlәn deyil. Hәr gәlәndә Omaroğluya maşından-zaddan
verir, kәndә bir az da әl tuturdu.
– Әyә, bu, mәni heç tәrpәdib elәmir. Yerindәndi canın üçün. Söndürә 407
bilmirәm Quru dәrәdәn içimdә başlayıb indi qov kimi tüstülәnәn bu yanğını.
Çay içib bir yatım, bәlkә?
Kәkotu çayından sonra yerdәcә mütәkkәyә baş qoyub yatdı Omaroğlu.
Oyanana kimi heç bilmәdi nә götür-qoy elәsin Mәmmәrzә. Görәsәn, şenliyә
düşmәk istәyәcәkmi, nәdi fikri-zadı? Hәmişәlikmi gәlib kәndә?
Bir azdan onun sәsi gәldi.
– A yeznә, o ağzı xamırlıdan ver görüm, bir az da şor dürmәyi.
– İtburnu suyu da var, onnan necә?
– Bә bayaqdan niyә düzmürsәn ortaya. Bәri ver. Hә, atın-zadın varmı?
– Atı neynirsәn?
– Deyirәm, sabah birinci banda bir atlanaq sәninlә, dağa-daşa baş
çәkmәk istәyirәm.
Daha demәdi ki, bu neçә ili elә hey bu yerlәrin eşqilә yaşamışdı, meşә-
lәr, talalar, bulaqlar gözünün qabağından getmәmişdi. Hәlә neçә dәfә yuxu-
suna da girib, onu şeytan kimi aldatmışdı.
– Ata nә var, a sağ olmuş, bir ilxı taparıq.
– Kәnddә çoxdumu araq çәkәn?
– Nәdi ki? Var.
– Beş-on dәnә al, yığ başımın altına.
– Hasand şeydi o, dәrdin alem.
– Ağlındadımı, a yeznә o dilimә vurmadığım. O köpәkoğlu Ağamalı-
yev, o köpәkoğlu.
Omaroğlunun fikri neçә sәnә geri addamışdı yenә. Sәdr olduğu vaxt-
lara. Rayon rәhbәrlәrinin sevimli yeri idi Әskipara dәrәsi. İstәkli sәdrlәri
idi Omaroğlu. Hamısının gәlişini toy-bayram elәyirdi. Yaxşı mәclis qururdu
şәrәflәrinә. Bircә zәnglәri ilә nә lazım oldu göndәrirdi. Dostlarının odunu,
kömürü, әvәliyi, qurudu, kәkotusu, zoğal arağı, motal pendiri Әskiparada
bağlanıb gedirdi. Hәlә cüyür vurdurub göndәrmәyi o yana. Onun çörәyini
can rahatlığı ilә yeyirdilәr. Bilirdilәr, camaatın boğazından kәsib vermir
Omaroğlu. Hamı başına and içir bu el ağsaqqalının. İşlәri yaxşı qurub,
camaatı dolandırır. Bir dә adamlar özü çalışqan, yer özü axar-baxarlı idi.
Yoldaş Süleymanov özü dә Omaroğlunun süfrәsindә oturmaqdan
çәkinmәzdi. Bilirdi ki, başda bu kişi olmaqla, Әskipara dәrәsinin adam-
larından ziyan gәlәn deyil. Hәr gәlәndә Omaroğluya maşından-zaddan
verir, kәndә bir az da әl tuturdu.
