Page 411 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 411
if Nÿsib
barışaydı. Başladı işini ehtiyatlı tutmağa, yaxa әlә vermәmәyә. Çox ümid 411
idi ki, günlәrin bir günü Ağamalıyev yenә ova gәlәcәk. Ona ağızdolusu bir
yekә ayrım deyib barışacaqdı. Sonralar Ağamalıyevdәn sәs-soraq çıxmadı.
Nә onun adını çәkdi, nә dә dәyib-dolaşdı.
Axır ki...
O qıtlıq ili. O aclıq ili. Başqa әlacı yox idi Omaroğlunun. Kәnd әldәn
gedә bilәrdi. Camaatı hara qıra bilәrdi. Başına yığdı ağsaqqalları –
Müsәllimi, Abdullanı, Әbdürrәhmanı, Hasanı, Qafarı, lәzgi Mәhәmmәdi.
Kәndin qaymağını. Dedi:
– A kişilәr, sizә mәslәhәt elәyirәm. Nә desәniz, necә buyursanız, elә
olacaq. Anbarın dibindәkiylә birtәhәr kәndi yaza çıxardacağam. Sonrası
üçün artıq yer әkmәk istәyirәm, bir az tütün yerindәn, xeyli dә xam, dәmyә
yerdәn. Camaatın yemәyi üçün. Nә deyirsiniz? Amma gәrәk әvvәla,
aramızdan kәndә çıxmaya, sonra da kәnddәn çıxmaya bu xәbәr.
Çox bәyәndilәr Omaroğlunun tәklifini. Bilirdilәr, el üçün elәyir bunu.
Şenlik üçün elәyir. Yüz hektar artıq yer әkdirdi Omaroğlu. Yüz hektar.
Camaatı çıxardı o pis ildәn. Qonşu kәndlәr dә Әskiparanın çörәyini yedi o
vaxtlar.
Dağ boyda kişini maşına basdılar camaatın gözü qabağında. Ağa-
malıyev özü gәlmişdi kәndә. Kim demişdi, kim xәbәr vermişdi, görәsәn?!
Mәhkәmәdә şahid durdular Müsәllim kişi, Abdulla, Hasan, Әbdür-
rәhman, Qafar, lәzgi Mәhәmmәd. Dedilәr, düzdü, artıq yer әkdirib Omar-
oğlu.
Ona son söz verәndә baxıb şahidlәri görmәdi. Kәnd adamlarından da
heç kәs yox idi zalda. Bircә Mәmmәrzә sırıqlısına büzünüb ona baxırdı.
Tüpürmәyә bir üz tapmadı Omaroğlu.
Evini, әmlakını müsadirә elәdilәr. Xәstәxana oldu mülkü. Arvadı,
körpә qızıyla atası evinә köçdü. Sonra da Abdullaya getdi, dәmirçi Abdul-
laya. İyirmi beş il ömrünü çürütmәk istәmәdi Sayalı. İyirmi beş ilә kim ölә,
kim qala, dedi Abdulla.
...Dağı-daşı әldәn saldılar Mәmmәrzәylә Omaroğlu. Axır gәlib
Koroğlu qayasının üstә durdular. Kәndin evlәri ovuc içindәydi burdan,
durbinlә baxan, hәyәtdәkilәri dә seçәrdi lap. Dәrin bir köks ötürdü
Omaroğlu. Bunun nә demәk olduğunu başa düşdü yeznәsi.
– Ahın dağlara, daşlara...
– Ay gidi dünya, gidi dünya. Ölmәyib gәlib Әskipara dәrәsini bir dә
gördük. İnsanın canı it canıdı, canın üçün. Әvvәl deyirdim, partdamaya
düşәcәyәm.
barışaydı. Başladı işini ehtiyatlı tutmağa, yaxa әlә vermәmәyә. Çox ümid 411
idi ki, günlәrin bir günü Ağamalıyev yenә ova gәlәcәk. Ona ağızdolusu bir
yekә ayrım deyib barışacaqdı. Sonralar Ağamalıyevdәn sәs-soraq çıxmadı.
Nә onun adını çәkdi, nә dә dәyib-dolaşdı.
Axır ki...
O qıtlıq ili. O aclıq ili. Başqa әlacı yox idi Omaroğlunun. Kәnd әldәn
gedә bilәrdi. Camaatı hara qıra bilәrdi. Başına yığdı ağsaqqalları –
Müsәllimi, Abdullanı, Әbdürrәhmanı, Hasanı, Qafarı, lәzgi Mәhәmmәdi.
Kәndin qaymağını. Dedi:
– A kişilәr, sizә mәslәhәt elәyirәm. Nә desәniz, necә buyursanız, elә
olacaq. Anbarın dibindәkiylә birtәhәr kәndi yaza çıxardacağam. Sonrası
üçün artıq yer әkmәk istәyirәm, bir az tütün yerindәn, xeyli dә xam, dәmyә
yerdәn. Camaatın yemәyi üçün. Nә deyirsiniz? Amma gәrәk әvvәla,
aramızdan kәndә çıxmaya, sonra da kәnddәn çıxmaya bu xәbәr.
Çox bәyәndilәr Omaroğlunun tәklifini. Bilirdilәr, el üçün elәyir bunu.
Şenlik üçün elәyir. Yüz hektar artıq yer әkdirdi Omaroğlu. Yüz hektar.
Camaatı çıxardı o pis ildәn. Qonşu kәndlәr dә Әskiparanın çörәyini yedi o
vaxtlar.
Dağ boyda kişini maşına basdılar camaatın gözü qabağında. Ağa-
malıyev özü gәlmişdi kәndә. Kim demişdi, kim xәbәr vermişdi, görәsәn?!
Mәhkәmәdә şahid durdular Müsәllim kişi, Abdulla, Hasan, Әbdür-
rәhman, Qafar, lәzgi Mәhәmmәd. Dedilәr, düzdü, artıq yer әkdirib Omar-
oğlu.
Ona son söz verәndә baxıb şahidlәri görmәdi. Kәnd adamlarından da
heç kәs yox idi zalda. Bircә Mәmmәrzә sırıqlısına büzünüb ona baxırdı.
Tüpürmәyә bir üz tapmadı Omaroğlu.
Evini, әmlakını müsadirә elәdilәr. Xәstәxana oldu mülkü. Arvadı,
körpә qızıyla atası evinә köçdü. Sonra da Abdullaya getdi, dәmirçi Abdul-
laya. İyirmi beş il ömrünü çürütmәk istәmәdi Sayalı. İyirmi beş ilә kim ölә,
kim qala, dedi Abdulla.
...Dağı-daşı әldәn saldılar Mәmmәrzәylә Omaroğlu. Axır gәlib
Koroğlu qayasının üstә durdular. Kәndin evlәri ovuc içindәydi burdan,
durbinlә baxan, hәyәtdәkilәri dә seçәrdi lap. Dәrin bir köks ötürdü
Omaroğlu. Bunun nә demәk olduğunu başa düşdü yeznәsi.
– Ahın dağlara, daşlara...
– Ay gidi dünya, gidi dünya. Ölmәyib gәlib Әskipara dәrәsini bir dә
gördük. İnsanın canı it canıdı, canın üçün. Әvvәl deyirdim, partdamaya
düşәcәyәm.
