Page 414 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 414
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Әbdürrәhmanın yastığı bir az da ağırlaşmışdı. Qızların dövrәsindә olan
Sәlvinaz bacılığından hәrdәn soruşurdu:
– Dәdәm, cijim gözümә bir cür görünür. Elә bil damazlıq inәklәri ölüb.
Hәr şeyi bilәn bacılığı qızı azdırırdı.
– Sәni kimi dünya gözәli köçürürlәr, nә zarafatdı!
Toyun şirin yeri idi. Gәlintәrpәdәn hava çalırdılar. Sәlvinazı oynamağa
çıxardırdılar.
Birdәn ala-sәy Temi alaqapının ağzında göründü.
– Omaroğlu gәlir, Omaroğlu.
Toy әhlinin üstә su әlәndi elә bil. Sәlvinaz mat qaldı. Nә oldu adamlara,
görәsәn. İstәr-istәmәz hamı kimi o da alaqapıya baxdı. Bir azdan ağ saçları
pırtlaşıq, ucaboy, nәhәng bir adam göründü. Hiss olunurdu ki, xeyli içib.
Addımlarını sәrrast atmırdı ancaq. Onun görünmәyilә, zurna-balabanın
414 sәsinin batmağı da bir oldu. Yavaş-yavaş irәli gәldi. Sәlvinaz anasının bu
adı eşidәn kimi tövlә tәrәfә qaçdığından nәsә anladı. Atası meyitә oxşayırdı.
Omaroğlu gәlib Müsәllimlә Hasanın qabağında durdu. Camaat hamı başını
yerә dikmişdi, içi onlar qarışıq. Qocaları xeyli süzdü, başlarını qaldır-
madıqlarını görüb, Abdullanın qәnşәrinә gәldi. Abdullanın da başı әyilib
qalxmadı ki, qalxmadı. Bir xeyli dә onun qabağında durandan sonra qızların
әhatәsindәki Sәlvinaza doğru irәlilәdi. Bayaqdan hamını susduran bu
adamın ona tәrәf gәlmәyi Sәlvinazı qorxutdu. Yaxşı ki, bacılığının sәsi
kömәyinә çatdı.
– Qorxub-elәmә. Yaxşı adamdı bu. Hәm dә qohumundu.
Omaroğlu qızın düz qәnşәrindә durub gözlәrinә baxdı. İndi onun
yadındakı, bu qabağında duran iriqamәtli, xanım-xatın, әrlik qız deyildi,
şeytanlığı yeni başlayan, dәqiqәdәbir “baba mәnim”, “baba mәnim” deyәn
körpә idi. Gözlәr hәmin gözlәr idi. Gözlәr dәyişmir ha, böyümür ha, hәmәn,
hәmәn qalır. Adamlar böyüyür, qocalır...
Qızı qucaqlayıb bәrk-bәrk bağrına basdı Omaroğlu. Sәlvinaz hiss elәdi
ki, üz-gözü suya batdı, isindi. Camaat görmәsin deyә, gözlәrini onun üzüylә,
saçıyla quruladı Omaroğlu. Sonra cibindәn iri brilyant qaşlı bir üzük çıxarıb
onun barmağına taxdı. Bu, Mәmmәrzә kişidә qalmış saxlancın әn qiymәtlisi
idi.
– Bu, mәnim Sәlvi balama hәdiyyәm.
Bu sözlәri xırıldaya-xırıldaya dedi. Qız barmağındakı bahalı üzüyә,
qabağındakı yavaş-yavaş qanı qaynadığı kişiyә baxıb heç nә başa düş-
mürdü.
Omaroğlu üzünü zurnaçılara tutdu.
Әbdürrәhmanın yastığı bir az da ağırlaşmışdı. Qızların dövrәsindә olan
Sәlvinaz bacılığından hәrdәn soruşurdu:
– Dәdәm, cijim gözümә bir cür görünür. Elә bil damazlıq inәklәri ölüb.
Hәr şeyi bilәn bacılığı qızı azdırırdı.
– Sәni kimi dünya gözәli köçürürlәr, nә zarafatdı!
Toyun şirin yeri idi. Gәlintәrpәdәn hava çalırdılar. Sәlvinazı oynamağa
çıxardırdılar.
Birdәn ala-sәy Temi alaqapının ağzında göründü.
– Omaroğlu gәlir, Omaroğlu.
Toy әhlinin üstә su әlәndi elә bil. Sәlvinaz mat qaldı. Nә oldu adamlara,
görәsәn. İstәr-istәmәz hamı kimi o da alaqapıya baxdı. Bir azdan ağ saçları
pırtlaşıq, ucaboy, nәhәng bir adam göründü. Hiss olunurdu ki, xeyli içib.
Addımlarını sәrrast atmırdı ancaq. Onun görünmәyilә, zurna-balabanın
414 sәsinin batmağı da bir oldu. Yavaş-yavaş irәli gәldi. Sәlvinaz anasının bu
adı eşidәn kimi tövlә tәrәfә qaçdığından nәsә anladı. Atası meyitә oxşayırdı.
Omaroğlu gәlib Müsәllimlә Hasanın qabağında durdu. Camaat hamı başını
yerә dikmişdi, içi onlar qarışıq. Qocaları xeyli süzdü, başlarını qaldır-
madıqlarını görüb, Abdullanın qәnşәrinә gәldi. Abdullanın da başı әyilib
qalxmadı ki, qalxmadı. Bir xeyli dә onun qabağında durandan sonra qızların
әhatәsindәki Sәlvinaza doğru irәlilәdi. Bayaqdan hamını susduran bu
adamın ona tәrәf gәlmәyi Sәlvinazı qorxutdu. Yaxşı ki, bacılığının sәsi
kömәyinә çatdı.
– Qorxub-elәmә. Yaxşı adamdı bu. Hәm dә qohumundu.
Omaroğlu qızın düz qәnşәrindә durub gözlәrinә baxdı. İndi onun
yadındakı, bu qabağında duran iriqamәtli, xanım-xatın, әrlik qız deyildi,
şeytanlığı yeni başlayan, dәqiqәdәbir “baba mәnim”, “baba mәnim” deyәn
körpә idi. Gözlәr hәmin gözlәr idi. Gözlәr dәyişmir ha, böyümür ha, hәmәn,
hәmәn qalır. Adamlar böyüyür, qocalır...
Qızı qucaqlayıb bәrk-bәrk bağrına basdı Omaroğlu. Sәlvinaz hiss elәdi
ki, üz-gözü suya batdı, isindi. Camaat görmәsin deyә, gözlәrini onun üzüylә,
saçıyla quruladı Omaroğlu. Sonra cibindәn iri brilyant qaşlı bir üzük çıxarıb
onun barmağına taxdı. Bu, Mәmmәrzә kişidә qalmış saxlancın әn qiymәtlisi
idi.
– Bu, mәnim Sәlvi balama hәdiyyәm.
Bu sözlәri xırıldaya-xırıldaya dedi. Qız barmağındakı bahalı üzüyә,
qabağındakı yavaş-yavaş qanı qaynadığı kişiyә baxıb heç nә başa düş-
mürdü.
Omaroğlu üzünü zurnaçılara tutdu.
